Τρίτη 14 Αυγούστου 2018

Πόσο λίγο μας ξέρουν οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι;


Βαθιές σχέσεις ζωής ή δεδομένες σχέσεις; «Κοντινές σχέσεις», χωρίς κανένα νοιάξιμο και ενδιαφέρον, χωρίς συναίσθημα και φροντίδα…; 

Όλοι αυτοί που θεωρούμε ότι μας κρατάνε σφιχτά στη ζωή τους, που μας βλέπουν σαν ένα ανοιχτό βιβλίο, που μπορούν να καταλάβουν τα θέλω και τις ανάγκες μας... που γνωρίζουν την ιστορία της ζωής μας και έχουμε ζήσει τόσα πολλά μαζί… Τελικά, πόσο μας ξέρουν;

Πόσο λίγο μας ξέρουν και πόσο αρνητική εικόνα μπορεί να έχουν για εμάς, οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι; Νομίζουν ότι είμαστε απόλυτοι, αυταρχικοί, συμφεροντολόγοι, προβληματικοί, επιθετικοί και εριστικοί… ότι σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας, ότι κανείς δε μας νοιάζει, ότι έχουμε μεγάλη ιδέα για εμάς… Έχουν βγάλει ένα σωρό συμπεράσματα και προβαίνουν διαρκώς σε «ψυχολογιοποιήσεις», δηλαδή αναζητούν τα βαθύτερα ψυχολογικά χαρακτηριστικά μας ώστε να αποδώσουν τις αιτίες της συμπεριφοράς μας.


Κι όσο νιώθουμε την έλλειψη κατανόησης και την επικριτική τους διάθεση τόσο μαζευόμαστε και κλεινόμαστε στο καβούκι μας. Κι αυτοί, με τη σειρά τους, τόσο πιο πολύ επιβεβαιώνουν όλα τα αρνητικά που πιστεύουν για εμάς και όσα υπερβολικά, ανυπόστατα και μη αληθή έχουν ήδη σκεφτεί. Η απόδοση αρνητικών χαρακτηριστικών για να μας περιγράψουν δεν έχει σταματημό. Και μάλιστα, νιώθουν σιγουριά ότι έχουν δίκιο και ότι δήθεν  ισχύουν όσα πιστεύουν.  

Και περνώντας τα χρόνια διαπιστώνουμε με θλίψη και απογοήτευση πόσο λίγο μας ξέρουν ή πώς τελικά δεν έχουν καταβάλει κανένα κόπο για να μας μάθουν. Πόσο διαστρεβλωμένη εικόνα έχουν για εμάς… πόσο λίγο χρόνο αφιέρωσαν για να μας γνωρίσουν… Στην πραγματικότητα, προσποιούνται ότι μας ακούνε αλλά ποτέ δεν μας αφουγκράστηκαν. Διέθεσαν αρκετό χρόνο για να μας κατακρίνουν, αλλά ελάχιστο χρόνο για να μας γνωρίσουν πραγματικά.


Έχουμε περάσει μια ολόκληρη ζωή, με την οικογένειά μας, με κάποιους πολύ δικούς μας, κοντινούς ανθρώπους… και παίρνουμε ως δεδομένο ότι μας ξέρουν καλά και ότι εμείς τους ξέρουμε εξίσου καλά… ας αναρωτηθούμε, όμως, πόσο ισχύει αυτό; Μας ξέρουν; Ξέρουν τι μας αρέσει και τι όχι; Τι μας ενοχλεί και τι όχι; Τι μας απασχολεί ή τι σκεφτόμαστε; Τι μας προβληματίζει και τι όνειρα έχουμε; Κι αν δε μας ξέρουν, έχουν τη διάθεση να μας γνωρίσουν, να νοιαστούν, να μας ακούσουν αλλά και να μας αφουγκραστούν; Μήπως όλη αυτή η επίκριση είναι αποτέλεσμα της δυσκολίας τους να αντιμετωπίσουν κατάματα την αλήθεια; Μήπως δε θέλουν να δουν τα προτερήματά μας, γιατί θα νιώσουν ακόμη πιο μειονεκτικά; Οπότε με το να αποδομούν, να υποβιβάζουν και να υποτιμούν την προσωπικότητά μας, τη ζωή μας και τις επιλογές μας, νιώθουν παροδικά οι ίδιοι καλύτερα…
Έχουν τον δικό τους τρόπο αντίληψης και σκέψης και εύκολα και γρήγορα βγάζουν συμπεράσματα για εμάς, χωρίς να προσπαθούν να μας καταλάβουν, χωρίς να μπουν στη θέση μας ή να διερευνήσουν τη σκέψη μας, τα συναισθήματά μας ή τις συμπεριφορές μας.

Δεν μπορούμε να θεωρούμε δεδομένο ότι οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι μας ξέρουν. Εστιάζοντας στην οικογένειά μας, ας αναρωτηθούμε: πόσο μας ξέρει η οικογένειά μας; Πρόκειται για άτομα, με τα οποία συνυπάρχουμε όλη μας τη ζωή, από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας… τους έχουμε ζήσει σε πολλές διαφορετικές στιγμές, τους έχουμε εκμυστηρευτεί ορισμένα από τα βαθύτερα συναισθήματά μας, τα μυστικά μας, τις ανησυχίες και τα άγχη μας καθώς μεγαλώναμε… Όλα αυτά, όμως, δεν μπορούν να μας εξασφαλίσουν ότι μας ξέρουν καλά, ότι μπορούν να αφουγκραστούν τις ανάγκες μας και να κατανοήσουν τα όνειρά μας και τους στόχους μας… Τίποτα δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει ότι θα μας στηρίξουν στις επιλογές μας ούτε ότι θα τις αποδεχτούν…


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου