Το πρώτο πρωινό

Του Kaufmann

«Πολλές φορές, τα παιχνίδια και τα γέλια κατά βάθος αποκρύπτουν σχέδια πιο σκοτεινά. Οι αστεϊσμοί και τα πειράγματα αποτελούν στην πραγματικότητα ένα αποτελεσματικό εργαλείο για να στρέψουμε αλλού την προσοχή και να εξορκίσουμε τη δυσφορία. Γελάμε για να μην κλάψουμε, για να αγνοήσουμε την αβεβαιότητα, για να απελευθερωθούμε από το βάρος της κατάστασης. Όσον αφορά στον παλιμπαιδισμό, είναι μια παράδοξη αντίδραση, τη στιγμή ακριβώς που κάνουμε ένα αποφασιστικό βήμα προς την ενήλικη ζωή ή προς τη δημιουργία οικογένειας. Κι αυτή επίσης είναι αναμφίβολα μια περίπτωση αναπλήρωσης. Το να παίζουμε σαν παιδιά μας επιτρέπει να κρύψουμε από τον εαυτό μας αυτό που έχουμε σχεδόν κατορθώσει: να θέσουμε το θεμέλιο λίθο του οικοδομήματος που προοδευτικά θα κλείσει την παρένθεση της νεότητας. Το ίδιο ισχύει και για την ανατροπή των συνηθειών μας. Το καρναβάλι των μαγικών πρωινών γελοιοποιεί το επαναληπτικό και το καθιερωμένο. Οι ρυθμοί και οι κινήσεις, οι κανόνες και η σειρά, όλα έχουν γίνει τρελά. Ωστόσο, πίσω από αυτό το προφανές πανδαιμόνιο, στα κρυφά, συμβιβασμοί και διαπραγματεύσεις παλεύουν για να ορίσουν το ύφος και τους τρόπους του ζευγαριού που (ίσως) αρχίζει να δημιουργείται. Το πρώτο πρωί συντελούνται έντονες ζυμώσεις που δημιουργούν τις μελλοντικές συντροφικές και συζυγικές συνήθειες. Τα παιχνίδια και τα γέλια επομένως δεν σημαίνουν πάντα απλώς χαρά και ανεμελιά. Όμως τι σημασία έχει; Το σημαντικό για την ατμόσφαιρα των πρωιών είναι να υπάρχει το παραλήρημα της χαράς, κι ας μην γνωρίζουμε τι κρύβεται πίσω από αυτό. Εξάλλου, όσο πιο έντονη είναι η μαγεία, τόσο λιγότερα πράγματα έχουμε να κρύψουμε. Το γέλιο που προσπαθεί να καλύψει τη δυσφορία δεν είναι ίδιο με αυτό που προκαλείται από παραλήρημα χαράς» (σελ. 124-125).

«Ο έντονος δεσμός είναι αυτός που υποτίθεται ότι ενώνει τα δύο πρόσωπα μεταξύ τους, όποιες κι αν είναι οι μεταπτώσεις της ύπαρξης. Όταν παρουσιάζεται έτσι, γίνεται ένα αναπόφευκτο  επιχείρημα που μας επιτρέπει να κάνουμε οικονομία σε άλλες εξηγήσεις: είναι περιττό να ψάξουμε στην πολυπλοκότητα των συντροφικών συναλλαγών, εφόσον υπάρχει αυτός ο έντονος δεσμός. Με άλλα λόγια, ο δεσμός μεταμορφώνεται πολύ γρήγορα σε μαγικό στοιχείο, πέρα από κάθε απτή πραγματικότητα» (σελ. 144).

«Ο έντονος δεσμός είναι αποτέλεσμα δουλειάς των δρώντων υποκειμένων, μολονότι μπορεί αργότερα να τους φαίνεται κάτι το αφηρημένο. Πρόκειται για μια πραγματικότητα χειροπιαστή, εξελισσόμενη και ιδιαίτερη: δεν υπάρχουν δυο μορφές δεσίματος που είναι πανομοιότυπες από το ένα ζευγάρι στο άλλο» (σελ. 145).

«Ο έντονος δεσμός, όταν ανακαλείται, ανακαλείται εκ των υστέρων. Στην πραγματικότητα, τον περισσότερο καιρό η συνέχεια έρχεται από μόνη της, από τη δημιουργία, μέρα με τη μέρα, λεπτό προς λεπτό, μιας διαδοχής καθημερινών πραγμάτων που να είναι όσο το δυνατόν πιο ρέουσα. Για αυτό, χρειάζεται να χειριζόμαστε καλά τις λεπτές μεταβάσεις, να εξομαλύνουμε τις διαφορές, να αφανίζουμε τη δυσφορία. Να δρούμε με τέτοιο τρόπο ώστε ο καθένας να έχει την ψευδαίσθηση ότι δεν συμβαίνει τίποτα ή σχεδόν τίποτα, ότι το πρωινό δεν αποτελείται παρά από τετριμμένα και ασήμαντα πράγματα. Παρόλο που ολόκληρη η ύπαρξή μας είναι ίσως έτοιμη να ανατραπεί» (σελ. 146).

«Η αγάπη χτίζεται από πολλές λεπτομέρειες».

Kaufmann, Jean- Claude. (2005). Το πρώτο πρωί. KOAN.