Παρακολουθώντας την ταινία… Γάμος αλά ελληνικά 3

Η ταινία «Γάμος αλά ελληνικά 3» παρουσιάζει την οικογένεια Πορτοκάλος, η οποία ταξιδεύει στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Κρήτη για να κάνει μια συνάντηση επανασύνδεσης με τους φίλους του μπαμπά της Τούλας, ώστε να τους δώσουν κάποιο ημερολόγιο που ο ίδιος έγραφε.  

 

Στην ταινία εμφανίζονται όμορφες σκηνές από το νησί, ενώ γίνονται αναφορές στις υπερβολές που χαρακτηρίζουν την ελληνική οικογένεια. Στην ταινία η Τούλα συνεχίζει να είναι παντρεμένη με τον Ίαν και έχουν μια κόρη, η οποία σπουδάζει. Ο πατέρας της Τούλας έχει πεθάνει και έχει αφήσει κάποια γραπτά που θέλουν να τα παραδώσουν στους φίλους του στην Ελλάδα. Μένοντας σε μια θετική οπτική της ταινίας… βλέπουμε τις οικογενειακές σχέσεις της εκτεταμένης οικογένειας, την αλληλοϋποστήριξη αλλά και τον παρεμβατικό ρόλο που έχουν ο ένας στον άλλο.

Φτάνουν με ένα σαπιοκάραβο, με λίγο περίεργο δηλαδή τρόπο, στην Κρήτη, σε ένα χωριό που έχει ελάχιστους κατοίκους και έχει μια γυναίκα νεαρής ηλικίας για δήμαρχο. Στο χωριό μένουν στο πατρικό σπίτι, το οποίο ήταν κλειστό και παρατημένο, ενώ δεν θα είναι εύκολο να βρουν τους κατοίκους, γιατί σχεδόν όλοι έχουν μετοικήσει και μεταναστεύσει. Μέσα από αρκετές όμορφες εικόνες του νησιού, γίνεται αναφορά σε διάφορα στερεότυπα, που αφορούν τους Έλληνες και τα χαρακτηριστικά τους, τις συμπεριφορές και τις σχέσεις τους. Στερεότυπα που υπάρχουν για τους Έλληνες με βάση τους Έλληνες του εξωτερικού, δίνοντας κάποιες περιγραφές μέσα από την υπερβολή. Υπάρχουν και κάποια οικογενειακά μυστικά και μπερδέματα, τα οποία έρχονται στην επιφάνεια.

Τελικά, μέσα από μεγάλη προσπάθεια και επιστρατεύοντας τους κατάλληλους συγγενείς καταφέρνουν να συγκεντρώσουν αρκετό κόσμο στο νησί, κάνοντας ένα ελληνικό γλέντι.

 

ΤΑΙΝΙΑ:

Γάμος αλά Ελληνικά 3. My Big Fat Greek Wedding 3, 2023. https://www.imdb.com/title/tt21103300/.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.

Για τον Άνθρωπο που Μίσησε τα Χριστούγεννα

Της Nancy W. Gavin

(Σύνοψη: "Για τον άνθρωπο που μισούσε τα Χριστούγεννα" της Nancy W. Gavin, η οποία αφηγείται την ιστορία ενός μικρού φακέλου που βρισκόταν  στο χριστουγεννιάτικο δέντρο της οικογένειας κάθε χρόνο. Αρχικά, η σύζυγος, γνωρίζοντας ότι ο σύζυγός της Mike περιφρονούσε τις εμπορικές προεκτάσεις  των Χριστουγέννων, έστειλε ανώνυμα εξοπλισμό πάλης σε μια μειονεκτική ομάδα. Αυτή η εγκάρδια χειρονομία έγινε ετήσια παράδοση, φέρνοντας χαρά στην οικογένεια. Ακόμη και μετά το θάνατο του Μάικ, η παράδοση συνεχίστηκε, με τα παιδιά και τα εγγόνια τους να συνεχίζουν να τιμούν τη μνήμη του μέσα από τους φακέλους. Η ιστορία αποτυπώνει υπέροχα το διαρκές πνεύμα της προσφοράς και της αγάπης.)

Είναι απλώς ένας μικρός, λευκός φάκελος σφηνωμένος ανάμεσα στα κλαδιά του χριστουγεννιάτικου δέντρου μας. Χωρίς όνομα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς επιγραφή. Μοιάζει να «κρυφοκοιτάζει» μέσα από τα κλαδιά του δέντρου μας τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια.

Όλα ξεκίνησαν επειδή ο σύζυγός μου ο Mike μισούσε τα Χριστούγεννα –ωχ, όχι το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων, αλλά τις εμπορικές πτυχές τους –  τις υπερβολικές δαπάνες… το ξέφρενο τρέξιμο την τελευταία στιγμή για να πάρει μια γραβάτα για τον θείο Χάρι και την πούδρα μακιγιαρίσματος για τη γιαγιά– τα δώρα που δόθηκαν σε απόγνωση γιατί δεν μπορούσες να σκεφτείς τίποτα άλλο.

Γνωρίζοντας ότι ένιωθε έτσι, αποφάσισα κάποια χρονιά να παρακάμψω τα συνηθισμένα πουκάμισα, πουλόβερ, γραβάτες και ούτω καθεξής. Πήρα κάτι ξεχωριστό μόνο για τον Mike. Η έμπνευση ήρθε με έναν ασυνήθιστο τρόπο.

Ο γιος μας ο Kevin, ο οποίος ήταν 12 ετών εκείνη τη χρονιά, αγωνιζόταν στο χαμηλότερο επίπεδο στο σχολείο που φοιτούσε, και λίγο πριν τα Χριστούγεννα, έγινε ένας αγώνας εκτός πρωταθλήματος με ομάδα που χορηγείτο από εκκλησία του κέντρου της πόλης. Αυτά τα νεαρά παιδιά, ήταν ντυμένα με αθλητικά παπούτσια τόσο κουρελιασμένα που τα κορδόνια έμοιαζαν να είναι το μόνο πράγμα που τους κρατούσε ενωμένους. Παρουσίασαν μια έντονη αντίθεση με τα αγόρια μας με τις γαλάζιες και χρυσές στολές τους και τα αστραφτερά καινούργια παπούτσια πάλης. Καθώς άρχισε ο αγώνας, τρόμαξα βλέποντας ότι η άλλη ομάδα πάλευε χωρίς κάλυμμα κεφαλής, ένα είδος ελαφρού κράνους που έχει σχεδιαστεί για να προστατεύει τα αυτιά ενός παλαιστή.

Ήταν μια πολυτέλεια που προφανώς δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά η κουρελιασμένη ομάδα. Λοιπόν, το αποτέλεσμα ήταν να κατανικηθούν. Η δική μας ομάδα κατέκτησε κάθε κατηγορία βάρους. Και καθώς κάθε ένα από τα αγόρια τους σηκωνόταν από το χαλάκι, στην ουσία τσακιζόταν με ένα ψεύτικο μπράβο, ένα είδος περηφάνιας του δρόμου που δεν μπορεί να αναγνωρίσει την ήττα.

Ο Μάικ, καθισμένος δίπλα μου, κούνησε το κεφάλι του λυπημένα, «μακάρι μόνο ένας από αυτούς να είχε κερδίσει», είπε. «Έχουν πολλές δυνατότητες, αλλά μια τέτοια ήττα μπορεί να τους κομματιάσει την καρδιά». Ο Μάικ αγαπούσε τα παιδιά –όλα τα παιδιά– και τα ήξερε, έχοντας διατελέσει προπονητής στο ποδόσφαιρο, το μπέιζμπολ και το λακρός (lacrosse). Τότε ήρθε η ιδέα για το δώρο του. Εκείνο το απόγευμα, πήγα σε ένα τοπικό κατάστημα αθλητικών ειδών και αγόρασα μια ποικιλία από καλύμματα κεφαλής και παπούτσια πάλης και τα έστειλα ανώνυμα στην εκκλησία του κέντρου της πόλης. Την παραμονή των Χριστουγέννων, τοποθέτησα τον φάκελο στο δέντρο, με το σημείωμα μέσα που έλεγε στον Mike τι είχα κάνει και ότι αυτό ήταν το δώρο του από εμένα. Το χαμόγελό του ήταν το πιο λαμπερό πράγμα για τα Χριστούγεννα εκείνη τη χρονιά, αλλά και τα επόμενα χρόνια. Για κάθε Χριστούγεννα, ακολούθησα την παράδοση – τον έναν χρόνο στέλνοντας μια ομάδα νεαρών με διανοητική αναπηρία σε έναν αγώνα χόκεϊ, έναν άλλο χρόνο μια επιταγή σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων αδερφών των οποίων το σπίτι είχε καεί ολοσχερώς την εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα, και ου το καθεξής…

Ο φάκελος έγινε η κορυφαία στιγμή των Χριστουγέννων μας. Ήταν πάντα το τελευταίο πράγμα που άνοιγε το πρωί των Χριστουγέννων και τα παιδιά μας, αγνοώντας τα καινούργια τους παιχνίδια, στέκονταν με ορθάνοιχτα μάτια ανυπομονώντας, καθώς ο μπαμπάς τους έπαιρνε το φάκελο από το δέντρο για να αποκαλύψει το περιεχόμενό του.

Καθώς τα παιδιά μεγάλωναν, τα παιχνίδια έδωσαν τη θέση τους σε πιο πρακτικά δώρα, αλλά ο φάκελος δεν έχασε ποτέ τη γοητεία του. Η ιστορία δεν τελειώνει εκεί.

Βλέπετε, χάσαμε τον Mike πέρυσι εξαιτίας ενός τρομακτικού καρκίνου. Όταν ήρθαν οι γιορτές των Χριστουγέννων, ήμουν ακόμα τόσο κυριευμένη από τη θλίψη που μετά βίας στόλισα το δέντρο. Αλλά η παραμονή των Χριστουγέννων με βρήκε να βάζω ένα φάκελο στο δέντρο και το πρωί, προστέθηκαν άλλοι τρεις.

Καθένα από τα παιδιά μας, εν αγνοία των άλλων, είχε βάλει ένα φάκελο στο δέντρο για τον μπαμπά του. Η παράδοση έχει μεγαλώσει και κάποια μέρα θα επεκταθεί ακόμη περισσότερο με τα εγγόνια μας να στέκονται μπροστά στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο με αγωνία για να κατεβάσουν από τα κλαδιά του τον φάκελο.

Το πνεύμα του Mike, όπως το πνεύμα των Χριστουγέννων θα είναι πάντα μαζί μας.

Σημείωση του συντάκτη: Αυτή η αληθινή ιστορία δημοσιεύτηκε αρχικά στο τεύχος του περιοδικού Woman’s Day στις 14 Δεκεμβρίου 1982. Ήταν ο πρώτος νικητής από χιλιάδες συμμετοχές στον διαγωνισμό του περιοδικού «My Most Moving Holiday Tradition» (Η πιο συγκινητική μου γιορτινή παράδοση) στον οποίο οι αναγνώστες κλήθηκαν να μοιραστούν την αγαπημένη τους γιορτινή παράδοση και την ιστορία πίσω από αυτήν. Η ιστορία ενέπνευσε μια οικογένεια από την Ατλάντα της Τζόρτζια να ξεκινήσει το The White Envelope Project και το Giving101, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό αφιερωμένο στην εκπαίδευση των νέων σχετικά με τη σημασία της προσφοράς.

 

 Πηγή:

https://christmasstories.org/for-the-man-who-hated-christmas/.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.

Παρακολουθώντας την ταινία… Five more minutes

Στην ταινία παρουσιάζεται μια ευτυχισμένη οικογένεια, που αποτελείται από τους γονείς και το εξάχρονο παιδί τους και τις ημέρες των Χριστουγέννων, ο πατέρας που δεν ένιωθε και πολύ καλά, ζαλίζεται και τελικά σκοτώνεται σε ένα τροχαίο δυστύχημα. Η ταινία διαπραγματεύεται την απώλεια του πατέρα και συζύγου, καθώς και πως το παιδί και η μητέρα αντιμετωπίζουν την απώλεια. 

Αμέσως μετά, η μητέρα με τον το Κολοράντο στο Λος Άντζελες, για λόγους εργασίας, αλλά κυρίως γιατί δεν ήταν εύκολο να ζουν σε ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις. Ο δεκάχρονος πλέον γιος φαίνεται πως έχει κλειστεί αρκετά στον εαυτό του, δυσκολεύεται στο σχολείο τόσο με τα μαθήματα όσο και με την κοινωνικοποίησή του και είναι θλιμμένος για τον θάνατο του πατέρα του και σε αυτό συμβάλλει και η απομάκρυνση από την περιοχή στην οποία μεγάλωσε και από την ευρύτερη οικογένειά του. Η μητέρα νιώθει ότι δεν τα καταφέρνει τόσο καλά με τον γιο της, ότι δεν είχε συνδεθεί μαζί του κατά το πρώτο χρονικό διάστημα μετά τη γέννησή του και ότι ο σύζυγός της ήξερε κάθε στιγμή τι έπρεπε να κάνει, ενώ η ίδια δεν το έχει αυτό.  

Τέσσερα χρόνια μετά αποφασίζουν να επιστρέψουν στην οικογένεια του πατέρα και να αποφασίσουν τι θα κάνουν με το πατρικό σπίτι, το οποίο είχε κατασκευάσει ο ίδιος καθώς ήταν αρχιτέκτονας. Επιστρέφουν κατά τη διάρκεια των γιορτών κι αυτό τους φέρνει αντιμέτωπους με την απώλεια που είχε συμβεί τέτοιο καιρό. Ίσως θεωρούσαν ότι αφού απομακρύνθηκαν από την περιοχή θα έχουν καταφέρει να διαχειριστούν καλύτερα την απώλεια, αλλά φαίνεται πώς κάποια πράγματα απλά τα είχαν αφήσει στην άκρη…

Αυτά τα τέσσερα χρόνια νοίκιαζαν το σπίτι και τώρα η μητέρα βρίσκεται στο δίλημμα αν θα το πουλήσει ή όχι, καθώς παράλληλα τις έχει γίνει και μια πρόταση να εργαστεί ως φωτογράφος στο Λονδίνο. Ο γιος της πηγαίνοντας στην πόλη του πατέρα του νιώθει καλύτερα, πιο χαρούμενος και πιο κοντά στον πατέρα του, που δεν υπάρχει πλέον, αλλά ζει μέσα από τα πρόσωπα που τον γνώριζαν.

«Μερικές φορές νιώθω σαν να κρατιέμαι από το παρελθόν», λέει η μητέρα. Αρκεί όμως η αλλαγή τόπου για να απαλλαγείς από το παρελθόν; Και πώς μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι το παρελθόν όταν ήταν όμορφο και δεν υπάρχει πλέον;

Ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με τον δικό του τρόπο με την απώλεια που βιώνει. Παράλληλα, όμως με την απώλεια η ζωή συνεχίζεται για όλους, οπότε θα πρέπει να προσαρμοστούν στη νέα καθημερινότητα. Η μητέρα έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη με συναισθήματα ερωτικά (είναι τρομαχτικό να νιώθεις ευάλωτος με κάποιον). Έρχεται κοντά με έναν πρώην συμμαθητή και φίλο του συζύγου της.   

Η μητέρα είναι αρκετά αγχωμένη, νιώθοντας ότι έχει αποκλειστικά την ευθύνη για τον γιο της και συγκεκριμένα αναφέρει συχνά: θέλω να κάνω το καλύτερο για το παιδί μου… Τι είναι όμως καλύτερο για το παιδί της και πόσο δυσκολεύεται να το δει; Πόσο θολά βλέπει τα πράγματα εξαιτίας των δικών της συναισθημάτων;

Τελικά, όμως, φαίνεται πως παίρνει την πιο κατάλληλη απόφαση για όλους: «Συγγνώμη, που άργησα τόσο να καταλάβω που ανήκουμε».

 

ΤΑΙΝΙΑ

Five more minutes. 2022. https://www.imdb.com/title/tt22309036/.

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.

Παρακολουθώντας την ταινία… Στα πρόθυρα της τρέλας

Mixed nuts

 

Στην ταινία, που εκτυλίσσεται παραμονές Χριστουγέννων στην Καλιφόρνια, εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης μιας γραμμής εκτάκτου ανάγκης, που βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης. 

Όλοι στην ταινία βρίσκονται στα πρόθυρα της τρέλας, της μοναξιάς, της συναισθηματικής κατάρρευσης… Εκτός από τον ιδιοκτήτη της γραμμής, εμφανίζεται η ερωτευμένη μαζί του βοηθός του, η μεγαλύτερη σε ηλικία, νευρική, δεύτερη βοηθός του και κάποιοι ιδιαίτεροι χαρακτήρες που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με τη γραμμή έκτακτης ανάγκης. Στην ταινία εμπλέκονται μια έγκυος γειτόνισσα και ο αποτυχημένος καλλιτέχνης σύζυγός της, που λόγω των ημερών ντύνεται Άγιος Βασίλης, μια ευαίσθητη τρανσέξουαλ, ένας φιλόζωος γείτονας και ο σπιτονοικοκύρης.

Ο Φίλιπ διευθύνει μια τηλεφωνική γραμμή βοήθειας για άτομα που αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα και επιθυμούν άμεσα να μιλήσουν με κάποιον ειδικό. Λόγω οικονομικών προβλημάτων και υπό την απειλή της έξωσης, το προσωπικό του γραφείου βρίσκεται στα όρια της κρίσης, γιατί θα μείνει χωρίς δουλειά. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους δεν θέλει να χάσει τη δουλειά και ενόψει των εορτών νιώθουν αρκετή μοναξιά και δεν έχουν κάποιο άλλο νόημα στη ζωή τους, οπότε είναι σημαντικό το αντικείμενο της εργασίας τους. Λόγω των εορτών, εμφανίζονται διάφορα περίεργα περιστατικά, που προκαλούν χάος και εντάσεις.

Η νεαρή υπάλληλος κρύβει τον έρωτά της για τον ιδιοκτήτη της γραμμής, ενώ η μεγαλύτερη σε ηλικία υπάλληλος δεν έχει καθόλου υπομονή και συμπεριφέρεται με αγένεια. Λόγω των ημερών υπάρχουν αρκετά μοναχικά άτομα, που νιώθουν την ανάγκη να μιλήσουν με κάποιον, έτσι καλούν στην γραμμή έκτακτων περιστατικών, κυρίως άτομα που σκέφτονται να αυτοκτονήσουν. Μεταξύ των θεμάτων που καλείται το γραφείο να αντιμετωπίσει είναι και η κατάθλιψη, τα προβλήματα σχέσεων, η εγκυμοσύνη και η σεξουαλική ταυτότητα. Όλοι έχουν κάποια προβλήματα να αντιμετωπίσουν στη ζωή τους και ταυτόχρονα καλούνται να διαχειριστούν και τα έκτακτα περιστατικά του γραφείου. Όλοι οι χαρακτήρες συνδέονται μεταξύ τους με ένα συμβάν που θα βοηθήσει τελικά να σωθεί και το γραφείο.  

 

ΤΑΙΝΙΑ:

Mixed nuts, 1994

Σκηνοθεσία: Νόρα Έφρον
Σενάριο: Νόρα Έφρον, Ντέλια Έφρον

 

Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.