Του Massimo
Recalcati
«Επιθυμία,
φαντασιώσεις και κληρονομιά της μητέρας»
«Όταν το πρόσωπο που αγαπάμε και γνωρίζουμε πολύ καλά
κρύβεται, τότε σκοτεινιάζει σαν ένα ανοικτό στον κόσμο παράθυρο που ξαφνικά
κλείνει, τότε το πρόσωπο του Άλλου δεν είναι πια ένας κόσμος που καθιστά δυνατό
έναν άλλο κόσμο, ένας κόσμος στον κόσμο, αλλά κάτι που κλείνει τον κόσμο» (σελ.
53).
«Στην περίπτωση που το βλέμμα της μητέρας είναι απόν, δεν
είναι μόνο το πρόσωπό της που σκοτεινιάζει και που από ‘ασπίδα’ ενάντια στο
άγχος γίνεται αιτία του άγχους, αλλά σε αυτή την απουσία απορροφάται το ίδιο το
πρόσωπο του κόσμου, αφού η δυνατότητα πρόσβασης στο άνοιγμα του κόσμου
εξαρτάται από το ότι έχουμε δημιουργηθεί διαμέσου του βλέμματος και του
προσώπου της μητέρας. Χωρίς αυτό το πέρασμα, που δίνει μορφή στην ύπαρξη, δεν
υπάρχει δυνατότητα συνολικής αντίληψης της ομορφιάς του κόσμου, η σκιά της καταιγίδας
βυθίζει την όραση στο σκοτάδι, στρεβλώνει την αντίληψη, κατακλύζοντάς τη με ένα
βαθύ άγχος απέναντι σε ένα χάος το οποίο απειλεί αδυσώπητα από τη μια στιγμή
στην άλλη να ξεσπάσει» (σελ. 53-54).
«Για κάθε παιδί είναι βασικό να μπορεί να βιώσει τόσο την
παρουσία της μητέρας όσο και την απουσία της. Χωρίς να βιώσει την εναλλαγή της απουσίας
και της παρουσίας της μητέρας, η παρουσία μπορεί να αποκτήσει καταδιωκτικά
χαρακτηριστικά και να γίνει αποπνικτική, ενώ η απουσία μπορεί να προκαλέσει
καταθλιπτικά βιώματα και βιώματα εγκατάλειψης» (σελ. 63).
«Η μητρική αγάπη είναι αγάπη όχι για το ιδανικό, αλλά για το
πραγματικό του παιδιού, είναι αγάπη για το δικό του όνομα» (σελ. 86).
«Η ναρκισσιστική μητέρα είναι μια μητέρα πάντα σε φυγή,
ιδιοσυγκρασιακά ανικανοποίητη» (σελ. 155).
Massimo
Recalcati. (2017).
Τα χέρια της μητέρας. Αθήνα:
Κέλευθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου