«Η ψυχή
καθ’ εαυτήν, πιστεύει ο φιλόσοφος ότι δεν συντίθεται από μείγμα φυσικών
στοιχείων όπως το σώμα, με το οποίο όμως αυτή σχετίζεται απολύτως, μήτ’ άνευ
σώματος είναι μήτε σώμα τι η ψυχή… εν σώματι υπάρχει».
«Μια
ουσιαστική προσφορά του Αριστοτέλη αποτελεί η ταξινόμηση των ψυχικών
λειτουργιών κατά ένα τρόπο που βασικά είναι παρόμοιος με αυτόν που
χρησιμοποιείται σήμερα στην κλινική πράξη. Η διάκριση των ψυχικών φαινομένων σε
αισθητηριακή αντίληψη, σκέψη, βούληση, συναίσθημα, ψυχοκινητικότητα, κρίση,
μνήμη κ.λ.π., η λεπτομερειακή ανάπτυξή τους αι η λειτουργική συσχέτισή τους σε
ένα τελολογικό σύστημα είναι μοναδική. Υπάρχουν ασφαλώς διαφορές, αλλά το
πρίσμα θεώρησης δείχνει μια επιστημονικότητα προσπέλασης που δεν απέχει πολύ
από τη σύγχρονη» (σελ. 23).
«Στη σκέψη
ο Αριστοτέλης αφιερώνει μεγάλο τμήμα του «Περί Ψυχής» και αναπτύσσει πρωτότυπες
ιδέες, χωρίζοντας τη νόηση σε επιστήμη (βαθειά γνώση), δόξα (γνώμη) και φρόνηση»,
ή σε «ποιητικό και παθητικό νουν» και τέλος «θεωρητικό και πρακτικό». Αντίθετα προς
τις αισθήσεις, θεωρεί ότι η σκέψη δεν έχει σωματική υπόσταση- ο νους παραμένει
αναλλοίωτος, όπως και συγχρόνως δεκτικός αυτού που κατανοεί» (σελ. 25).
Αφήγηση
από το βιβλίο του Χ.Δ. Ιεροδιακόνου. Ψυχολογικά θέματα στον Αριστοτέλη. Αθήνα:
2004, Μαστορίδη, σελ. 9-26.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου