Παγκόσμια Ημέρα για τα άτομα με αναπηρία

Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι: μπορεί να το μαθαίνουμε από το σχολείο, αλλά στην πράξη το εφαρμόζουμε ποτέ;

Προσηλώνεις το βλέμμα σε ένα παιδί και δεν σε νοιάζει καν γιατί δεν καταλαβαίνει… ή τουλάχιστον γιατί αυτό το συμπέρασμα βγάζεις… αυτό πιστεύεις… 

Ίσως, δεν προβληματίζεσαι καθόλου πως μπορεί να νιώθει. Σίγουρα νιώθει και αντιλαμβάνεται περισσότερα από όσα εσύ πιστεύεις. Όμως, αντί να εστιάσουμε στο τι νιώθει το παιδί, ας εστιάσουμε στο γιατί εσένα δεν σ’ απασχολεί γιατί το κάνεις… Είναι περιέργεια; «Ενδιαφέρον»; Ένδειξη ενσυναίσθησης ή φιλευσπλαχνίας; Ή είναι απλά αγένεια και έλλειψη τρόπων και παιδείας;  

Το διαφορετικό, το άγνωστο σε εμάς, το ιδιαίτερο συνήθως προσελκύει το «ενδιαφέρον», όμως, ας σκεφτούμε λίγο πώς θα νιώθαμε εμείς αν κάθε φορά που βγαίναμε έξω, χωρίς να είναι επιλογή μας, προσελκύαμε αυτό το «ενδιαφέρον», σαν να είμαστε αντικείμενα άξια παρατήρησης. 

Η αναπηρία δεν είναι επιλογή κανενός, ωστόσο, αρκετοί άνθρωποι ζουν με αυτή… Η παροχή στήριξης και ενσυναίσθησης δεν επιτυγχάνεται με το να προσηλώσω το βλέμμα σε αυτή. Σε κοιτάζω έντονα, με περιέργεια και με οίκτο δεν σημαίνει συμπάσχω μαζί σου… Σε κοιτάζω εξονυχιστικά λόγω της συμπεριφοράς σου, των περίεργων κινήσεών σου δεν σημαίνει πως προσπαθώ να σε κατανοήσω… Ίσως κάθε φορά που σε κοιτάζω επίμονα απλά σε κάνω να νιώθεις όχι διαφορετικός αλλά ελαττωματικός, όχι ξεχωριστός αλλά μειονεκτικός, όχι ενδιαφέρων αλλά προκλητικός. 

Η αναπηρία δεν είναι επιλογή, αλλά η αποδοχή είναι. 

Και… αποδέχομαι σημαίνει πως σε αντιμετωπίζω ως άνθρωπο, ως μια ξεχωριστή οντότητα, ως μια ξεχωριστή προσωπικότητα, ως ένα άτομο με πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, με δυνατά και αδύναμα σημεία, όπως είμαστε όλοι μας… ως ένα άτομο χωρίς ταμπέλες, χωρίς διαγνώσεις, χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς επιφυλάξεις.