Πόσο ακόμα θα περιμένουμε την ευτυχία;

Πόσο ακόμα θα περιμένουμε την ευτυχία; Πώς τη φανταζόμαστε και τι μας λείπει ώστε να ορίσουμε τη στιγμή αυτή ως μια στιγμή ευτυχίας; Πόσα από τα όνειρά μας έχουν εκπληρωθεί κι εμείς πόσο κοντά βρισκόμαστε στην ευτυχία; Πόσο μέσα βρισκόμαστε στην ευτυχία και πόσο την απολαμβάνουμε; Και είμαστε σίγουροι ότι θα καταλάβουμε πότε είμαστε ευτυχισμένοι; 

Μήπως έχουμε μάθει να γκρινιάζουμε και να μιζεριάζουμε, να θέλουμε να μας λυπούνται και να ασχολούνται μαζί μας; Μήπως έχουμε μυήσει τον εαυτό μας να βρίσκεται μέσα στο δράμα και το «απολαμβάνουμε» κιόλας, καθώς έχουμε γίνει ικανοί ηθοποιοί σε αυτό το είδος θεάτρου; Και μήπως αυτά που ζούμε και όλα όσα βιώνουμε είναι αποτέλεσμα των δικών μας επιλογών και του δικού μας τρόπου σκέψης και βίωσης των συναισθημάτων;

Γιατί να περιμένουμε για να είμαστε χαρούμενοι; Χάνουμε τόσες στιγμές με τη σκέψη ότι η ευτυχία είναι ένα βήμα μακριά. Και πόσο μακριά είναι και τι ακόμη πρέπει να γίνει ώστε να φτάσουμε τελικά στην ευτυχία; Και μέχρι τώρα έχουμε φτάσει, κι αν φτάσαμε το καταλάβαμε; Και αν το καταλάβαμε, το εκτιμήσαμε; Και τι έχουμε κρατήσει από όλο αυτό; Και πόσο μακριά είμαστε τώρα από αυτό; 

«Λέμε στον εαυτό μας πως μια σειρά από πράγματα αποτελούν το κομμάτι που λείπει από το παζλ και που θα μας κάνει ευτυχισμένους: μια σχέση, μια αλλαγή στη σχέση που έχουμε τώρα, χρήματα, υγεία, απώλεια βάρους, ένα μεγαλύτερο σπίτι, ένα πιο ακριβό αυτοκίνητο ή η ζωή σε μια άλλη περιοχή ή πόλη. Νομίζουμε ότι θα είμαστε ευτυχισμένοι όταν θα αποκτήσουμε αυτό το κάτι άλλο, αλλά είμαστε ακόμα δυστυχισμένοι όταν το αποκτούμε, επειδή οι πεποιθήσεις μας για το τι θα μας κάνει ευτυχισμένους δεν είναι αληθινές. Μερικές φορές γινόμαστε ακόμα πιο δυστυχισμένοι αφού αποκτήσουμε αυτό που θέλουμε. Αν η απόκτηση αυτού που θέλουμε δεν μας κάνει ευτυχισμένους τότε τι θα μας κάνει; Το να αποκτήσουμε κάτι άλλο; Ενώ η κατάκτηση κάποιου στόχου μπορεί να είναι μια απόφαση που θα ληφθεί την κατάλληλη στιγμή, το κλειδί για την ολοκλήρωση δεν υπάρχει. Το κομμάτι που λείπει λέγεται γαλήνη. Υπάρχει ένας άλλος τρόπος για να είμαστε χαρούμενοι. Να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι τώρα, αντί να ανατρέχουμε στο παρελθόν και να το βλέπουμε αργότερα, αφού η στιγμή έχει φύγει…» (Melody Beattie, 2007, Η Λέσχη της Θλίψης, σελ. 125).

Αν περιμένουμε να γίνουν όλα ομαλά και ρόδινα στη ζωή μας ώστε να πούμε ότι αποσπασμένοι από εμπόδια και προβλήματα απολαμβάνουμε την ευτυχία, τότε ίσως θα περιμένουμε πολύ ή και για πάντα… Η ζωή είναι γεμάτη από προβλήματα, σκοτούρες, απρόσμενα γεγονότα, ανησυχίες και βάσανα, που με διάφορους τρόπους έρχονται στην επιφάνεια συχνά και εμποδίζουν την ανάγκη να απασχοληθείς με τον εαυτό σου και να εντοπίσεις τα θέλω σου. Όλα τα αρνητικά που ζεις, καθώς και οι απόψεις των γύρω σου σε οδηγούν σε μια διαστρέβλωση των πραγματικών σου αναγκών, καθώς και των πραγματικά ευτυχισμένων σου στιγμών…

     

Melody Beattie, 2007, Η Λέσχη της Θλίψης. Αθήνα: Ισόρροπον.