Πώς νιώθει κάποιος που μαθαίνει
ότι σε μικρό χρονικό διάστημα θα πεθάνει; Τι ρόλο παίζουν τα απωθημένα και τα
ανεκπλήρωτα όνειρα; Τι από αυτά προλαβαίνει να κάνει; Κι αν ζήσουμε μέχρι τα
βαθιά γεράματα είναι σίγουρο ότι θα προλάβουμε να τα κάνουμε ή η αναβλητικότητα
χρειάζεται παραπάνω από μία ζωές;
Μήπως κάποιες φορές μέσα σε ένα
μήνα ζούμε περισσότερα πράγματα από ότι μέσα σε πολλά χρόνια ή και σε μια
ολόκληρη ζωή; Τι είναι αυτό που μας κοιμίζει και γιατί θα πρέπει να μάθουμε ότι
πεθαίνουμε ώστε να κινητοποιηθούμε, ώστε να πούμε ή να κάνουμε σήμερα αυτό που
θέλουμε και να μην το αφήσουμε για αύριο, για μεθαύριο ή για το μακρινό μέλλον;
Πόσο καθησυχαστικό είναι αυτό το μακρινό μέλλον στο οποίο προγραμματίζουμε
διάφορα πράγματα, ενώ κατά βάθος ξέρουμε
ότι δεν θα τα τολμήσουμε ποτέ;
Η πρωταγωνίστρια της ταινία “My life without me” όταν μαθαίνει ότι έχει καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο και δεν
γίνεται τίποτα αποφασίζει να φτιάξει μια λίστα ώστε να ζήσει όλα όσα θέλει. Αν
και μικρή σε ηλικία είναι ήδη παντρεμένη και έχει δύο παιδιά. Αν δεν συνέβαινε
αυτό θα κινητοποιούνταν ποτέ ή θα συνέχιζε να ζει μια ζωή που δεν της άρεσε;
Θα πρέπει δηλαδή να νιώσουμε ότι δεν μας απομένει
πολύς χρόνος για να πάρουμε την απόφαση να κάνουμε κάτι που θέλουμε; Τι θα
περιελάμβανε άραγε η λίστα του καθενός; Κι αν ήδη έχουμε μια τέτοια λίστα γιατί
δεν ξεκινάμε να την πραγματοποιούμε; Γιατί όταν νιώθουμε ότι ο θάνατος πλησιάζει
βρίσκουμε το θάρρος, τη δύναμη που μέχρι τότε δεν είχαμε ή πιστεύαμε ότι δεν
είχαμε;
Μέχρι να μας ταρακουνήσει ο θάνατος ή να μας θυμίσει την ύπαρξή του
μήπως παίρνουμε ως δεδομένη τη ζωή μας και ότι έχουμε πολύ χρόνο για να κάνουμε
όλα όσα θέλουμε;
Μήπως όταν ξέρουμε ότι ο θάνατος πλησιάζει σκεφτόμαστε μόνο
τον εαυτό μας (με την καλή έννοια), οπότε δεν μας νοιάζει και τόσο τι θα πουν ή
τι θα σκεφθούν οι άλλοι για εμάς, αποφασίζοντας να κάνουμε κάτι για εμάς; Και θα
πρέπει να φτάσουμε σε αυτό το σημείο για να ξεπεράσουμε τη σκέψη «τι θα πουν οι
άλλοι»;
Μήπως η ζωή που απομένει στον
καθένα και δεν ξέρουμε πόση είναι θα πρέπει να ξεκινήσει με μια λίστα επιθυμιών
και ανεκπλήρωτων ονείρων; Μήπως έφτασε η στιγμή να πούμε κάτι που κρατάμε καιρό
μέσα μας ή πάντα το αναβάλλουμε για αργότερα, αλλά ξέρουμε ότι αν είχαμε μόνο
μια ακόμη στιγμή ζωής στη διάθεσή μας θα επιλέγαμε αυτό να κάνουμε ή να πούμε;
Παπαδοπούλου Ελένη- Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου