Οι σχέσεις έχουν μια αρχή κι ένα τέλος…

...ή μήπως είναι ένας κύκλος που γυρίζουμε μέσα σε αυτόν;

 

Η ανάμνηση του ανεκπλήρωτου ή η επίδραση του εξιδανικευμένου μπορεί να φαντάζει στο μυαλό μας με την εικόνα της τελειότητας και δημιουργώντας ένα παραμύθι, που συχνά μας ψιθυρίζει ότι αν είχε συμβεί σίγουρα θα ζούσαμε κάτι καλύτερο από αυτό που ζούμε, μια ψευδαίσθηση που μας έχει πείσει ότι δεν πρέπει να προχωρήσουμε, αυτό μας αξίζει και αυτό κάποια στιγμή θα μας οδηγήσει στην ευτυχία. 

Δεν το ξέρουμε και ίσως δεν θα το μάθουμε ποτέ, αν δεν επιστρέψουμε σε αυτή τη σχέση. Είναι σημαντικό όμως να μην επενδύουμε στηριζόμενοι στις δικές μας σκέψεις και πεποιθήσεις, στις ανάγκες και τις προσδοκίες μας. 

Η ισχύς της προσδοκίας είναι ικανή να μας κρατά μακριά από τη σφαίρα της πραγματικότητας κάνοντας εικασίες για το παρόν και το μέλλον μας. Οι αναμνήσεις μπορεί να είναι όμορφες, αλλά κάποιες φορές μπορεί να έχουμε την ανάγκη να τις κάνουμε ακόμη ομορφότερες και τότε… απλά προσμένουμε, γιατί αυτό που σκεφτόμαστε από το παρελθόν και θα θέλαμε να έχουμε και στο παρόν μας φαίνεται το ιδανικό, το τέλειο, αυτό που θα έρθει και θα καλύψει όλα τα κενά και όλα τα σπασμένα μας κομμάτια, θα επουλώσει τα τραύματα του παρελθόντος και ίσως και τα τραύματα της ίδιας της σχέσης. 

Τι νόημα έχει να παραμένεις σε συναισθηματικά αδιέξοδα του παρελθόντος, όταν βλέπεις ότι η κατάσταση δεν ήταν όπως εσύ τόσο καιρό την είχες πλάσει όμορφα στο μυαλό σου; Πόσο καλό θα σου κάνει να ξαναμπείς σε ένα κύκλο έμμονων σκέψεων και συναισθηματικής έντασης που δεν οδηγεί πουθενά, παρά σε βυθίζει σε ένα συναισθηματικό τέλμα; Μπορεί να τα έχεις όλα πολύ καλά τακτοποιημένα στο μυαλό σου, όμως, σκέψου πόσο πιθανό είναι όλα αυτά να γίνουν πραγματικότητα ή πόσα από αυτά που εξιδανικευμένα τώρα σκέφτεσαι τα είχες ζήσει στο παρελθόν; Μπορεί από την αρχή να έχεις επενδύσει σε μια «φανταστική» σχέση, που θα ήθελες όλα να είναι τέλεια, αλλά που ουσιαστικά δεν υπάρχει τίποτα από όσα έχεις ονειρευτεί για αυτή τη σχέση. Και τότε φτάνεις… στο ερώτημα: επιλέγω να συνεχίσω αυτή τη σχέση για να μην διαψεύσω το εγωιστικό μέρος του εαυτού μου ή επιλέγω να θέσω ένα τέλος με στόχο μελλοντικά να επενδύσω σε μια πιο πραγματική σχέση;

 

Η επιλογή εξαρτάται από εμάς: θα επιλέξουμε να κάνουμε βόλτες μέσα σε ένα φαύλο κύκλο, όπου είμαστε δέσμιοι των αναμνήσεων, τις οποίες έχουμε διαμορφώσει όπως θέλουμε, ενώ εναποθέτουμε τις προσδοκίες μας σε αυτές ή επιλέγουμε να αφήσουμε πίσω το παρελθόν, να μάθουμε από τις λάθος επιλογές μας και να επενδύσουμε σε ένα καλύτερο μέλλον;

Για να μπορέσουμε να βγούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο, που μας οδηγεί σε ένα συναισθηματικό αδιέξοδο θα πρέπει να βρούμε τη δύναμη να βάλουμε το τέλος. Όλα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος και σε ορισμένες σχέσεις που δεν ήταν αυτό που θέλαμε, που δεν εξελίχθηκαν όπως προσδοκούσαμε, που είναι κακοποιητικές και μας φθείρουν θα πρέπει να βάλουμε εμείς οι ίδιοι το τέλος… και τέλος σημαίνει πως δεν υπάρχουν άλλες ευκαιρίες, δεν υπάρχουν προσδοκίες για βελτίωση, δεν υπάρχει καμία ελπίδα… 

Κι όσο κι αν κάποιες φορές έχουμε τόση ανάγκη να πιαστούμε από το γνώριμο και το οικείο, το δοκιμασμένο και το πιο κοντινό μας θα πρέπει να σκεφτούμε πριν κάνουμε το επόμενο βήμα, με την ελπίδα ότι όλα θα αλλάξουν… 

Μήπως είναι προτιμότερο το τέλος παρά μια νέα αρχή; Η απόφαση είναι δική μας, όμως, θα πρέπει να στηρίζεται κυρίως στη λογική εξέταση των πραγμάτων, στη διερεύνηση των συναισθημάτων και στην αναπόληση του παρελθόντος με όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικό τρόπο. Πώς ήταν η σχέση στο παρελθόν και τι μας πρόσφερε; Πώς την είχαμε φτιάξει στο μυαλό μας και πόσο πιο πολύ μπορεί να έχουμε εξιδανικεύσει το άτομο αυτό; Τι είχαμε ονειρευτεί ότι θα ζήσουμε μαζί του και τι τελικά ζήσαμε; Μήπως θα μπορούσαμε να ξαναπροσπαθήσουμε και να ζήσουμε όσα από την αρχή προσδοκούσαμε και μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να μας δώσει; Και ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι θα μας τα δώσει; Πόσους κύκλους μπορούμε να κάνουμε όμως σε ένα συναισθηματικό αδιέξοδο μέχρι να βρούμε την έξοδο από αυτό τον κύκλο βάζοντας ένα τέλος στη σχέση;