Το ψυχαναγκαστικό άτομο και η αγάπη

«Για τα άτομα με βαριά ψυχαναγκαστικά στοιχεία είναι πολύ σημαντικό ο σύντροφος… να είναι ακριβής, έμπιστος, δίχως προσωπικές επιθυμίες ή συναισθηματικές απαιτήσεις. Αντί της συναισθηματικής αμοιβαιότητας του δούναι και λαβείν, συναντάμε μια σειρά όρων και κανόνων που ρυθμίζουν τη συμπεριφορά του συντρόφου. Μπορεί λοιπόν να φανταστεί κανείς, πόσο ψυχρός και προγραμματισμένος είναι ένας τέτοιος γάμος, όπου ακόμα και η σεξουαλικότητα ακολουθεί κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα, σαν να επρόκειτο για μια υποχρεωτική άσκηση και αντί να λειτουργεί αυθόρμητα, ανάλογα με τη διάθεση του ανθρώπου, γίνεται όταν ή επειδή έρχεται η σειρά της. Η στάση απέναντι στη σεξουαλικότητα, όπως και απέναντι σε όλες τις χαρές, και στις δυνατότητες ικανοποίησης, γίνεται όλο και περισσότερο προβληματική, όσο αυξάνουν τα ψυχαναγκαστικά στοιχεία» (σελ. 157).

«… Η αδυναμία να νιώσεις τον σύντροφό σου, η έλλειψη ερωτικής φαντασίας, καθιστά την ερωτική ζωή ανιαρή και μονότονη. Η σεξουαλικότητα των ψυχαναγκαστικών ατόμων παίρνει καμιά φορά μια σαδιστική χροιά, που εκδηλώνεται με την τάση να υποχρεώνεις τον άλλο ή με την ανάμειξη οικειότητας και εξουσίας.

Αλλά και η διατήρηση συναισθημάτων ντροπής και ενοχής, που σχετίζονται με τη σεξουαλικότητα και έχουν αποκτηθεί κατά την πρώιμη παιδική ηλικία μπορεί να οδηγήσουν την ερωτική σχέση σε κάτι τυραννικό, ανικανοποίητο και δίχως φαντασία, που επιτρέπεται κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και συγκεκριμένα πλαίσια. Η κατάσταση αυτή μπορεί να φτάσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι ‘απαγορευμένες’ επιθυμίες να αποφεύγονται με μακροχρόνιους δισταγμούς, με αισθήματα αηδίας ή με άλλου τύπου εκλογικεύσεις και ενδοιασμούς» (σελ. 158).

Riemann, Fritz. (1994). Τετραλογία του φόβου: Μια ψυχολογική μελέτη σε βάθος. Αθήνα.