Της Lindsay Gibson
«Μήπως μεγάλωσες και εσύ με γονείς που ήταν απόμακροι; Δύστροποι; Εγωκεντρικοί; Απορριπτικοί; Ελεγκτικοί; Επικριτικοί; Μη-διαθέσιμοι;»
«Αν οι συναισθηματικές σου ανάγκες έμειναν ανεκπλήρωτες ή καταπιεσμένες στην παιδική σου ηλικία, το πιο πιθανό είναι να έχεις αποκτήσει ψυχικά τραύματα που τώρα σε επηρεάζουν άμεσα στην ενήλικη ζωή σου.
Σε αυτό το ανατρεπτικό βιβλίο η έγκυρη κλινική ψυχολόγος Lindsay Gibson αποκαλύπτει την καταστροφική φύση των συναισθηματικά ανώριμων γονέων, τα τοξικά μοτίβα με τα οποία μας έχουν σημαδέψει και μας παρέχει πολύτιμους τρόπους για να θεραπευτούμε από τον πόνο, τη σύγχυση, τον θυμό και το αίσθημα εγκατάλειψης που μεταφέρουμε στο σήμερα από την παιδική μας ηλικία.
Απελευθερώνοντας τον εαυτό μας από τη συναισθηματική ανωριμότητα των γονιών μας, μπορούμε να ανακτήσουμε την αληθινή μας φύση, να ικανοποιήσουμε τις ψυχικές μας ανάγκες και να δημιουργήσουμε νέες, θετικές σχέσεις με όλους γύρω μας, ώστε να χτίσουμε μια πληρέστερη και πιο ευτυχισμένη ζωή» (Από το οπισθόφυλλο).
Ανακάλυψε τους 4 τύπους τοξικών ανώριμων γονέων
Συναισθηματικοί- Προκαλούν συναισθήματα αβεβαιότητας και άγχους.
Δυναμικοί - Προσπαθούν να τελειοποιήσουν τους πάντες και τα πάντα.
Παθητικοί- Αποφεύγουν να ασχοληθούν με οτιδήποτε τους αναστατώνει.
Απορριπτικοί- Κλεισμένοι στον εαυτό τους, απαξιωτικοί και υποτιμητικοί.
«Η εμπλοκή μερικές φορές εκδηλώνεται με τον ορισμό ενός αγαπημένου ατόμου. Είναι σκληρό να βλέπεις τον γονιό σου να δίνει περισσότερη προσοχή σε κάποια από τα αδέρφια σου, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι γιατί δεν έχει δείξει ποτέ τέτοιο ενδιαφέρον σε σένα. Όμως η ευνοιοκρατία δεν είναι δείγμα στενής επαφής, αλλά εμπλοκής. Είναι πιθανό ο «έμπιστος» αδερφός ή αδερφή να είναι του ίδιου επιπέδου συναισθηματικής ωριμότητας με τον γονιό σου. Το χαμηλό επίπεδο συναισθηματικής ωριμότητας έλκει τους ανθρώπους σε αμοιβαία εμπλοκή, ειδικά αν πρόκειται για σχέση γονέα παιδιού.
Θυμήσου πως οι συναισθηματικά ανώριμοι άνθρωποι αλληλεπιδρούν στη βάση των ρόλων και όχι της ατομικότητας. Αν είχες μια ανεξάρτητη και αυτάρκη προσωπικότητα, ο γονιός δεν θα σε έβλεπε ως ένα παιδί που έχει ανάγκες και για το οποίο θα έπρεπε να ενσαρκώσει τον ρόλο ενός γονέα- σωτήρα. Αντιθέτως, στα μάτια του θα ήσουν ένα παιδί χωρίς ανάγκες, ένα παιδί- ενήλικας.
Δεν ήταν εξαιτίας κάποιας δικής σου ανεπάρκειας που έκανες τον γονιό σου να δίνει μεγαλύτερη προσοχή σε κάποιο από τα αδέλφια σου. Το πιθανότερο είναι να μην τον είχες τόση ανάγκη ώστε να πυροδοτήσει το ένστικτό του για εμπλοκή.
Ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός ότι τα αυτάρκη παιδιά δεν ωθούν τους γονείς τους να εμπλακούν μαζί τους και συχνά αφήνονται να δημιουργήσουν μια πιο ανεξάρτητη και αυτοκαθοριζόμενη ζωή.
Επομένως, μπορούν να πετύχουν ένα επίπεδο εξέλιξης που ξεπερνά εκείνο των γονιών τους. Κατ αυτό το σκεπτικό, η μη λήψη προσοχής μπορεί να αποβεί επωφελής στο μέλλον…» (σ. 118-119).
Πηγή
Lindsay Gibson. 2023. «Δυστυχώς δεν διάλεξα τους γονείς μου». Εκδόσεις Ιβίσκος.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου