Ο αυτισμός μέσα από τα μάτια ενός εφήβου με αυτισμό

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδί με αυτισμό. Χωρίς φωνή, χωρίς λόγο κι όλο εκρήξεις θυμού είχε. Η φωνή έφτανε μέχρι το στόμα αλλά ποτέ δεν γινόταν λέξεις. Ξέρει τα πάντα αλλά τα κρατά για τον εαυτό του. Μόνο όταν θέλει και με όποιους θέλει επικοινωνεί. Μία μοναξιά είναι διάχυτη στον εσωτερικό του εαυτό. Μια σιωπή απλώνεται παντού. Απλώνεται παντού σαν μαύρο πέπλο και καλύπτει κάθε φυσιολογική πτυχή του εαυτού του. 

Μόνο λίγη όαση χαράς του δίνουν οι δικοί του άνθρωποι. Όμως, για αυτούς είναι απλά ένα αυτιστικό παιδί χωρίς λογική και χωρίς λόγο. Ένα παιδί που νιώθει χαζό και συμπεριφέρεται ανάλογα. Ποτέ δε νοιάστηκαν πώς νιώθει και πώς σκέφτεται. 

Άραγε πώς νιώθουν τα παιδιά με αυτισμό κι πόση απόσταση υπάρχει ανάμεσα στη συμπεριφορά και τα συναισθήματα, ανάμεσα στις σκέψεις και τη συμπεριφορά; Μόνο ένα παιδί με αυτισμό μπορεί να καταλάβει αυτή την αγωνία. Το δάγκωμα του χεριού δεν είναι μια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Είναι μια κραυγή αγωνίας και απελπισίας μέσα στον εσωτερικά κενό κόσμο του αυτισμού.  

Ο μόνος λογικός εαυτός που έχει αντιδρά νιώθοντας εγκλωβισμένος μέσα σε ένα μοναχικό κι απομονωμένο μυαλό που κατοικεί σε ένα αδέξιο κι ελαττωματικό σώμα. 

Μία μόνο φυγή υπάρχει μέσα στο μυαλό, η φαντασία. Η φαντασία που το οδηγεί σε μια φυσιολογική κατάσταση όπου είναι όπως όλα τα άλλα παιδιά. Συμπεριφέρεται όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του. Μιλά, επικοινωνεί. Βγαίνει έξω κι έχει φίλους. Μια φυσιολογική ζωή που μόνο στη φαντασία του μπορεί να έχει. Μια άθολη εικόνα μέσα στη φαντασία είναι το μόνο διάλειμμα στην αυτιστική ζωή του. 

Μια ζωή γεμάτη βουβό πόνο, ενοχή κι απέραντη σιωπή. Όλα ιδωμένα μέσα από μια διαστρεβλωμένη εικόνα που είναι αποτέλεσμα του παραμορφωτικού καθρέφτη που προσφέρει ο αυτισμός.