Υπάρχουν κάποιες στιγμές, που νιώθεις πως μια απέραντη θλίψη
έχει καλύψει τα πάντα.
Σε έχουν πονέσει και απογοητεύσει πολύ όλα όσα έγιναν ή όλα
όσα δεν έγιναν… Και προσπαθείς να προσποιηθείς και στον ίδιο σου τον εαυτό ότι
όλα είναι μια χαρά, ότι είσαι μια χαρά, ότι δεν σε πειράζει τίποτα, ότι είσαι
δυνατός να ζήσεις, ακόμη και τελείως μόνος.
Μπορείς να ζήσεις τελείως μόνος σε αυτή τη ζωή… Αυτή η σκέψη
είχε ξεκινήσει τόσο νωρίς, που κάλυψε οτιδήποτε και σου έδωσε την αίσθηση της
ανάγκης. Αυτή η σκέψη έγινε ο βασικός τρόπος για να προστατέψεις τον εαυτό σου.
Πίστευες ότι ποτέ δεν θα αναγνώριζε κανείς την αξία σου, ποτέ κανείς δεν θα
ήθελε να είναι μαζί σου… και… από νωρίς ήθελες να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου
στη μοναξιά, στη σκληρότητα και στον κυνισμό.
Και κάθε εμπειρία ενδιαφέροντος θεωρούσες πως είναι ένα γλυκό
διάλειμμα σε αυτή την κατάσταση μοναξιάς. Τη μοναξιά τη θεωρούσες δεδομένη για
σένα… για πάντα…
Και τη γενικεύεις ακόμα περισσότερο μετά από τις αρνητικές
εμπειρίες που είχες στη ζωή σου, μετά από τα αναπάντητα γιατί που προέκυψαν
στην πορεία της ζωής σου…
Και σκέφτεσαι πως σε κάποιες περιπτώσεις άργησες πολύ να
καταλάβεις την έλλειψη ενδιαφέροντος, γιατί είχες ανάγκη να ελπίζεις, να
προσδοκάς… κι αυτό τώρα σε πονά ακόμα πιο πολύ, γιατί οι προσδοκίες ένιωθες εν
τέλει πως ήταν πλασματικές…
Και έφτασες σε ένα σημείο, που θέλεις απλά να φωνάξεις ένα
αντίο σε όλα όσα περίμενες.
Κουράστηκες να ελπίζεις σε λίγες όμορφες στιγμές και τώρα…
χωρίς όλα αυτά βρίσκεσαι μέσα στη μοναξιά… προσπαθώντας να βρεις λόγους να
είσαι καλά, να είσαι εδώ και να παλεύεις, να ονειρεύεσαι, να βλέπεις τη θετική
πλευρά της ζωής, να είσαι εσύ… Από σένα εξαρτάται τι θα επιλέξεις ώστε να
καταφέρεις να είσαι και να νιώθεις καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου