Διαβάζοντας το βιβλίο: Το παιδί που χάθηκε και ξαναβρέθηκε

 Παραμύθια για να συμφιλιωθούμε με το παιδί που υπήρξαμε

Alba Marcoli

 

«Οι ενήλικες συνήθως θεωρούν πως μπορούν να σκέφτονται και να ενεργούν ελεύθερα στις συνηθισμένες τους συμπεριφορές, ενώ στην πραγματικότητα συχνά επηρεάζονται από το παιδί που υπήρξαν, με τη ζωντάνια και τη δημιουργικότητά του, αλλά και τις άλυτες πραγματικότητές του, που μπορούν να παρεμβαίνουν στις σχέσεις τους και πάνω απ' όλα στη σχέση τους με τα παιδιά.

Ίσως, λοιπόν, στην προσπάθειά τους να προστατέψουν τα παιδιά, συχνά τους εξομαλύνουν υπερβολικά το δρόμο τους, εμποδίζοντάς τα έτσι να βρεθούν αντιμέτωπα με τις δυσκολίες, που στην πραγματικότητα τα βοηθούν να μεγαλώσουν και να ενδυναμωθούν. Άλλες φορές επίσης, προσδοκούν από αυτά επιτυχίες που έλειψαν στους ίδιους και που παρηγορούν τη χαμηλή τους αυτοεκτίμηση, και αυτό περιπλέκει τη ζωή τους καθώς και εκείνη των παιδιών.
Αυτό το βιβλίο έχει σκοπό να βοηθήσει εμάς τους ενήλικες, πάντοτε μέσα από παραμύθια που φτιάχτηκαν πάνω σε πολλές αληθινές, συμπυκνωμένες σε μια ιστορίες, να προσπαθήσουμε να εμποδίσουμε τις σκιές του παρελθόντος μας να παρέμβουν πολύ στη σχέση μας με τα παιδιά, επηρεάζοντας τα υπερβολικά και ακούσια στις επιλογές τους και στην ψυχική τους διάθεση με την οποία θα αντιμετωπίσουν τη ζωή» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Το συγκεκριμένο βιβλίο μέσα από παραμύθια προσφέρει ιδέες για να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε και να ανατρέξουμε στη ζωή του παιδιού που εμείς υπήρξαμε και ακόμη είμαστε, κάπου μέσα μας και των παιδιών που μας περιβάλλουν.

«Σε αυτά τα παραμύθια μπορεί κανείς να συναντήσει τα μικρά, πολύ μικρά πράγματα που εμείς μπορούμε να τροποποιήσουμε στο πώς συμπεριφερόμαστε στις σχέσεις. Μπορούμε να το καταφέρουμε μόνο εάν κατανοήσουμε με το μυαλό και την καρδιά, τουλάχιστον έστω και λίγο από όσα συνέβησαν και συμβαίνουν μέσα μας και ανάμεσα σε εμάς και τους άλλους, πάνω από όλα τα παιδιά και ιδιαίτερα το παιδί που εμείς υπήρξαμε.

Αυτά τα παραμύθια έχουν σκοπό να ξαναβρούν αυτό το παιδί, που δε χάθηκε για πάντα, να το πάρουν από το χέρι, να το παρηγορήσουν και να θεραπεύσουν τις πληγές που αναπόφευκτα δέχθηκε και δεν μπορούν να διαγραφούν, παρά μόνο να ακουστούν και να επιβεβαιωθούν με σεβασμό, γιατί έτσι μπορεί να προκαλέσουν λιγότερο πόνο.

Ο Racamier έλεγε ότι κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από τον ψυχικό πόνο. Εάν δεν τον αποδεχθούμε εμείς, μπορεί να είναι κάποιος άλλος που ασυνείδητα θα το κάνει αντί για εμάς. Τα παιδιά είναι πολύ δεκτικά στο να παίρνουν επάνω τους τα δικά μας φορτία σε εκκρεμότητα» (σελ. 16).

 

Πηγή:

Alba Marcoli. 2016. Το παιδί που χάθηκε και ξαναβρέθηκε. Παραμύθια για να συμφιλιωθούμε με το παιδί που υπήρξαμε. University Studio Press.

 

Νίκος Κουραβάνας & Ελένη Παπαδοπούλου, Ψυχολόγοι, MSc, MA.