της Ιζαμπέλ Φιλιοζά
«Είναι δυνατόν να υπάρχουν γονείς που μόνο οργίζονται με τα παιδιά τους; Μπορεί η υπερβολική αγάπη σε ένα παιδί, να είναι στην ουσία προβολή των ατελειών μας; Μπορεί μια μητέρα να μη νιώθει αγάπη για την κόρη της; Ή ακόμη χειρότερα, να νιώθει μίσος; Μήπως τελικά, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι γονείς μας μεγάλωναν εμάς, έστω κι αν δηλώνουμε ότι διαφωνούμε με τον τρόπο αυτόν; Γιατί δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από τα "δεσμά" στα οποία μας έχουν τυλίξει οι γονείς μας; Κακοποιούμε τα παιδιά μας, γιατί κρύβουμε μέσα μας ένα κακοποιημένο παιδί. Θέλουμε ο γυιός μας και η κόρη μας να είναι πάση θυσία άριστοι και πρώτοι στο σχολείο, γιατί σ' αυτόν τον καταναγκασμό μας είχαν καταδικάσει κι εμάς οι δικοί μας γονείς. Είμαστε αυταρχικοί, γιατί κατά βάσιν κρύβουμε έναν πολύ ανασφαλή χαρακτήρα που υπέστη στο παρελθόν αυταρχικές συμπεριφορές από τους γονείς του...» (Από το οπισθόφυλλο).
«Το να μιλήσει γλυκά στο παιδί της, να κατευθύνει την προσοχή του στο περιβάλλον του, να το κάνει να ενδιαφερθεί για κάτι άλλο θα ήταν πιο αποτελεσματικό, όμως, αυτές οι πρακτικές δεν ανήκαν στον εξοπλισμό της ως μητέρας. Ανάμεσα στις διαθέσιμες επιλογές της υπήρχε μόνο μια δυνατότητα: η καταπίεση. Διότι αυτό έμαθε όταν ήταν μικρή από τους γονείς της.
Αυτή η μαμά, καθώς δεν έχει τα απαραίτητα εφόδια, έχει καταφύγει, μέσω της μίμησης, στην κατάχρηση εξουσίας για να ξαναβρεί το συναίσθημα της δύναμης και να εξισορροπήσει το βαθύ της συναίσθημα ανικανότητας. Μιλάμε για παρόρμηση όταν η βίαιη αντίδραση αποτελεί μεμονωμένο φαινόμενο. Μιλάμε για καταναγκασμό όταν ο γονέας δεν μπορεί να σταματήσει να χτυπά το παιδί του για το τίποτε. Μπροστά στον αυτόματο και, προφανώς, συνηθισμένο χαρακτήρα των χτυπημάτων, μπορούμε να σκεφθούμε ότι στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με καταναγκασμό.
Ο καταναγκασμός να ταπεινώνουμε, να μειώνουμε, να επικρίνουμε, να χτυπάμε αποτελεί μια προβολή επάνω στο παιδί της οργής που έχουμε συγκεντρώσει κατά την παιδική μας ηλικία. Ο αρχικός θυμός μεγεθύνεται από την ένταση, την απογοήτευση, την ταπείνωση όταν δεν μπορέσαμε να τον εκφράσουμε… Μπορεί να μετατραπεί σε οργή και μίσος όταν μας θυμίζει τις σιωπηλές δυνάμεις του παρελθόντος μας. Ο καταναγκασμός της βίας αποτελεί, ταυτοχρόνως, εκδίκηση και προσπάθεια θεραπείας» (σελ. 63).
«Όταν νομίζουμε ότι το παιδί μας είναι πολύ άτακτο, θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε σε σχέση με τον εαυτό μας: ποιος άρχισε; Μήπως εγώ ασυνείδητα, το έκανα να γίνει άτακτο, επειδή το θεωρούσα άτακτο; Μήπως έχουμε κάποια ασυνείδητη προσδοκία που κατευθύνει τη συμπεριφορά του περισσότερο προς την αταξία;» (σελ. 135).
Πηγή:
Ιζαμπέλ Φιλιοζά. 2011. Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς. Εκδόσεις Ενάλιος.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου