Ο πόλεμος είναι δίπολα που τα διακρίνει μονάχα αρνητική χροιά.
Όλεθρος και θάνατος… ζήλεια και φθόνος… μίσος και βία… χωρισμός κι απώλεια… φόβος και τρόμος… σύγκρουση κι επιθετικότητα… θρήνος κι οδύνη… αλληλοσπαραγμός και ανομία… φονταμενταλισμός και μισαλλοδοξία… εξτρεμισμός και σύγκρουση… οργανωμένη επίθεση κι απόπειρα καταστροφών… πάλη κι αντίπαλοι… αγωνία κι απόγνωση… υπονόμευση κι εξολόθρευση… απειλή κι αντιπαράθεση… δαπάνες και κόστος… κατασκοπεία και δόλος… απάτη και πλάνη… ποινές κι αντίποινα… εκδίκηση κι αντεκδίκηση…
Αυτά κι άλλα πολλά που δεν χωρούν σε λέξεις είναι ο πόλεμος. Ο άνθρωπος όταν κάνει πόλεμο καταντάει να έρχεται σε επαφή με τα πιο ζωώδη κι αρχέγονά του ένστικτα. Ο τεχνικός πολιτισμός παράγει εξελιγμένα όπλα, έξυπνα όπλα με σκοπό να σκορπίσουν τον όλεθρο και τον αφανισμό. Τα όπλα παράγονται για να καταναλωθούν όπως ακριβώς γίνεται με όλα τα προϊόντα.
Αν θυμηθούμε τη φράση του Φρόυντ ότι «ο πολιτισμός είναι πηγή δυστυχίας», θα μπορέσουμε να διακρίνουμε μια απίστευτη δόση αλήθειας στα λόγια του. Για τον Φρόυντ ο ανθρώπινος ψυχισμός έχει συγκεκριμένα ένστικτα και χαρακτηριστικά που δεν αλλάζουν. Παρατηρούμε ότι ο πολιτισμός δεν βοηθά την ανθρωπότητα να απαλλαγεί από αυτά τα ζωώδη ένστικτα αλληλοσπαραγμού. Γι’ αυτό κι από τις απαρχές του ανθρώπινου γένους ως και σήμερα συντελείται μια αέναη κι αδιάκοπη επανάληψη πολεμικών επιχειρήσεων.
Οι δυστυχείς άνθρωποι αποσκοπούν στο να σκορπούν δυστυχία γιατί δεν αντέχουν να βλέπουν άλλους ανθρώπους να είναι πιο χαρούμενοι, πιο δημιουργικοί, πιο ανθρώπινοι. Το σύνθημα του πολέμου θα το δώσουν συνήθως άτομα προχωρημένης ηλικίας, που θα έπαιρναν μια προσωρινή έστω ικανοποίηση από το να οδηγήσουν νεότερους ανθρώπους σε αλληλοεξόντωση. Θα πάρουν ικανοποίηση με το να διαλύσουν οικογένειες, να αποκόψουν τα παιδιά από τους γονείς τους, να πλήξουν την αγάπη ίσως γιατί οι ίδιοι δεν κατάφεραν ποτέ να δημιουργήσουν τέτοιες οικογένειες και δεν αντέχουν να έχουν οι άλλοι κάτι που δεν έχουν οι ίδιοι.
Θα δεις λοιπόν, αυτούς τους ανθρώπους να κουνούν επιδεικτικά το δάκτυλο στους άλλους απειλώντας τους ότι αυτοί έχουν την εξουσία και μπορούν να ελέγξουν όχι μόνο τα συναισθήματά τους, όπως να κλέψουν τη χαρά και την ευτυχία τους, αλλά μπορούν να κλέψουν ακόμη και την ίδια τους τη ζωή εκτελώντας τους. Είναι τόσο προκλητικοί και τόσο ίδιοι που αν θα τους βάλεις τον έναν δίπλα στον άλλον, θα νομίσεις ότι βλέπεις το ίδιο πρόσωπο. Ίδια έπαρση, ίδια αλαζονεία, ίδια ματαιοδοξία, και ίδια κοινωνιοπάθεια, σαν να επιστρέφει ανά τους αιώνες ο ίδιος άνθρωπος...
Το ερώτημα είναι πάντα επίκαιρο. Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει ποτέ; Η απάντηση είναι εξαρτώμενη από εμάς και θα είναι ΝΑΙ, με την προϋπόθεση ότι θα αλλάξουμε πρώτα εμείς για να αλλάξουμε έπειτα τον κόσμο μας. Η δύναμη είναι στα χέρια των λαών κι όχι των κυβερνήσεων. Εμείς απλά να θυμίσουμε τον ρόλο που διαδραμάτισαν τα ΜΜΕ στον πόλεμο του Βιετνάμ, όπου μεταδίδοντας τις εικόνες της φρίκης του πολέμου κατευθείαν στα σαλόνια των Αμερικανών, κατάφεραν να κινητοποιήσουν την κοινή γνώμη, η οποία αντέδρασε με μαζικές διαδηλώσεις και με μόνη απαίτηση την κατάπαυση του πυρός.
Σε έναν πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές, παρά μόνο ηττημένοι. Ίσως, να μην έχουμε τη δύναμη να αποτρέψουμε το ξέσπασμα ενός πολέμου, σίγουρα όμως έχουμε τη δύναμη να ανατρέψουμε την πορεία και τη διάρκειά του.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου