«Η γυναίκα μπορεί, ασυνείδητα, να
δεχθεί αυτάρεσκα να είναι η διπλή μάνα του παιδιού και του άντρα της. Φαινομενικά
όλοι είναι ευτυχισμένοι, ο σύζυγος που αισθάνεται αγάπη και προστασία, το παιδί
που νομίζει ότι βρίσκεται σε ασφάλεια, η γυναίκα που ικανοποιεί την ανάγκη της για
κατοχή και αυταρχικότητα.
Αλίμονο! Το παιδί είναι το πρώτο
θύμα του ψευτοειδύλλιου: θα του είναι πιο δύσκολο να υποφέρει ένα φανταστικό
πατέρα από έναν απόντα πατέρα.
Αυτό μας μεταφέρει σε μια άλλη
κατάσταση όπου ο πατέρας, μη έχοντας αρκετά κυριαρχήσει και συσσωματώσει τις παθητικές
και θηλυκές τάσεις του, βρίσκεται να έχει μια πολύ μητρική συμπεριφορά,
παρουσιαζόμενος σαν ένα είδος ‘δεύτερης μάνας’. Οι τρυφεροί και αισθηματικοί
πατέρες, οι πάντα έτοιμοι για χάδια, που απεχθάνονται τις νουθεσίες και τις κυρώσεις,
που δεν έχουν καμιά εξουσία, αναζητούν στο παιδί τη δική τους παιδική ηλικία,
επιδιώκουν ασυνείδητα να αγαπούν το παιδί τους όπως θα επιθυμούσαν να έχουν
αγαπηθεί οι ίδιοι από τη δική τους μάνα» (σελ. 150-151).
«Ο οιδιπόδειος ανταγωνισμός»
«Είδαμε πως μια από τις πιο σημαντικές
προσπάθειες του πατέρα ήταν να βοηθήσει τον γιο του να βρει το κουράγιο να του
αντιπαρατεθεί και να τον ξεπεράσει».
«Πρέπει να μεταδώσει στο παιδί
που μεγαλώνει ένα αυξανόμενο αίσθημα συναγωνισμού και να του επιτρέψει στη
συνέχεια να γίνει κύριος του εαυτού του ξεπερνώντας την πατρική εξουσία» (Έ. Φρομ).
«Ορισμένοι πατεράδες, θύματα κι
οι ίδιοι ενός αισθήματος κατωτερότητας που κρύβουν πίσω από μια επιθετική
έπαρση, είναι ανίκανοι να ευνοήσουν τον συναγωνισμό με τον γιο τους και φθονούν
το ξεπέρασμά τους από αυτόν. Επιζητούν έτσι να τον διατηρήσουν σε μια κατάσταση
εξάρτησης, κάνοντας τον ένοχο για τις επιθυμίες του ξεπεράσματος, εμποδίζοντάς
τον να εκμεταλλευθεί την πλήρη ωφέλεια από τον οιδιπόδειο ανταγωνισμό.
Άλλοτε είναι ένας αισθηματικός
πατέρας που δεν μπορεί να δεχτεί πως το παιδί του μεγαλώνει και φεύγει, κρατώντας
το έτσι σε μια κατάσταση παιδισμού, σκεπάζοντάς το με μια πνιγηρή στοργή, έτσι
που αναγκαστικά το παιδί να νιώθει μια ακραία αγωνία θέλοντας να αντιπαρατεθεί
στον πατέρα του, οπότε παραιτείται για να βολευτεί σ’ αυτή την κατάσταση
εξάρτησης (σελ. 155-156).
Μύλντορφ, Μπερνάρ. (1977). Ο ρόλος
του πατέρα στην οικογένεια. Αθήνα: Οδυσσέας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου