Σκέφτεσαι…
τη χρονιά που πέρασε, τα χρόνια που πέρασαν, τον εαυτό σου, τους άλλους, τις
προσδοκίες, τα όνειρα, τα επιτεύγματα, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, τη ζωή
σου… τη ζωή που έχεις, τη ζωή που θα ήθελες να έχεις, τη ζωή που νιώθεις ότι
σου ανήκει και τη ζωή που νιώθεις ότι σε στερούν…
Και επικρατεί
ένα μόνο συναίσθημα… Θέλεις τόσο πολύ να κλάψεις, να κλάψεις για σένα. Για όσα
κάνεις και δεν κάνεις, για όσα πιστεύεις και δεν πιστεύεις, για όσα είσαι και
δεν είσαι, για όσα ελπίζεις και για όσα παραιτείσαι. Θέλεις να κλάψεις για όλη
σου τη ζωή, για σένα, για τα χρόνια που πέρασαν, για τους ανθρώπους στους
οποίους κακώς επένδυσες.
Και η
φωνή της ψυχολογίας μπορεί να λέει ότι από όλους κάτι κερδίζεις, από όλους κάτι
μαθαίνεις, κάτι κρατάς, κάτι μένει… όχι, ξέρεις ότι θα προτιμούσες να μην
ελπίσεις ούτε στιγμή σε όλους αυτούς. Θέλεις, λοιπόν, να κλάψεις για όλες τις
τελειωμένες καταστάσεις στις οποίες έδωσες αμέτρητες ευκαιρίες, στις οποίες
εναπόθεσες τόσες ελπίδες και απλά διαψεύστηκες.
Και
πάλι θα ερχόταν η ψυχολογία να σου πει τώρα ότι δεν μπορείς να παραιτείσαι από
τους ανθρώπους. Όμως, όλα αυτά τώρα δείχνουν τόσο μακρινά, τόσο ανούσια, τόσο
μάταια… Και το μόνο που απομένει τώρα είναι να κλάψεις, να πενθήσεις, να
σταματήσεις να νοσταλγείς, να σταματήσεις να ελπίζεις. Θέλεις έναν εαυτό
απαλλαγμένο και ελεύθερο από όλα τα απωλεσθέντα αντικείμενα. Όσοι δεν ήταν ποτέ
στη ζωή σου δεν πρόκειται τώρα να εισέλθουν.
Απάλλαξε,
λοιπόν, τον εαυτό σου από μάταιες ελπίδες και προσδοκίες. Ζήσε χωρίς τα
φαντάσματα του παρελθόντος και χωρίς τις μισοζωντανές υπάρξεις του παρόντος.
Ζήσε όπως θες, χωρίς φόβο, χωρίς προβληματισμούς, χωρίς ενοχές, χωρίς υποθετικά
σενάρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου