Της Alice
Miller
Ή το Δράμα του Προικισμένου Παιδιού
«Η ζωή του καθενός είναι γεμάτη από ψευδαισθήσεις, ίσως επειδή
η αλήθεια συχνά μας φαίνεται αβάσταχτη. Κι όμως, η αλήθεια είναι τόσο αναγκαία,
που η άγνοιά της έχει υψηλό κόστος, το οποίο μπορεί να εμφανιστεί με τη μορφή
σοβαρών ασθενειών» (σελ. 25).
«Δεν μπορούμε να σβήσουμε τις ζημιές που έγιναν μέσα μας κατά
την παιδική μας ηλικία, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε στο παραμικρό το
παρελθόν μας. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε και να αναδιοργανώσουμε τον εαυτό μας και
έτσι να ξανακερδίσουμε τη χαμένη μας ενότητα, αν αποφασίσουμε να κοιτάξουμε από
πολύ κοντά και να συνειδητοποιήσουμε τη γνώση που έχουμε αποθηκεύσει στο σώμα μας
για αυτά που έγιναν στο παρελθόν» (σελ. 25-26).
«Η προσαρμογή στις ανάγκες των γονέων συχνά οδηγεί σε μια
επίπλαστη προσωπικότητα ή σε κάτι που ονομάζουμε ψευδή εαυτό. Το άτομο
αναπτύσσεται με τέτοιον τρόπο που αποκαλύπτει μόνο όσα οι άλλοι περιμένουν από
αυτό και ταυτίζεται τόσο πολύ με αυτά που αποκαλύπτει, που κανείς δεν μπορεί να
φανταστεί πως πολύ περισσότερα κρύβονται πίσω από αυτόν τον ψευδή εαυτό» (σελ.
41).
«Είναι αναμενόμενο, λοιπόν, ότι ένα τέτοιο άτομο θα
παραπονιέται για αισθήματα κενού, ματαιότητας ή για το ότι ‘δεν ανήκει πουθενά’,
αφού μέσα του υπάρχει όντως κενό. Η αλήθεια είναι ότι βίωσε μια διαδικασία
αδειάσματος, σταδιακής αποστέρησης και αποδυνάμωσης των δυνατοτήτων του» (σελ.
41).
«Ο εαυτός μας αρχίζει να εκφράζεται, να ωριμάζει και να
αναπτύσσει τη δημιουργικότητά του μόνο αφότου απελευθερωθεί» (σελ. 51).
«Η ταπείνωση, η αποξένωση από τον εαυτό και η αυτοπεριφρόνηση
πυροδοτούν την παρελθούσα κατάσταση και, μέσω του καταναγκασμού επανάληψης,
παράγουν τις ίδιες τραγικές συνθήκες προκαλώντας ευχαρίστηση. Αυτό την οπτική γωνία, ο
καταναγκασμός επανάληψης αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία και παύει μόνο όταν
κάποιος μπορέσει να νιώσει και να ξεδιαλύνει τα αισθήματα που βιώνει στις καταστάσεις
του παρόντος» (σελ. 156).
«Οι σεξουαλικές διαστροφές, η ψυχαναγκαστική νεύρωση και η
στροφή προς τις διάφορες ιδεολογίες δεν είναι οι μοναδικοί τρόποι με τους οποίους
μπορούμε να διαιωνίσουμε την τραγικότητα του πόνου από την περιφρόνηση που
υποστήκαμε στην παιδική μας ηλικία» (σελ. 178).
Miller, Alice. (2010). Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας. Αθήνα: Ροές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου