«Τα παιδιά μπορεί να αισθάνονται
αληθινό θαυμασμό και αγάπη για τη ναρκισσιστική μητέρα τους, αλλά εκείνη θα
τους επαναλαμβάνει συνεχώς ότι ο θαυμασμός τους και η αγάπη τους είναι πολύ
λίγα σε σχέση με εκείνα που της οφείλουν. Τα παιδιά μπορεί να χαίρονται την
ικανοποίησή της από τον εαυτό της, όταν είναι ‘στα πάνω της’, αλλά να τα
βαραίνουν οι απαιτήσεις της για προσοχή και επιβεβαίωση, όταν περνάει τις πιο
αγχώδεις φάσεις της. Καθώς η υποχρέωση να της δίνουν συνεχώς σημασία τα
συντρίβει, τα παιδιά δεν έχουν ιδέα πώς να εγκαταστήσουν μια προσωπική αίσθηση
ότι και τα ίδια είναι σημαντικά» (σελ. 202).
«Η ευθραυστότητα είναι η
κληρονομιά που μας αφήνει το γεγονός ότι μεγαλώσαμε μέσα σε μια σχέση όπου
επικρατούσε ανεξέλεγκτος ναρκισσισμός, ιδίως αν η μητέρα σας πρόβαλλε πάνω σας
τις δικές της αμφιβολίες για τον εαυτό της και της ήταν αδύνατο να ανεχτεί κάτι
που να μην είναι τέλειο. Κάτι που μπορεί να βοηθήσει, είναι να καταγράφετε αυτά
που λέει η τιμωρητική φωνή μέσα σας. Βγάζοντάς την στο φως, η τιμωρητική κριτική
ξεσκεπάζεται: δεν είναι παρά μια ακραία και παράλογη αντίδραση» (σελ. 212).
Απόσπασμα από το βιβλίο:
Terri Apter. (2015). «Δύσκολες
μητέρες». Αθήνα: Αρμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου