Του Peter Lovenheim
«Η θεωρία της προσκόλλησης είναι κλασική και ευρέως αποδεκτή στον χώρο της ψυχολογίας. Όμως, είναι γνωστή πλέον και στο ευρύ κοινό, καθώς μας δείχνει ξεκάθαρα γιατί, πώς και ποιους αγαπάμε.
Γοητευμένος από το θέμα, ο βραβευμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας Peter Lovenheim ξεκίνησε ένα ταξίδι για να κατανοήσει σε βάθος την επίδραση αυτής της θεωρίας στη ζωή μας. Με συνεντεύξεις από ερευνητές, καθηγητές και επαγγελματίες, αλλά και έρευνα πάνω στις προσωπικές ιστορίες ατόμων και ζευγαριών, φωτίζει τη σημασία των πρώιμων δεσμών.
Στα θέματα περιλαμβάνονται:
Τι σημαίνει ασφαλής και μη ασφαλής προσκόλληση.
Πως οι εμπειρίες μας στην πρώιμη παιδική ηλικία δημιουργούν ένα νοητικό μοντέλο το οποίο ακολουθούμε στις μελλοντικές μας σχέσεις και πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη γνώση για να αποκτήσουμε αυτογνωσία και ευτυχία.
Γιατί οι ενήλικες που βίωσαν συγκεκριμένους προβληματικούς τύπους προσκόλλησης, τείνουν να προσελκύουν ο ένας τον άλλον και πώς μπορούν να σπάσουν αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Πώς μπορεί κανείς να αποκτήσει υγιείς σχέσεις με τους γύρω του, ανεξάρτητα από την ανατροφή και τα βιώματα του.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό το ελκυστικό και αποκαλυπτικό βιβλίο, ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα για όποιον θέλει να κατανοήσει καλύτερα τις ανάγκες και τη δυναμική που διέπουν τις σύνθετες σχέσεις στη ζωή» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
«Οι καβγάδες είναι ουσιαστικά διαμαρτυρίες για τη συναισθηματική αποσύνδεση.
Σε πάρα πολλές σχέσεις οι ανάγκες και οι φόβου της προσκόλλησης αποτελούν κρυμμένες σκοπιμότητες που κατευθύνουν τις πράξεις, αλλά δεν δηλώνονται ρητώς. Όταν οι σύντροφοι νιώθουν έλλειψη σιγουριάς, τότε παίρνουν αμυντική στάση και κατηγορούν ο ένας τον άλλον. Αλλά οι περισσότερες κατηγορίες είναι μια απελπισμένη κραυγή προσκόλλησης, μια διαμαρτυρία κατά της αποσύνδεσης. Μπορεί να την ανακουφίσει μόνο ένας ερωτικός σύντροφος που θα σε προσεγγίσει συναισθηματικά για να σε κρατήσει και να σε καθησυχάσει. Τίποτα άλλο δεν φέρνει αποτέλεσμα.
Άλλες φορές, όπως δηλώνουν άλλοι ερευνητές, μπορεί να είναι μια διαμαρτυρία εναντίον της υπερβολικής σύνδεσης.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο στόχος της θεραπείας είναι να επαναφέρει το ζευγάρι σε ένα συναισθηματικά αρμόζοντα δεσμό και να δημιουργήσει πάλι μια αίσθηση ασφαλούς συσχέτισης.
Για να γίνει αυτό, οι σύντροφοι πρέπει να αναγνωρίσουν τις ανάγκες προσκόλλησής τους και την εξάρτηση που έχουν ο ένας από τον άλλον.
Αυτό μπορεί να έχει δυσκολίες. Όχι μόνο οι περισσότεροι ενήλικες δεν καταλαβαίνουν τις ανάγκες προσκόλλησής τους, αλλά επίσης το να τις αναγνωρίσουν αντιβαίνει στην αμερικανική ιδέα της ενηλικιότητας ότι το αποκορύφωμα της ωριμότητάς είναι να είσαι ανεξάρτητος και αυτάρκης.
Η εξάρτηση στην επικρατούσα κουλτούρα είναι μια αδυναμία. Ο Bowlby όμως είδε ότι η αποτελεσματική εξάρτηση (αμοιβαία εξάρτηση ή αλληλεξάρτηση) και η ικανότητα να στρεφόμαστε σε άλλους για συναισθηματική υποστήριξη, είναι ένα έμφυτο στοιχείο του να είσαι άνθρωπος και είναι ταυτοχρόνως σημάδι και πηγή δύναμης» (σελ. 224-225).
Πηγή:
Peter Lovenheim. 2021. Το φαινόμενο της προσκόλλησης. Εκδόσεις Διόπτρα.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου