«Οι απώλειες που επιφέρουν
γεγονότα σαν κι αυτά δεν είναι παρά οι πιο ορατές από εκείνες που συναντάμε
στην πορεία της ζωής. Οι άλλες είναι περισσότερο δυσδιάκριτες, λιγότερο
κοινωνικά αποδεκτές ή περισσότερο ‘κρυφές’» (σελ. 23-24).
«Επειδή οι αναπότρεπτες
μεταβάσεις που βιώνουμε από την παιδική έως τη γεροντική μας ηλικία μας συρρικνώνουν
και ταυτόχρονα μας μεγεθύνουν, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι κάθε αλλαγή
εμπεριέχει την απώλεια, όπως ακριβώς κάθε απώλεια απαιτεί την αλλαγή» (σελ.
25).
«Καθώς αρχίζει μια πιο
ολοκληρωτική συνειδητοποίηση της πραγματικότητας της απώλειας, μπορεί να
εκδηλωθούν έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις, που συχνά περιλαμβάνουν την
οργισμένη διαμαρτυρία εναντίον εκείνων που θεωρούνται υπεύθυνοι για τον θάνατο.
Σε πολλούς πενθούντες, μπορεί αυτός ο κατακλυσμός των συναισθημάτων να είναι
ορατός από τους γύρω τους, οδηγώντας ορισμένες φορές σε παρεξηγήσεις και
αποστασιοποίηση, όταν ο εκνευρισμός ή ο θυμός στρέφονται ενάντια σε αυτούς που
θεωρούνται ‘πιο τυχεροί’. Για άλλους πενθούντες, το συναισθηματικό χάος που
αναδύεται καθώς μειώνεται η αποφυγή της πραγματικότητας μπορεί να παραμένει ένα
ιδιωτικό δράμα που γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι, επειδή καταβάλλουν προσπάθεια για
να συγκρατήσουν την αποκάλυψη της οδύνης τους όταν άλλοι είναι παρόντες» (σελ.
27).
Neimeyer,
Robert. (2006). Ν’
αγαπάς και να χάνεις: Αντιμετωπίζοντας την απώλεια. Εκδόσεις Κριτική, σελ.
23-35.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου