Το εσωτερικό παιδί και η σχέση με τον ενήλικα

Οι παιδικές εμπειρίες του παρελθόντος μπορεί να έχουν καταστροφικές συνέπειες στο παρόν. Ο κεντρικός πυρήνας της προσωπικότητας του κάθε προσώπου δομείται με βάση το εσωτερικό παιδί, το οποίο διαμορφώνεται από τις καθοδηγήσεις του ατόμου σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να ενεργήσει ώστε να αγαπηθεί κατά την παιδική του ηλικία. Άτομα που έχουν βιώσει οδυνηρές εμπειρίες ή έχουν μεγαλώσει μέσα σε δυσλειτουργικές οικογένειες κρύβουν μέσα τους ένα πληγωμένο εσωτερικό παιδί, που προκαλεί διαβρώνει και τις εμπειρίες των ενηλίκων. Άτομα με διατροφικές διαταραχές, με προβλήματα εμπιστοσύνης και οικειότητας, με εθιστικές και ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές, με τάσεις εξάρτησης από τους άλλους κρύβουν συνήθως ένα πληγωμένο εσωτερικό παιδί. Η θεραπεία του εσωτερικού παιδιού που θρηνεί για την παραμέληση και την μη κάλυψη των αναγκών που βίωσε στην παιδική ηλικία είναι μια μακρά διαδικασία, που βελτιώνει την ποιότητα της ζωής του ατόμου (Kneisl, 1991). 

Το εσωτερικό παιδί που κρύβουμε μέσα μας μας ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή, ενώ επιδρά σημαντικά και επηρεάζει την πίστη του ατόμου. Τα συναισθήματα που κουβαλά το εσωτερικό παιδί καθορίζουν και τους εσωτερικούς δεσμούς του ατόμου, που αφορούν τις διεργασίες σύνδεσης ανάμεσα στις σκέψεις των ενηλίκων και στα συναισθήματα του εσωτερικού παιδιού. Άτομα χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις είναι περισσότερο πιθανό να έχουν μια δημιουργική και ευχάριστη ζωή, αλλά και την ικανότητα να δομήσουν και να διατηρήσουν στενές διαπροσωπικές σχέσεις. Πόσο αξιαγάπητο και επιθυμητό από τους άλλους νιώθει το άτομο; Απάντηση σ’ αυτό μπορεί να δώσει το εσωτερικό παιδί που έχουμε μέσα μας και διαμορφώθηκε με βάση τη συμπεριφορά των γονιών απέναντί μας.

Σε περιόδους που νιώθουμε χαμένοι, χωρίς καμία επαφή με τον εαυτό μας και τους άλλους, μπορεί να βιώσουμε έντονα συναισθήματα ανασφάλειας, ανεπάρκειας, μοναξιάς ή έλλειψης αγάπης από τους άλλους. Πρόκειται για βαθιά και επώδυνα συναισθήματα, που όσο πιο επίμονα και μόνιμα γίνονται, τόσο πιο δύσκολο είναι να απαλλαγούμε από τον συναισθηματικό πόνο που βιώνουμε. Σημαντικό είναι να ανακαλύψουμε τους δυσλειτουργικούς τρόπους που χρησιμοποιούμε για να αγνοήσουμε, να αρνηθούμε, να καλύψουμε ή να εκμηδενίσουμε τον πόνο που μας προκαλεί το συναισθηματικό κενό που βιώνουμε. Ανατρέχοντας στο παρελθόν θα πρέπει να βρούμε τι συνέβη, γιατί είναι σίγουρο πώς κάποια μέρα στην παιδική μας ηλικία κάτι συνέβη, μια τραυματική εμπειρία ή μια εσωτερική αλλαγή (Paul, 1992). 

Στο επίκεντρο βρίσκεται ο εσωτερικός δεσμός, που είναι μια διεργασία σύνδεσης ανάμεσα στις σκέψεις του ενήλικα με τα ενστικτώδη προαισθήματα, που είναι τα συναισθήματα του εσωτερικού παιδιού, που μπορεί να ζήσει ελεύθερο μακριά από συγκρούσεις χωρίς τον εαυτό μας. Ο εσωτερικός δεσμός απαιτεί από τον ενήλικα συνειδητά να αναπτύξει επαφή ή σύνδεση με τον εσωτερικό, φυσικό του εαυτό, τον ευάλωτο εαυτό, που καθοδηγείται από τα συναισθήματα και αποκαλείται εσωτερικός εαυτός (Paul, 1992). 

Η εσωτερική σύγκρουση προέρχεται από μια διαφορά ανάμεσα στις σκέψεις μας (τι πρέπει) και στα συναισθήματά μας (πώς νιώθω και συμπεριφέρομαι). Για την εξασφάλιση μιας εσωτερικής ισορροπίας θα πρέπει να επιλυθεί αυτή η εσωτερική σύγκρουση. Η επούλωση τραυμάτων στο εσωτερικό παιδί προϋποθέτει την αγάπη του ενήλικα προς το εσωτερικό παιδί, ενώ αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την κατανόηση του τρόπου που λειτουργούμε εσωτερικά και εξωτερικά (Paul, 1992).

Βιβλιογραφία

Kneisl, C.R. (1991). Healing the wounded, neglected inner child of the past. The Nursing Clinics of North America, 26 (3), 745- 755.

Paul, M. (1992). Inner bonding: Becoming a loving adult to your inner child. USA: Harper Collins Publishers.