Της Μάρως Βαμβουνάκη
«Έπεσε πάνω στο μαξιλάρι του και της γύρισε την πλάτη, κοιτώντας τον τοίχο απέναντι. Έμειναν έτσι όλη τη νύχτα και οι δύο, κοιτώντας τον τοίχο με γυρισμένες πλάτες.
Εκείνη το δικό της απέραντο και κρύο. Σαν την παγωμένη νύχτα των πόλων. Να μην την ασφαλίζει πια, να μην την προστατεύει από τον άγριο καιρό του έξω κόσμου που τόσο φοβάται.
Εκείνος το δικό του απέραντο και κρύο. Σαν την παγωμένη νύχτα των πόλων. Να τον πλακώνει, να τον φυλακίζει και να τον κρατά μακριά από τον άγριο καιρό του έξω κόσμου που τόσο αποζητά» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
«Δε θέλω να τα πάρεις προσωπικά αυτά οπ θα σου πω. Δε θέλω να φανταστείς πως δε σ’ αγαπάω. Εγώ σ’ αγαπάω πάντα. Εγώ καταλαβαίνω πόσο αξίζεις. Πόσο είσαι καλή, γλυκιά, πιστή. Μη νομίζεις πως δεν τα καταλαβαίνω και δεν τα υπολογίζω αυτά… Να ‘ξερες άσχημα που νιώθω. Να ‘ξερες…
Νιώθει, της είπε, πόσο άδικα είναι για κείνη όλα αυτά, νιώθει πως δεν μπορεί να κάνει κάτι να αλλάξει την κατάσταση. Το πήρε πια απόφαση πως, όσο και να προσπαθήσει, δε γίνεται.
Θα ήθελε να την κάνει ευτυχισμένη, να της δώσει πράγματα που ζητά, όμως δεν μπορεί, γιατί αυτή η ζωή που εκείνη θέλει, η ζωή που συνήθιζαν να ζουν, πώς να την το πει… δεν του φτάνει.
Αν συνεχίσει να ζει έτσι, θα τρελαθεί. Είναι ήδη στα πρόθυρα της τρέλας, δεν το βλέπει;» (σελ. 18-19).
Μάρως Βαμβουνάκη. 2009. Αυτή η σκάλα δεν κατεβαίνει. Εκδόσεις Ψυχογιός.
Νίκος Κουραβάνας & Ελένη Παπαδοπούλου, Ψυχολόγοι, MSc, MA.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου