Αν μ’ αγαπούσες…

Πολλές φορές μου περνά αστραπιαία από το μυαλό πως θα ήταν τα πράγματα αν μ’ αγαπούσες… πόσο διαφορετικός θα μου φαινόταν ο κόσμος γύρω μου και πόση αγαλλίαση θα ένιωθα στην ψυχή μου…; 

Μόνο αστραπιαία αντέχω να το σκεφτώ, γιατί δεν θέλω να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπάρχει αυτή η αγάπη, ότι είναι απλά μια πλάνη του μυαλού μου και τίποτα άλλο… Ήταν η δική μου επιθυμία, να μ’ αγαπάς, να θέλεις να μ’ αγαπάς και να μ’ αφήσεις να σ’ αγαπώ κι εγώ… Όμως, τίποτα δεν υπάρχει από αυτή την αγάπη και δεν ξέρω ούτε αν υπήρξε ποτέ. Το μόνο που τώρα μου απομένει είναι να σκεφτώ έστω για λιγάκι: αν μ’ αγαπούσες… 

Κανείς δεν μπορεί να μου πάρει αυτό το όνειρο, αυτή τη νοσταλγική και μακρινή αίσθηση της αγάπης που κάποτε ένιωσα και το μόνο που απέμεινε στο παρόν είναι: πώς θα ήταν το παρόν αν υπήρχε ακόμη η αγάπη σου; 

Μπορώ ακόμη και τώρα να σκεφθώ, να αισθανθώ και να ονειρευτώ: πώς θα ήταν όλα, αν μ’ αγαπούσες…;

Αν μ’ αγαπούσες… όλα θα ήταν τόσο διαφορετικά. Κι εγώ θα ήμουν τελείως διαφορετική, πιο ανοιχτή, πιο χαλαρή, πιο δεκτική… πιο αισιόδοξη και πιο ονειροπόλα. 

Αν μ’ αγαπούσες… ο κόσμος όλος θα ήταν πιο όμορφος, πιο υποφερτός, πιο μαγικός… και όλα όσα ζούσα μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο θα ήταν μοναδικά και ξεχωριστά… 

Αν μ’ αγαπούσες… και μ’ άφηνες να σ’ αγαπώ κι εγώ, τώρα η ζωή θα είχε πάρει μια διαφορετική πορεία…

Αν, θα, τότε… πόσο απόμακρα και ιδανικά είναι όλα αυτά, πόσο μακρινά φαντάζουν πια. Αν ήταν να μ’ αγαπήσεις και να μπορώ κι εγώ να σου εκφράσω την αγάπη μου θα είχε γίνει, τώρα… τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Η αγάπη μπορεί να είναι παντοτινή, μοναδική, διαφορετική, ζεστή και απαραίτητη, όμως, δεν την αφήσαμε να ανθίσει, να εξελιχθεί. Αν μ’ αγαπούσες και αν κι εγώ σ’ αγαπούσα θα ήμασταν μαζί. Όλα αυτά στο παρελθόν, τότε… που ζούσα με υποθέσεις, με εικασίες, αναμένοντας, τότε… που πίστευα ότι αξίζει να περιμένεις, να δίνεις ευκαιρίες, να προσδοκάς, να ονειρεύεσαι. Όλα αυτά είναι παρελθόν και η αγάπη που δεν εξελίχθηκε κι αυτή παρελθόν είναι και στο παρόν μένει μόνο ένα γιατί; Γιατί δεν μ’ αγάπησες; Γιατί δεν έγιναν όλα διαφορετικά; Γιατί δεν ήσουν αυτό που ονειρεύτηκα; Γιατί τα λόγια δεν έγιναν πράξεις; Γιατί;

Δεν μπορείς να ζεις παντοτινά με τα γιατί, ούτε με τις ελπίδες για κάτι ανύπαρκτο… Δεν αρκούν τα λόγια για να το φανταστείς, για να επενδύσεις, για να ζήσεις…

Αν μ’ αγαπούσες όλα αυτά θα ήταν αληθινά, τώρα, όμως δεν υπάρχει τίποτα…

Και η ζωή συνεχίζεται… κι εγώ συνεχίζω χωρίς να αναρωτιέμαι «πώς θα ήταν ο κόσμος αν μ’ αγαπούσες;». Βυθίστηκαν όλες αυτές οι σκέψεις σε μια παντοτινή σιωπή… ούτε προς τον εαυτό μου δεν τολμώ να ρωτήσω: πώς θα ήταν η ζωή μου, πώς θα ήμουν εγώ αν μ’ αγαπούσες κι αν μπορούσα κι εγώ να σου δείξω όλα όσα νιώθω;

Τι νόημα έχει να δομείς το παρόν πάνω σε τόσο αβέβαιες βάσεις, σε ανύπαρκτα συναισθήματα που καλλιεργήθηκαν στη φαντασία και τράφηκαν από την ανάγκη που είχα να μ’ αγαπάς και από την ανάγκη που είχα κι εγώ να σ’ αγαπώ; Τι νόημα έχει να κάνω υποθέσεις για κάτι που αξίζει μόνο να το ζήσεις απλά, ειλικρινά και αληθινά;