Δεν θέλω να παραγνωριστούμε,
γιατί ξέρω πως τότε είναι πιο εύκολο να με κρίνεις. Και δεν μου αρέσει να με
κρίνουν, οπότε έχω επιλέξει να κρατάω αποστάσεις από τους άλλους και να μην
έρχομαι πολύ κοντά τους. Έτσι, έχω επιλέξει να κρατάω αποστάσεις ακόμη και από
σένα… γιατί δεν θέλω να σου δώσω την ευκαιρία να μου ασκήσεις κριτική, δεν θέλω
να δεχθώ άλλη μια αρνητική κριτική… γιατί τότε νιώθω ότι δεν με αγαπούν, δεν με
αποδέχονται, δεν αξίζω…
Θέλω τόσο να απογυμνώσω την ψυχή μου απέναντί σου,
όμως, υπάρχει ένα τεράστιο εμπόδιο που δεν με αφήνει να το κάνω. Γιατί αυτόματα
σκέφτομαι: τι θα σκεφτείς για μένα; Μήπως το βάλεις στα πόδια όταν δεις τι
άτομο πραγματικά είμαι; Μήπως απογοητευτείς για μένα ή μήπως αρχίσεις να
βλέπεις και να μου επισημαίνεις όλα αυτά που πρέπει να αλλάξω για να σου αρέσω,
για να με αποδεχθείς, για να γίνω κάτι σημαντικό για σένα;
Φοβάμαι πως αν έρθω πιο κοντά
σου, θα με κρίνεις… Κι όταν με κρίνεις, θα θέλω να τρέξω μακριά σου, αλλά δεν
θα μπορώ γιατί θα φοβάμαι να φύγω. Οπότε, επιλέγω να μένω κοντά σου κρατώντας
μια απόσταση ασφαλείας, που θα μου επιτρέπει να είμαι όπως εγώ θέλω απέναντί
σου και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι μπορεί να φύγει μακριά σου, όταν
νιώσει την ανάγκη να το κάνει.
Ξέρω πως αυτό δεν βοηθάει τη
σχέση μας, γιατί πάντα είμαστε σε μια συναισθηματική απόσταση, που δεν μας
αφήνει να γνωριστούμε καλύτερα. Όμως, αυτή η απόσταση με βοηθάει να συνεχίσω να
υπάρχω μέσα σε αυτή τη σχέση, χωρίς να με κοιτάζεις όπως ακριβώς είμαι, χωρίς
να μπορείς να με αγγίξεις τόσο που δεν θα μπορώ μετά να βγάλω τα αποτυπώματα
από την ψυχή μου…
Αυτή η απόσταση με βοηθάει να είμαι «κοντά» σου, να είμαι
«μαζί» σου, να συνυπάρχω με αυτό που εσύ είσαι ή τουλάχιστον με αυτό που
πιστεύω πως εσύ είσαι… γιατί ενδεχομένως κι εσύ δεν θέλεις να έρθεις πιο κοντά
μου…
Παπαδοπούλου
Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου