Διαβάζοντας: “Σχέσεις & Εξουσία”

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρονται τα εξής:

Πώς εμπλέκεται η εξουσία:

-στη σχέση βρέφους – μητέρας;

-παιδιού – οικογένειας;

-συντρόφων;

-πιστού – θεότητας;

-κοινωνικά ισχυρών – ανίσχυρων; 

Πόσο ερωτεύσιμη είναι η χρήση της «δύναμης» ή «αδυναμίας» που διαχέει;

Οχτώ ψυχοθεραπευτές αγγίζουν τις μορφές εξουσίας που αναπτύσσονται στις ανθρώπινες σχέσεις. Διερευνούν τους συμβολισμούς, τη συμπεριφορά και τους τρόπους επιρροής της εξουσίας στην ατομική, δυαδική και πολυπρόσωπη επικοινωνία.

Δοκιμάζουν να στοχαστούν στα πεδία δράσης της δημόσιας και ιδιωτικής έπαρσης ή ταπείνωσης, που προκαλεί η εξουσία. Θύτες και θύματα συγκινούνται από τον ρόλο του νικητή και του νικημένου. Ο πόθος όμως της εξουσίας είναι απεγνωσμένα αυτονόητος!

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, λοιπόν, για τις ανθρώπινες σχέσεις, που χάρη στην συλλογικότητα που το διακρίνει, προσφέρει στον αναγνώστη τη δυνατότητα μιας πολύπλευρης θεώρησης του ζητήματος. Ενός ζητήματος που κάποιες φορές αρνούμαστε ή μας είναι δύσκολο να αγγίξουμε. Παρακάτω θα παραθέσουμε κάποια σημεία που μας τράβηξαν περισσότερο την προσοχή και το ενδιαφέρον.

«Συχνά η βία της εξουσίας κοινωνικοποιείται. Το ψυχικό υλικό του καθενός μας, και σήμερα, διαπραγματεύεται με την εξουσία, ψυχοσυναισθηματικές αποτυπώσεις όπως της υποταγής, του πεπρωμένου ή της απραγματοποίητης πράξης ελευθερίας.» (σ.10)

«Η οικογένεια, αυτονόητα, είναι η πρωταρχική ομάδα που υποχρεώνει το παιδί – άτομο να βιώσει την εξουσία των άλλων.» (σ.12)

«Κάθε τοτέμ (πιστευόντων ή άθεων σύγχρονων νευρωσικών) ασκεί εξουσία μέσω των πιστών του που χρειάζεται να τηρήσουν τα ταμπού που επιβάλλει.» (σ.15)

«Όταν φθάνουν οι αναλυόμενοι στον θεραπευτή, συνειδητά ή ασυνείδητα έχουν ένα αίτημα: Να αγαπηθούν.» (σ.25)

«…ο Foucault αντιλαμβάνεται την εξουσία ως κάτι που όχι μόνο ασκείται έξωθεν, επί του υποκειμένου, αλλά διαμορφώνει το υποκείμενο, του προσφέρει τη συνθήκη της ύπαρξής του, ορίζει την ατομικότητα και την επιθυμία του.» (σ.44)

«Καθώς διακατέχεται από “επιθυμία ικανοποίησης μάλλον παρά από ικανοποίηση επιθυμίας”, ο κυρίαρχος έχει την ανάγκη του άλλου για να επικυρώνει την σπουδαιότητά του, τη μοναδικότητά του και την πρωτοκαθεδρία του στη σχέση.» (σ. 59)

 

«…όταν αποφασίσεις να βγεις από τον εαυτό σου, τον υπερβαίνεις, και μόνο τότε μπορείς να συναντήσεις τον άλλο και να καταφέρεις να τον αγαπήσεις, ή να επιτρέψεις στον άλλο να σε αγαπήσει.» (σ.69)

«η δύναμη μιας σεξουαλικής σχέσης φαίνεται απειλητική σε άτομα με εύθραυστη αίσθηση ταυτότητας. Επιθυμούν να συγχωνευτούν και να χαθούν ο ένας μέσα στον άλλο, αλλά φοβούνται και να απορροφηθούν μήπως χαθούν για πάντα.» (σ.81)

«Η υγιής σεξουαλικότητα δεν είναι μια πρωτόγονη, επιθετική δύναμη. Είναι η συνεχής μάχη του Έρωτα με τον Θάνατο.» (σ.87)

«Όταν ένας νέος ενήλικας γίνεται γονέας, χρειάζεται να παραιτηθεί από τη θέση του ίδιου ως παιδί που κατέχει σε σχέση με τους δικούς του γονείς και κατόπιν να ταυτιστεί μαζί τους, ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει ως γονέας.» (σ.95)

«Με άλλα λόγια, ο γονέας μπαίνει στη θέση του παιδιού που ο ίδιος υπήρξε, και το δικό του παιδί γίνεται ασυνείδητα το εργαλείο επανόρθωσης της δικής του ιστορίας.» (σ.101)

Αυτά κι άλλα πολλά σημαντικά κι ενδιαφέροντα θα διαβάσει ο αναγνώστης σε αυτό το βιβλίο. Πριν κλείσουμε αξίζει να αναφέρουμε ότι μας έκανε επίσης καλή εντύπωση το γεγονός ότι σε κάθε ενότητα υπήρχε στο τέλος το βιογραφικό του/της κάθε ψυχοθεραπευτή/τριας κι έτσι ήταν πιο εύκολο να αντιληφθούμε και να γνωρίσουμε αμέσως πέρα από το υπόβαθρο των σπουδών, επίσης τα ενδιαφέροντα μελέτης κι ενασχόλησής τους. Σας ευχόμαστε καλή ανάγνωση!

 

Πηγή:

Σχέσεις και εξουσία. Συλλογικό έργο. 2021. Αρμός.

 

Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.