Αυτός είναι ο τίτλος ενός από τα κείμενα που εμπεριέχονται στο βιβλίο του ψυχολόγου Richard Carlson, με τίτλο: «Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα… μέσα στην οικογένεια».
Λοιπόν, διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, σταθήκαμε σε αυτό το κείμενο, όχι επειδή ο συγγραφέας αναφέρει κάτι εξαιρετικά πολύπλοκο, νεωτερικό ή ρηξικέλευθο, αλλά επειδή αναδεικνύει ένα κρυμμένο νόημα που μπορεί να βρει κανείς παρατηρώντας τα απλά πράγματα.
Έτσι, ο Carlson μας εξιστορεί ένα διάλογο που είχε με κάποιον αρχιτέκτονα σχετικά με τις εργασίες που απαιτούνται για να συντηρηθεί η γέφυρα του Γκόλντεν Γκέιτ, στο Σαν Φρανσίσκο. Αυτό που ο Carlson ρώτησε ήταν: κάθε πότε βάφεται αυτή η γέφυρα ώστε να διατηρείται σε αυτή την καλή κατάσταση; Και η απάντηση που έλαβε ήταν: όταν βαφτεί και το τελευταίο κομμάτι, τότε αρχίζουν το βάψιμο πάλι από την αρχή.
Πρακτικά αυτό όπως εύκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς, σημαίνει ότι η γέφυρα δεχόταν συνεχή φροντίδα! Καθώς, ο Carlson έφερνε ξανά και ξανά στο νου του τη συζήτηση που του είχε κάνει τόσο εντύπωση, κάποια μέρα πέρασε από το μυαλό του η σκέψη ότι το βάψιμο της γέφυρας, μοιάζει πάρα πολύ με τη φροντίδα ενός σπιτιού. Θυμήθηκε το πόσο μεγάλη ένταση, ενίοτε κι εκνευρισμό, έφερνε στη ζωή του η διατήρηση της τάξης και της καθαριότητας.
Μάλιστα, ο Carlson είχε την αίσθηση ότι έμοιαζε σαν τις περισσότερες φορές κάτι να πήγαινε στραβά στο σπίτι του… Τη μία θα ήταν ο νεροχύτης που θα είχε βουλώσει, την άλλη η αποθήκη που θα έπρεπε να καθαριστεί και να τακτοποιηθεί, τα πιάτα που θα στοιβάζονταν άπλυτα για μέρες, η ντουλάπα που θα έπρεπε να τακτοποιηθεί, ο κήπος που θα έπρεπε να καθαριστεί από τα αγριόχορτα και τα ξερά φύλλα, κάποιο δωμάτιο που θα έπρεπε να βαφτεί κοκ.
Μόνο, αν υπήρχε ένας τέτοιος μαγικός τρόπος να καθαριστούν και να τακτοποιηθούν τα πάντα, ο Carlson θα μπορούσε να νιώσει ικανοποίηση, να ηρεμίσει και να ξεκουραστεί. Αυτό που είναι το εκπληκτικό στην όλη υπόθεση, είναι το γεγονός ότι ακόμη και όταν όλα καθαριστούν και τακτοποιηθούν, δυστυχώς δεν μένουν έτσι για πάντα. Αυτό που χρειάζεται είναι συνεχής αγώνας και προσπάθεια, όπως ακριβώς με το βάψιμο και τη συντήρηση της γέφυρας του Σαν Φρανσίσκο.
Συνεπώς, το ηθικό δίδαγμα από αυτή την ιστορία είναι ότι αντί να επαναπαυτεί κανείς αφήνοντας τον χρόνο να περνά, και θεωρώντας ότι έχει ολοκληρωθεί το έργο του, καλό θα ήταν κάθε μέρα να κάνει από κάτι έχοντας στο νου ότι η συντήρηση δεν είναι μια διαδικασία που ολοκληρώνεται και μετά έρχεται η ικανοποίηση κι η ευχαρίστηση. Μπορούμε να αντλήσουμε ευχαρίστηση και για τα μικρά πράγματα που φέρνουμε εις πέρας κάθε μέρα.
Συμπληρωματικά, θα λέγαμε κι εμείς με τη σειρά μας ότι έτσι ακριβώς θα πρέπει να δούμε τις ανθρώπινες σχέσεις, από τις πιο διευρυμένες ως τις πιο στενές. Ότι δηλαδή, ό, τι αφήνεις σε αφήνει και γι’ αυτό είναι αναγκαία η καθημερινή προσπάθεια. Αν αντιμετωπίσουμε τις προσπάθειες που κάνουμε για τη σχέση μας ως «ολοκληρωμένες», δυστυχώς δεν θα οδηγηθούμε σε μια ολοκληρωμένη σχέση, αλλά σε μια «τελειωμένη» σχέση, κι εδώ κρύβεται η παγίδα. Οι σχέσεις είναι σαν τα λουλούδια. Θέλουν συχνά πότισμα και κάπου κάπου λίπανση, ένα πάσαλο που θα είναι το στήριγμα στον αέρα κοκ. Όταν σταματήσουμε να φροντίζουμε τη σχέση μας, ας μην αναρωτηθούμε γιατί «μαράθηκε». Δεν υπάρχει μαγικός τρόπος που όλα θα τακτοποιούνται στις σχέσεις μας, χωρίς να καταβάλουμε καμία προσπάθεια.
Πηγή:
R.Carlson, Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα… μέσα στην οικογένεια, Ελληνικά Γράμματα, 1999, Αθήνα.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου