Στα
θεμέλια για το χτίσιμο μιας καλής επικοινωνίας βρίσκεται πάντα η διάθεση και
από τις δύο πλευρές για εποικοδομητική και δημιουργική αλληλεπίδραση. Για τη
δημιουργία μιας ουσιαστικής σχέσης απαιτείται καλή επικοινωνία, που εξαρτάται
από τον χρόνο που αφιερώνουμε στον άλλο αλλά και από τη διάθεση που έχουμε να
ακούσουμε τον άλλο και να κατανοήσουμε αυτά που λέει από τη δική του οπτική
γωνία. Η επικοινωνία στηρίζεται και στην εμπιστοσύνη, την συνέπεια και την
ειλικρίνεια.
Ο
γονιός για να μπορέσει να αναπτύξει μια ικανοποιητική σχέση επικοινωνίας με τον
έφηβο θα πρέπει να φροντίσει πρώτα να έχει μια ειλικρινή σχέση εμπιστοσύνης και
ο χρόνος που περνά με το παιδί να αφιερώνεται πραγματικά σε αυτόν και όχι στις
ανησυχίες και τους προβληματισμούς που απασχολούν το γονιό. Μέσα στην
καθημερινότητα αυτό είναι πιο δύσκολο να επιτευχθεί και πολλές φορές όλοι το
ξεχνάμε. Οι γονείς είναι φορτωμένοι με τα δικά τους προβλήματα, άγχη και
έγνοιες και τα παιδιά έχουν το δικό τους πρόγραμμα με τα δικά τους ζητήματα.
Για
να υπάρξει επικοινωνία απαιτείται ο ένας να προσπαθήσει να μπει στη θέση του
άλλου, ενώ όσα λέγονται δεν θα πρέπει να μεταφέρονται σε τρίτους. Ακόμη, δεν
υποτιμούμε ποτέ το πρόβλημα του άλλου, καθώς από τη στιγμή που για τον άλλο
είναι πρόβλημα για να τον καταλάβουμε θα πρέπει κι εμείς έτσι να το
αντιμετωπίσουμε.
Οι
έφηβοι όταν μιλούν για τα προβλήματά τους στους γονείς έχουν την ανάγκη να τους
προσέχουν και να νιώθουν ότι δεν αδιαφορούν για αυτά που ακούν. Οι γονείς όταν
θέλουν να μάθουν κάτι δεν θα πρέπει να υποβάλλουν ερωτήσεις σε μορφή ανάκρισης,
καθώς οι έφηβοι γίνονται πολύ αντιδραστικοί σε τέτοιου είδους συμπεριφορές. Ο
γονιός με τον έφηβο χρειάζεται υπομονή, χαμηλούς τόνους και επιχειρήματα για να
υποστηρίξει αυτά που λέει. Μια κριτική στάση απέναντι στον έφηβο δεν βοηθά να
νιώσει ότι ο γονιός του τον καταλαβαίνει, ενώ είναι αποτρεπτική για να
ξανα-απευθυνθεί το παιδί στο γονιό του.
Η
σχέση γονιού- παιδιού και η επίτευξη μιας καλής επικοινωνίας χρειάζεται χρόνο,
προσπάθεια και είναι μια μακροχρόνια διαδικασία. Ο γονιός ως ο πιο ώριμος αυτής
της σχέσης θα πρέπει να αποφεύγει τον συμβουλευτικό και επικριτικό τόνο, να
βάζει τα όρια όταν πρέπει, να βρίσκει την κατάλληλη στιγμή για να παρεμβαίνει
και να συζητά με τον έφηβο, να διαπραγματεύεται τα διάφορα θέματα με
επιχειρήματα και όχι απλά με απαγορεύσεις και να είναι προσεκτικός και στη δική
του συμπεριφορά. Πολλές φορές εστιάζοντας στα αρνητικά της συμπεριφοράς του
άλλου ξεχνάμε να δούμε λίγο και τα δικά μας αρνητικά χαρακτηριστικά που μπορεί
να αποτελούν ένα εμπόδιο για την ανάπτυξη μιας σχέσης επικοινωνίας.
Παπαδοπούλου Ελένη
Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου