Τίποτα δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι ένα άτομο θα περάσει
μέσα από τους κινδύνους και τις προκλήσεις μιας μακρόχρονης ζωής χωρίς να
νιώσει απελπισία. Η απώλεια, ο πόνος, τα ανθρώπινα λάθη αποτελούν αναπόσπαστο
μέρος της ζωής. Παρόλα αυτά από εμάς εξαρτάται να περιορίσουμε το βάθος και την
έκταση του πόνου και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο όταν τα αποθέματα
εξαντλούνται παροδικά.
Στα γηρατειά η απελπισία είναι περισσότερο έντονη, γιατί
τα άμεσα προβλήματα υπενθυμίζουν παλιότερες δυσκολίες. Το ηλικιωμένο άτομο
κατατρέχεται από αναμνήσεις οδυνηρών γεγονότων και σχέσεων, τόσο παλιότερων όσο
και από τότε που ήταν παιδί. Ο άνθρωπος που βασανίζεται τόσο από το παρελθόν
όσο και το παρόν μπορεί να νιώσει κάποια στιγμή ανυπεράσπιστος. Η ανικανότητα
να ανταπεξέλθει σε άμεσα προβλήματα μεγαλώνει, όταν ταυτόχρονα τα αποθέματα,
που θα βοηθούσαν στο ξεπέρασμα των άμεσων προβλημάτων περιορίζονται –λιγότεροι
φίλοι, μικρότερος φυσικός και οικονομικός έλεγχος πάνω στο περιβάλλον, κ.α.
Μπορούμε να βοηθήσουμε ένα τέτοιο άνθρωπο ενθαρρύνοντάς
τον να χρησιμοποιήσει όλο τον έλεγχο, την ενεργητικότητα και τις ικανότητες που
εξακολουθεί να διαθέτει. Να τον ακούσουμε προσεκτικά καθώς περιγράφει τις λύσεις
και τους φόβους του. Αυτό θα τον βοηθήσει να συνειδητοποιήσει, ότι τα
προβλήματα του παρελθόντος δεν είναι ανάγκη να τον βαραίνουν μέχρι σήμερα.
Μπορούμε να αλληλο- βοηθιόμαστε προσφέροντας ασφάλεια και
υποστήριξη, χωρίς να ζητάμε μεγάλο ψυχολογικό αντίτιμο. Όταν βοηθάμε ένα καταβεβλημένο
ή συναισθηματικά διαταραγμένο ηλικιωμένο άτομο δεν πρέπει να ζητάμε κάτι σαν
αντάλλαγμα ούτε να παρεμβαίνουμε άσκοπα στην ιδιωτική του ζωή. Δεν πρέπει να
σφετεριζόμαστε την ακεραιότητά του, να το προσβάλλουμε ή να του στερούμε
δικαιώματα στο όνομα της ευτυχίας, που του προσφέρουμε.
Παπαδοπούλου Ελένη
Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου