Του Ίρβιν Γιάλομ
«Μάνα; Πώς τα πήγα, Μάνα; Πώς τα
πήγα;»
«Η Μάνα όμως κείτεται στο χώμα.
Εδώ και δέκα χρόνια νεκρή, παγωμένη, μέσα σε ένα απλό φέρετρο σε ένα εβραϊκό
νεκροταφείο…
Ναι, η Μάνα πάει πολύς καιρός που
δεν υπάρχει. Δέκα χρόνια. Νεκρή και αποσαθρωμένη. Τίποτα δικός της δεν
απομένει, έξω από λίγα μαλλιά, λίγους χόνδρους, κόκκαλα κι ένα ασημένιο
δαχτυλίδι αρραβώνων με φιλιγκράν. Κι η εικόνα της που παραμονεύει στις αναμνήσεις
μου και στα όνειρά μου» (σελ. 14).
«Είναι δυνατόν να έζησα όλη μου
τη ζωή έχοντας ως πρωταρχικό μου ακροατήριο αυτή την αξιοθρήνητη γυναίκα; Όλη
μου τη ζωή πάσχιζα να ξεφύγω, να αποδράσω από το παρελθόν μου… Όλη μου τη ζωή
προσπαθούσα να κατακτήσω την ελευθερία και την ωριμότητα. Είναι δυνατόν να μην
κατάφερα να ξεφύγω ούτε απ’ το παρελθόν μου ούτε απ’ τη μάνα μου;» (σελ. 17).
«Το όνειρό μου όμως άλλα λέει.
Ισχυρίζεται ότι έχω αφιερώσει τη ζωή μου σε έναν εντελώς διαφορετικό στόχο- στο
να κερδίσω την αποδοχή της πεθαμένης μου μάνας.
Είναι μια πολύ δυνατή καταγγελία:
πολύ ισχυρή για να την αγνοήσω, πολύ συνταρακτική για να την ξεχάσω. Αλλά όπως έχω
μάθει, τα όνειρα δεν είναι ούτε ανεξιχνίαστα ούτε αμετάλλακτα. Στο μεγαλύτερο
μέρος της ζωής μου υπήρξα ένας τεχνίτης ονείρων. Έχω μάθει πώς να τα εξημερώνω,
να τα διαλύω, να τα ανασυνθέτω. Ξέρω πώς να τους αποσπώ τα μυστικά τους» (σελ.
19-20).
Γιάλομ, Ίρβιν. (2007). Η Μάνα και
το νόημα της ζωής. Αθήνα: ΑΓΡΑ. Σελ. 13- 20.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου