Αναμνήσεις...

«Ξεχνάω δεν σημαίνει διαγράφω τα πάντα από τη μνήμη μου.

Ξεχνάω σημαίνει θυμάμαι χωρίς να πονάω». ~Μ. Λουντέμης

Θα ήταν ουτοπικό να πείσουμε τον εαυτό μας ότι μπορούμε να ξεχάσουμε όλα όσα θεωρήσαμε ότι ήταν σημαντικά στη ζωή μας. Πρόσωπα… καταστάσεις… που πέρασαν από τη ζωή μας, άγγιξαν την καρδιά και την ψυχή μας και τώρα πλέον αποτελούν παρελθόν. Πώς γίνεται να ξεχάσεις κάτι που σ’ έχει σημαδέψει, που σ’ έχει διαμορφώσει, σ’ έχει κάνει αυτό που είσαι σήμερα; Πώς γίνεται να ξεχάσεις κάτι που έχει διαπεράσει κάθε ίχνος του εαυτού σου και βρίσκεται κάθε στιγμή στο μυαλό σου;

Δεν μπορούμε να διαγράψουμε τίποτα από όλα όσα έχουμε ζήσει και ήταν σημαντικά για εμάς… μπορούμε, όμως, να τα επεξεργαστούμε, να δούμε πώς νιώθουμε, γιατί νιώθουμε έτσι και σιγά- σιγά να τα αγγίζουμε χωρίς να μας πονάνε. Ποτέ δεν πρόκειται να αφήσουμε πίσω μας… τις σημαντικές για εμάς αναμνήσεις. Πάντα θα μας ακολουθούν και θα στοιχειώνουν τις μοναχικές στιγμές μας, τις δύσκολες φάσεις της ζωής μας, όμως, θα πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας, ότι ανήκουν στο παρελθόν και εκεί θα πρέπει να μείνουν.

Δεν μπορούμε να προσπαθούμε και να ελπίζουμε για κάτι που ανήκει στο παρελθόν, δεν μπορούμε να επιδιώκουμε και να επενδύουμε σε κάτι που ουσιαστικά δεν υπάρχει πλέον. Οι αναμνήσεις είναι παρελθόν και υπάρχουν ως οντότητα στο παρόν μόνο μέσα από την υπόσταση που εμείς τους δίνουμε. Μπορεί να απέχουν λίγο από αυτό που ζήσαμε, μπορεί να τις έχουμε ωραιοποιήσει ή εξιδανικεύσει, μπορεί να τις έχουμε αλλάξει λίγο γιατί τις αναμνήσεις μπορούμε να τις φτιάξουμε όπως θέλουμε. 

Αναμνήσεις… θα πρέπει να συμβιβαστούμε ότι όσο όμορφες και να είναι δεν έχουν κάποια υπαρκτή υπόσταση στο παρόν. Δεν μπορούμε να ζούμε μόνο μαζί τους, γιατί δεν είναι το παρόν μας και δεν αποτελούν ελπίδα για το μέλλον μας. Ίσως κάποιες στιγμές χρειάζεται να επικαλεστούμε τη λογική ώστε να μπορέσουμε να τακτοποιήσουμε τις αναμνήσεις μας μέσα στη χρονογραμμή της ζωής μας. Ανήκουν στο παρελθόν και τις κρατάμε μόνο στο βαθμό που ορίζουν τη σημερινή μας ταυτότητα. 

Δεν μπορούμε να τρέξουμε μακριά τους, αλλά ούτε και κοντά τους… γιατί κάθε φορά που προσπαθούμε να τις δώσουμε λίγη ζωή στο παρόν με λύπη συνειδητοποιούμε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχαμε φανταστεί. Ποτέ δεν πρόκειται τα πράγματα να γίνουν όπως στο παρελθόν, γιατί ούτε εμείς είμαστε όπως ήμασταν στο παρελθόν. Ας αφήσουμε λοιπόν τις αναμνήσεις ήσυχα να κοιμούνται σε μια άκρη του μυαλού μας και να κατέχουν μια γωνίτσα στην καρδιά μας, χωρίς όμως να καταλαμβάνουν πολύ χώρο… γιατί κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε μόνοι, ότι έχουμε μείνει μόνοι παρέα με κάτι αραχνιασμένες αναμνήσεις, που δεν αποτελούν συντροφιά μας, παρά μόνο ένα αγκάθι που κρατά μια ανοιχτή πληγή μέσα μας…  

Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.