Κι αν με βαρεθεί;

Όταν η ερωτική έλξη εξελίσσεται σε μια ειδυλλιακά αρμονική σχέση, δηλ. ‘‘μετουσιώνει’’, όπως θα έλεγε ο Σίγκμουντ Φρόιντ, το πάθος και τον αισθησιασμό με την τρυφερότητα και την ψυχική ανάταση, τη σεξουαλική ικανοποίηση με τη συναισθηματική ολοκλήρωση… τότε ο έρωτας καθίσταται το συναρπαστικότερο κεφάλαιο της ζωής ενός ανθρώπου. 

Κι όμως, πολλά ζευγάρια αντί να αφεθούν στη θαλπωρή της σχέσης ώστε να χαρούν όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα που γεννούν τα σκιρτήματα του έρωτα, διακατέχονται από αγωνία και φόβο για το μέλλον της σχέσης τους. Η ερώτηση ‘‘κι αν με βαρεθεί;’’ προβάλλει αυθόρμητα κι επιτακτικά αρκετά συχνά και σαν σύννεφο πυκνό επισκιάζει την ευτυχία τους. Φαίνεται πως δεν αρκούν η συντροφικότητα, η οικειότητα, οι υποσχέσεις για μια από κοινού επένδυση στις επιθυμίες και στα όνειρά τους για το μέλλον. Ο πόθος, η σαγήνη, η διέγερση των αισθήσεων και η ευφορία σιγά σιγά παραγκωνίζονται και καταλαμβάνουν τη θέση τους η αγωνία, η ματαιοδοξία, η απογοήτευση, η απελπισία, η θλίψη, και πάνω από όλα ένας διάχυτος φόβος. 

Αυτός ο φόβος πλανάται διαρκώς επιφέροντας ένα ύπουλο ρήγμα. Θα μπορούσε να οφείλεται σε μια συναισθηματική αστάθεια που σαν αλυσιδωτές αντιδράσεις επιφέρει έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό, στον/στην σύντροφο και στην εξέλιξη της σχέσης. Προφανώς, αυτού του είδους η ανασφάλεια είναι πολύ συνηθισμένη και με τετριμμένες εκφράσεις που έχουν περάσει στο καθημερινό λεξιλόγιο διατρανώνει την παρουσία της. Αλήθεια, πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει σε συζητήσεις ζευγάρια να χρησιμοποιούν παρόμοιες φράσεις όπως: ‘‘στην αρχή είμασταν στα μέλια…’’, ‘‘τόσα χρόνια μαζί, τι περιμένεις;’’, ‘‘ο έρωτας κρατάει για λίγο…’’ κοκ. Όλες αυτές οι φράσεις καταδεικνύουν ότι η συγκεκριμένη ανασφάλεια για το αν θα επέλθει με την πάροδο του χρόνου πλήξη και συναισθηματικός ή σεξουαλικός κορεσμός, δεν ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας αλλά αποτελεί μια σοβαρή πιθανότητα ή και απειλή. 

Το ζητούμενο είναι να απαντηθεί κατά πόσο μπορεί να προδικάσει κάποιος ή να προβλέψει με σιγουριά το τι θα συμβεί στο μέλλον. Πόσο λειτουργικό είναι άραγε το να ζει κανείς υπό συνθήκες φόβου ή ανασφάλειας και να αναλώνεται σε αρνητικά και καταστροφικά σενάρια, δηλητηριάζοντας σιγά σιγά τη σχέση προκαλώντας ασυνείδητα μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία; 

Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που αυτού του είδους η ανασφάλεια μπορεί να βλάψει μακροπρόθεσμα τις σχέσεις, είτε επειδή η αμφισβήτηση κουράζει ψυχικά το ίδιο το άτομο ή τον/την σύντροφό του/της, είτε επειδή ο φόβος για μια επικείμενη απόρριψη το οδηγεί στο να εγκαταλείψει τη σχέση προκειμένου να μην πονέσει ή να μην πληγωθεί. Γιατί όμως αυτός ο φόβος να αποτελεί επιλογή, τη στιγμή που συναντούμε τόσα ζευγάρια ηλικιωμένων πιασμένα χέρι χέρι όπως τον πρώτο καιρό να δηλώνουν ευθαρσώς ακόμη ερωτευμένοι;