Ο Richard Gelles, μελετητής της Οικογενειακής Βίας, απεβίωσε στα 73 του.
Πίστευε στην επανένωση οικογενειών ακόμα και αν οι γονείς είχαν κακοποιήσει τα παιδιά τους - μέχρι που είδε πόσο συχνά αυτή η προσέγγιση απειλούσε εν τέλει την ασφάλεια των παιδιών.
Ο κοινωνιολόγος Richard Gelles βοήθησε στην κατοχύρωση νομοθεσίας ορόσημου που ανέφερε ότι η ασφάλεια ενός παιδιού πρέπει να είναι πάνω από τις προσπάθειες επανένωσης μιας οικογένειας.
Ο Richard Gelles, εξέχων κοινωνιολόγος, αρχικά υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους υπερασπιστές της διατήρησης της οικογένειας, και της πρακτικής της επανένωσης των βιολογικών γονέων με τα παιδιά τους, ακόμη και αν οι γονείς τα είχαν κακοποιήσει.
Αλλά μετά από την έρευνα φρικτών θανάτων πολλών παιδιών στα χέρια των γονιών τους, συμπεριλαμβανομένου ενός 15μηνου βρέφους, του οποίου η μητέρα το είχε οδηγήσει σε ασφυξία μέχρι θανάτου, ο Δρ. Gelles άλλαξε άρδην γνώμη.
Οργισμένος μετέβη στην Ουάσινγκτον περί τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και βοήθησε στο να ψηφιστεί νομοθεσία που αποτέλεσε ορόσημο και που επιβεβαίωνε ότι η ασφάλεια ενός παιδιού πρέπει να υπερβαίνει τις όποιες προσπάθειες επανένωσης μιας οικογένειας, στην οποία έχουν υπάρξει περιστατικά βίας κατά το παρελθόν. Ο νέος νόμος προστάτευε τα παιδιά που έμεναν σε πλαίσια ανάδοχης φροντίδας - επειδή οι βιολογικοί τους γονείς είχαν ακόμη την επιμέλεια – ώστε να μπορέσουν να τεθούν προς υιοθεσία.
Ο Dr. Gelles πέθανε στις 26 Ιουνίου υπό τη φροντίδα του νοσοκομείου στο σπίτι του στη Φιλαδέλφεια. Ήταν 73 ετών. Ο γιος του David Gelles είπε ότι η αιτία θανάτου ήταν ο καρκίνος του εγκεφάλου.
Ο Dr. Gelles, ο οποίος δίδαξε στη Σχολή Κοινωνικής Πολιτικής και Πρακτικής του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας, όπου ήταν επίσης κοσμήτορας για περισσότερο από μια δεκαετία, υπήρξε ένας από τους κορυφαίους μελετητές της οικογενειακής βίας και της ευημερίας των παιδιών στον κόσμο.
Κατά τη διάρκεια μιας καριέρας τεσσάρων δεκαετιών, έγραψε 26 βιβλία, χρησίμευσε ως ειδικός μάρτυρας σε πολλές νομικές υποθέσεις και συνέβαλε αποφασιστικά στη συζήτηση για την ενδοοικογενειακή βία στις ΗΠΑ. Το 1984, το περιοδικό Esquire τον κατέταξε ανάμεσα σε μια ολιγάριθμη λίστα που περιλάμβανε «άνδρες και γυναίκες κάτω από τα σαράντα που αλλάζουν την Αμερική». Ήταν 38 ετών εκείνη τη δεδομένη στιγμή και είχε ήδη γράψει εννέα βιβλία.
Μεταξύ των πιο γνωστών βιβλίων του ήταν «Το Βίαιο Σπίτι: Μια Μελέτη Φυσικής Επιθετικότητας Μεταξύ ανδρών και γυναικών συζύγων» (The Violent Home: A Study of Physical Aggression Between Husbands and Wives), (1974), που βασιζόταν στη διδακτορική του διατριβή, η οποία ήταν η πρώτη συστηματική διερεύνηση της κακοποίησης συζύγων. Σε επόμενες εκδόσεις εξέτασε την κακοποίηση ηλικιωμένων καθώς και τη βία από τους εφήβους προς τους γονείς τους.
Το «Behind Closed Doors» (πίσω από κλειστές πόρτες), (1980), γραμμένο μαζί με τους Murray A. Straus και Suzanne Steinmetz, βασίστηκε σε μια επταετή μελέτη για περισσότερες από 2.000 αμερικανικές οικογένειες, και έδειξε πόση βαθιά ενδοοικογενειακή βία υφαίνεται στον ιστό της οικογενειακής ζωής.
«Λόγω του πρωτοποριακού έργου αυτών των συγγραφέων», έγραψε ο Jeff Greenfield στο The New York Times Book Review, «γνωρίζουμε ότι τα κακοποιημένα παιδιά μετατρέπονται σε βίαιους γονείς, κι επίσης, ότι οι βίαιοι εγκληματίες είναι πολύ πιθανό ότι κακοποιήθηκαν ως παιδιά και ότι οι διαστάσεις της οικογενειακής βίας είναι πολύ πιο ευρύτερες από ό, τι είχαμε φανταστεί ποτέ».
Ο Dr. Gelles υπήρξε για πολλά χρόνια ισχυρός υποστηρικτής της διατήρησης των οικογενειών, όπως υπεδείκνυε ο ομοσπονδιακός νόμος και η κοινωνική πολιτική, ακόμη και όταν οι υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας των παιδιών γνώριζαν ότι οι γονείς ήταν κακοποιητικοί.
Όμως, η έρευνά του καθώς και η πληθώρα συγκλονιστικών περιπτώσεων κακοποίησης παιδιών που είχαν έρθει στο φως, τον βοήθησαν στο να αντιληφθεί ότι ορισμένοι γονείς δεν ήταν κατάλληλοι για τον ρόλο τους.
Στο «Βιβλίο του David» (The Book of David), (1996), ο Dr. Gelles διηγήθηκε την ιστορία μιας μητέρας που έπνιξε τον 15χρονο γιο της.
Ο Dr. Gelles με αυτό το βιβλίο, έδειξε πώς το μοντέλο διατήρησης της οικογένειας και οι υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας των παιδιών απέτυχαν με τον David, του οποίου η υπόθεση προσομοίαζε με τις υποθέσεις χιλιάδων άλλων παιδιών. Μεταξύ των στατιστικών στοιχείων που ανέφερε ήταν κι αυτό: από τα 2.000 παιδιά που σκοτώνονται σε εθνικό επίπεδο κάθε χρόνο από τους γονείς ή τους φροντιστές τους στις ΗΠΑ, τα μισά από αυτά πεθαίνουν παρόλο που μια κυβερνητική υπηρεσία παρακολουθεί τις οικογένειες αυτές.
«Ο Gelles ήταν ένας απογοητευτικός κριτικός του συστήματος παιδικής πρόνοιας», δήλωσε σε συνέντευξή της η Mary M. Cavanaugh, πρύτανης της Σχολής Κοινωνικής Εργασίας του Silberman στο Hunter College στο Μανχάταν. «Πίστευε ότι λόγω της μη υποστηριζόμενης τήρησης των πολιτικών διατήρησης της οικογένειας, τα παιδιά εκτίθεντο σε κίνδυνο για περαιτέρω κακοποίηση και θάνατο».
Η ιστορία του David βοήθησε τον Dr. Gelles να αποκρυσταλλώσει την άποψή του ότι τα δικαιώματα του παιδιού πρέπει να υπερτερούν του ιδανικού της διατήρησης της οικογένειας.
Οι επικριτές του χρησιμοποίησαν σύνθετα επιχειρήματα για να αμφισβητήσουν το συμπέρασμά του. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι τα παιδιά απομακρύνθηκαν από μια οικογένεια και αφέθηκαν σε πλαίσια ανάδοχης φροντίδας, υποστήριξαν, συχνά επιφέρει τις δικές του αρνητικές συνέπειες. Η διαμάχη μαίνεται μέχρι σήμερα.
«Δεν ήταν αγαπητός», είπε η Dr. Cavanaugh. «Αλλά δεν τον πείραζε το να μην είναι δημοφιλής. Δεν φοβόταν να μιλήσει έξω από τα δόντια και να πει την αλήθεια».
Ο Dr. Gelles, ο οποίος ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Ρόουντ Άιλαντ (University of Rhode Island) εκείνη την εποχή, πήρε μια άδεια εργασίας στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και πήγε στην Ουάσιγκτον για να εργαστεί ως συνεργάτης στην επιτροπή House Ways and Means, η οποία είναι ένας κυβερνητικός φορέας, επιφορτισμένος με τον έλεγχο και την υποβολή συστάσεων για κρατικούς προϋπολογισμούς. Η παρουσία του εκεί ήταν καθοριστική στη διαμόρφωση του Νόμου ορόσημου, όπως προαναφέραμε για την «Υιοθέτηση και την Δράση Ασφαλών Οικογενειών του 1997» (Adoption and Safe Families Act of 1997).
«Η κριτική του Gelles για το σύστημα πρόνοιας των παιδιών όχι μόνο διαμόρφωσε ανεξίτηλα τη δημόσια πολιτική», είπε η Dr. Cavanaugh, «αλλά το έργο του προστάτευσε και έσωσε τις ζωές αμέτρητων παιδιών».
Ο Richard James Gelles γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου 1946, στο Newton, Mass, προάστιο της Βοστώνης. Παρακολούθησε το Bates College στο Maine, όπου ανέπτυξε πάθος για την κοινωνιολογία. Μετά την αποφοίτησή του το 1968, παρακολούθησε το μεταπτυχιακό του στην κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ από όπου αποφοίτησε το 1971 και επίσης εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στην κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο του New Hampshire το 1973.
Στο New Hampshire σπούδασε με επιβλέπων τον Dr. Straus. Ο Dr. Straus, που θεωρείται ο πατέρας του τομέα της έρευνας της οικογενειακής βίας, διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι ήταν πιο πιθανό να δέχονται επίθεση από μέλη των οικογενειών τους παρά από ξένους, ένα εύρημα που άλλαξε ριζικά τις αντιλήψεις για το έγκλημα.
Seelye, K.Q. (2020). Richard Gelles, Scholar of Family Violence, Is Dead at 73. Retrieved in 15/8/2020 by https://www.nytimes.com/2020/07/25/us/richard-gelles-dead.html.
Ελεύθερη μετάφραση κειμένου: Κουραβάνας Νικόλαος
Επιμέλεια κειμένου: Παπαδοπούλου Ελένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου