«Ξέρεις ήδη πώς θα καταλήξουν τα πράγματα που ακόμα δεν έχουν αρχίσει. Οι άνθρωποι είμαστε τόσο ξεροκέφαλοι, που υποφέρουμε περισσότερο αν πέσουμε έξω στην προφητεία μας, παρά αν πάθουμε αυτό που προβλέψαμε, και τότε, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, αφιερωνόμαστε το να κάνουμε πραγματικότητα τις προσωπικές μας καταστροφές, ακόμα και αν είναι μόνο για να επιβεβαιώσουμε αυτό που ήδη ξέραμε… Τι ανοησία! Αν μπορείς να παραιτηθείς από τη ματαιόδοξη επιθυμία της πρόβλεψης του μέλλοντος, θα βρεις μπροστά στα μάτια σου όλα αυτά που σου μένουν να μάθεις. Θα μπορείς να προσεγγίζεις τους ανθρώπους και τις καταστάσεις χωρίς προκαταλήψεις. Θα μάθεις πως τίποτα δεν εγγυάται το τέλος μιας ιστορίας, από καμία άποψη. Θα έχεις θάρρος να εξερευνάς χωρίς δυσπιστία και να παραδίνεσαι χωρίς όρους στο παρόν της ζωής σου. Θα δεχτείς πως σε κάθε γωνία κρύβονται πάντα εκπλήξεις- και από τις καλές και από τις άλλες…» (Μπουκάι, σελ. 78-79).
Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας και στον τρόπο που κάνουμε τις επιλογές. Πρόκειται για προβλέψεις που κάνουμε για τη ζωή μας και τελικά καταλήγουμε να γίνουν η νέα μας πραγματικότητα. Σ’ αυτή τη διαδικασία θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί και τι κακό έχει να προβλέπω αυτά που θα έρθουν και να γίνονται τελικά και πραγματικότητα; Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, το πρόβλημα εμφανίζεται στην τάση που έχουμε να κάνουμε αρνητικές προβλέψεις, στην προσπάθειά μας να προλάβουμε από πριν το κακό και να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε αναποδιά στη ζωή μας. Συνήθως, έχουμε την τάση να αναζητούμε τους παράγοντες εκείνους που θα μας οδηγήσουν στον όλεθρο, στην καταστροφή και επιμένοντας στην ενασχόλησή μας με αυτούς τους παράγοντες τελικά καταλήγουμε να φτιάξουμε εμείς τον δρόμο προς την καταστροφή. Κι έτσι, παραμένουμε μέσα σε έναν φαύλο κύκλο, από τον οποίο καθορίζονται τόσο οι σκέψεις όσο και οι συμπεριφορές μας, χωρίς να μπορούμε να βγούμε από το αδιέξοδο. Και μέσα σε αυτόν τον κύκλο βλέπουμε με διαστρεβλωμένο τρόπο τόσο την πραγματικότητα γύρω μας όσο και τον ίδιο μας τον εαυτό.
«Μερικές φορές, η ζωή αναλαμβάνει να τα ανατρέψει όλα- μαζί και τα προβλήματα που πιστεύουμε ότι έχουμε» (Μπουκάι, σελ. 81).
Το ερώτημα είναι: μπορούμε να απαλλαγούμε από την αυτοεκπληρούμενη προφητεία και από όλα όσα προσδοκούμε για τον εαυτό μας και τη ζωή μας, στην προσπάθειά μας να τον προστατεύσουμε από οτιδήποτε αρνητικό; Αν η ζωή ανατρέψει αυτό που ζούμε και αν μας οδηγήσει σε άγνωστα και μη προβλέψιμα μονοπάτια, έχουμε την ευκαιρία να αφήσουμε τους φαύλους κύκλους της αυτοεκπληρούμενης προφητείας και να δούμε την πραγματικότητα γύρω μας και τον εαυτό μας με έναν διαφορετικό τρόπο. Η ίδια η ζωή μπορεί να μας δώσει τέτοιου είδους ευκαιρίες… το ζήτημα είναι πόσο έτοιμοι μπορούμε να είμαστε εμείς ώστε να τις εντοπίσουμε, να τις αναγνωρίσουμε και εν τέλει να τις ακολουθήσουμε…
Οι αυτοεκπληρούμενες προφητείες σχετίζονται με τον θετικό ή αρνητικό, αισιόδοξο ή απαισιόδοξο τρόπο σκέψης μας, με τη στάση μας απέναντι στη ζωή, με τις προσδοκίες μας και με τον τρόπο που βλέπουμε την πραγματικότητα. Οι αυτοεκπληρούμενες προφητείες επηρεάζουν το πώς νιώθουμε για τον εαυτό μας και τη ζωή μας, τι περιμένουμε και πόσο διεκδικητικοί είμαστε στην καθημερινότητά μας. Η έμφαση σε θετικές σκέψεις και συναισθήματα θα μπορέσει να μας προστατεύσει από αρνητικές αυτοεκπληρούμενες προφητείες… από το κακό που μπορεί να προκαλέσουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας.
Μπουκάι, Χόρχε. (2012). Βασίσου πάνω μου. Αθήνα: Opera.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου