«Ο θάνατος της μητέρας είναι μεγάλη απώλεια. Σε κάποιες γυναίκες έχει προσθέσει συναισθηματική ανασφάλεια στην ήδη υπάρχουσα. Μια αίσθηση ότι φεύγει η ρίζα σου, ότι ‘χάνεσαι’, ότι ‘δεν είσαι πια το παιδί κανενός’, ότι χάνεται η ξεγνοιασιά, ότι πρέπει να ενηλικιωθείς, ότι μένεις στο κενό, χωρίς αποκούμπι. Όπως και να έχουν τα πράγματα, είτε ο πόνος της απώλειας της μητέρας εκλαμβάνεται σαν μια ευκαιρία για ενόραση και βαθύτερη συνειδητοποίηση είτε βιώνεται τις περισσότερες φορές σαν μια συγκλονιστική απώλεια, ο θάνατός της είναι ένα κύριο γεγονός στη ζωή της γυναίκας» (σελ. 123).
.png)
Ο θάνατος της μητέρας πυροδοτεί σημαντικές αλλαγές στη ζωή της κόρης, στο πώς βλέπει τον εαυτό της, τις σχέσεις γύρω της και τα συναισθήματά της… Ο θάνατος της μητέρας είναι μια σημαντική απώλεια που οδηγεί σε αλλαγές, σε προβληματισμούς, σε αναθεωρήσεις και αναδιατυπώσεις. Χάνεται ένας σημαντικός ρόλος, ο ρόλος του παιδιού και η κόρη, που δεν έχει πλέον τον ρόλο της κόρης, νιώθει ότι ξαφνικά μεγάλωσε, ότι πρέπει να σταθεί στα δικά της πόδια, ότι δεν υπάρχει πλέον το στήριγμα που υπήρχε. Πρόκειται για απώλεια του παιδικού κομματιού του εαυτού.
Ο θάνατος της μητέρας και κυρίως μιας άρρωστης ή ανήμπορης μητέρας συνοδεύεται και από αισθήματα ανακούφισης και απελευθέρωσης. Ο θάνατος μπορεί να μην είναι ένα δώρο, όμως απαλλάσσει το παιδί από τις υποχρεώσεις που είχε, από τον ρόλο που είχε επωμιστεί. Μπορεί να νιώσει ότι χάνει τον εαυτό του, ότι αυτό ήταν ότι πιο συνταρακτικό έχει ζήσει…
Ο θάνατος της μητέρας αποτελεί τόσο για τον γιο όσο και για την κόρη ένα σημαντικό γεγονός της ζωής του ατόμου. Κάποιοι άνθρωποι προβληματίζονται και φοβούνται τη διεργασία του πένθους, καθώς καταλαβαίνουν ότι ο θάνατος είναι κάτι άγνωστο, μη προβλέψιμο, που δημιουργεί συναισθήματα προειδοποίησης. Η μητέρα αποτελεί ένα σημαντικό πρόσωπο για τους περισσότερους ανθρώπους από τη στιγμή που γεννιούνται και με διάφορους τρόπους σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Αν η μητέρα είναι ένα σημαντικό μέρος της ζωής του ατόμου, τότε με τον θάνατό της το άτομο θα νιώσει ότι όλα σταματούν, ενώ βλέπει ότι η ζωή συνεχίζεται. Και όσο η ζωή συνεχίζεται το άτομο νιώθει την ανάγκη να προσαρμοστεί στη νέα ζωή. Απροειδοποίητα δάκρυα, ξαφνική θλίψη, έντονες αναμνήσεις, απουσία διάθεσης και γρήγορη εναλλαγή συναισθημάτων. Διάφορες αντιδράσεις του σώματος, όπως γρήγορη αναπνοή, κλάμα, πεπτικά προβλήματα και άλλα αποτελούν τον τρόπο του οργανισμού να προσαρμοστεί σε μια μεγάλη αλλαγή, που συνδέεται με πολλές αλλαγές στη ζωή του ατόμου. Τα συναισθήματα αναζητούν μια διέξοδο, έναν τρόπο να εκδηλωθούν. Το σώμα προσπαθεί σταδιακά να προσαρμοστεί στη μεγάλη απώλεια που βιώνει και δεν αφήνει τον εαυτό να καταρρεύσει.
Όσο περνά ο καιρός και το άτομο συνειδητοποιεί την απώλεια της μητέρας, τόσο πιο έντονα γίνονται τα συναισθήματα της θλίψης, της στεναχώριας, της ενοχής… Στο μυαλό του ατόμου έρχονται όλες οι συγκρούσεις και οι διαμάχες που είχαν, κάθε χαμένη στιγμή και κάθε χαμένη ευκαιρία… Ο θάνατος της μητέρας είναι μια σημαντική απώλεια στη ζωή του ατόμου που σηματοδοτεί πολλές αλλαγές: μια αναδιαμόρφωση του εαυτού, των αναγκών, των προτεραιοτήτων, των συναισθημάτων και της ζωής…
Πηγή:
…και μετά τα πενήντα τι; Μαρτυρίες γυναικών για τη μέση ηλικία. (2011). Εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου