Τι κερδίζουμε προσφέροντας...

Όταν επιλέγουμε να βοηθήσουμε «αφιλοκερδώς» κάποιον εκτός από το καλό που κάνουμε στον άλλο προσφέρουμε πολλά και στον εαυτό μας. Είναι ένας τρόπος να αναπτύξουμε τον ανθρωπισμό και τη συλλογική μας συνείδηση. Βιώνουμε ικανοποίηση –εσωτερική και ηθική- και καλύπτουμε δικές μας προσωπικές ανάγκες. Μπορεί η προσφορά μας να αφορά το πεδίο των ενδιαφερόντων μας, επομένως, αντλούμε ικανοποίηση. Ακόμη, δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να αναπτυχθεί προσωπικά και να ευαισθητοποιηθεί κοινωνικά, αλλά και να γνωρίσει κάτι διαφορετικό, βιώνοντας νέες εμπειρίες. Μέσα από την επαφή με κάτι διαφορετικό δίνουμε στον εαυτό μας τη δυνατότητα να κατανοήσει τη διαφορετικότητα. 

Επίσης, μέσα από την προσφορά της βοήθειάς μας αποκτάμε την αίσθηση της χρησιμότητας στο κοινωνικό σύνολο, ενώ εξασκούμε και προσωπικές μας ικανότητες, όπως είναι οι δεξιότητες αυτοδιαχείρισης, η συνεργασία και η κοινωνική αλληλεπίδραση. Είναι μια δέσμευση απέναντι σε ανθρώπους και καταστάσεις, αλλά κυρίως μια δέσμευση απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό μας, κάνοντάς μας πιο ώριμους, πιο υπεύθυνους και πιο συνεπείς. Η προσφορά μας μπορεί να χαρακτηρίζεται από ανιδιοτέλεια. Ωστόσο, είναι δύσκολο να καταλήξουμε σε αυτό. Κάθε μας «ανιδιοτελής» προσφορά καλύπτει –συνειδητά ή ασυνείδητα- δικές μας προσωπικές ανάγκες. Επιλέγουμε να βοηθήσουμε τον άλλο προσπαθώντας να βοηθήσουμε τον εαυτό μας. Όμως, πόσο ανιδιοτελής είναι η προσφορά μας όταν περιμένουμε έστω την αναγνώριση του άλλου, την ευγνωμοσύνη ή την αποδοχή του; 

Ωστόσο, πολλές φορές η προσπάθειά μας να βοηθήσουμε τους άλλους μας εμποδίζει από τη δυνατότητα να αναγνωρίσουμε πραγματικά τις ανάγκες τους και να προσφέρουμε χωρίς όρους. Επίσης, τίθεται το ερώτημα κατά πόσο μπορούμε να προσφέρουμε τη βοήθειά μας σε κάποιον που δεν τη ζητάει; Μπορούμε να προσφέρουμε με βάση τις δικές μας ανάγκες ή με βάση τη δική μας οπτική ως προς τις ανάγκες του άλλου; Αυτό συνήθως οδηγεί σε παρεξηγήσεις… Για να βοηθήσουμε κάποιον θα πρέπει και ο ίδιος να το θέλει. Πόσο βέβαιοι είμαστε ότι ακούμε πραγματικά τους άλλους και τις βαθύτερες ανάγκες τους; Πολλές φορές προσφέροντας πράγματα που οι άλλοι δεν μας ζητούν γεμίζουμε με προσδοκίες από τους άλλους, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε στο θυμό και στην άσκηση πίεσης των άλλων.

Παπαδοπούλου Ελένη- Ψυχολόγος, MSc.

Τρεις αλήθειες για τη ζωή- Μπουκάι

1^η αλήθεια

Αυτό που είναι, είναι.
Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι.
Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.
Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.
Δεν είναι όπως ήταν.
Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.
Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο όταν έχουμε συναίσθηση της παρούσας κατάστασης.

Εγώ είμαι αυτός που είμαι.
Δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου θα ήθελε να είμαι.
Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.
Είμαι αυτός που είμαι.
Όλες οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε.

Εσύ είσαι όπως είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν.
Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα να είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως θέλω εγώ να είσαι.
Εσύ είσαι όπως είσαι.
Ο ορισμός μιας ώριμης και αληθινής σχέσης είναι η ανιδιοτελής προσπάθεια να δημιουργείς χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι.

2η αλήθεια

Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.
Αν επιθυμώ κάτι που είναι καλό για μένα, θα όφειλα να ξέρω ότι θα πληρώσω κάποιο αντίτιμο γι’ αυτό.
Οπωσδήποτε αυτή η πληρωμή δεν είναι πάντα χρηματική (αν χρειάζονταν μόνο τα χρήματα, θα ήταν τόσο εύκολο!). Το αντίτιμο είναι κάποιες φορές υψηλό κι άλλες φορές πολύ χαμηλό, αλλά πάντα υπάρχει. Γιατί τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.
Αν οι γύρω μου μου προσφέρουν κάτι, αν μου συμβαίνει κάτι καλό, αν ζω καταστάσεις ευχάριστες και απολαυστικές, είναι επειδή τις έχω κερδίσει. Τις έχω πληρώσει, τις αξίζω.
Μόνο για να προετοιμάσω τους απαισιόδοξους και για να αποθαρρύνω τους καιροσκόπους, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η πληρωμή γίνεται πάντα προκαταβολικά: το καλό που ζω το έχω ήδη πληρώσει. (Πληρωμή με δόσεις, δε γίνεται.)

3η αλήθεια

Είναι αλήθεια ότι κανείς δε μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά ο καθένας μπορεί να ΜΗΝ κάνει ΠΟΤΕ αυτό που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.
Ποτέ να μην κάνω αυτό που δεν θέλω.
Αν είμαι ενήλικος, κανείς δε μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Αρκεί να καταφέρω να απαλλαγώ απ’ την ανάγκη μου να βλέπω κάποιους να με επικροτούν, να με χειροκροτούν, να με αγαπούν.
Το να μάθει κανείς να ζει σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και κυρίως, δεν είναι δωρεάν. (Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν κι αυτό είναι κάτι καλό).
Το κόστος είναι ότι όταν κάποιος τολμάει να πει «όχι» αρχίζει να ανακαλύπτει κάποιες άγνωστες πλευρές των φίλων του: το σβέρκο, την πλάτη και όλα τα σημεία που γίνονται ορατά μόνο όταν ο άλλος φεύγει…