«Το παιδί, από μια ηλικία και
μετά, από τα πέντε ή έξι χρόνια, είναι σωστό να μην κάνει μπάνιο μαζί μας και
να αποφεύγουμε κάτι τέτοιο. Καλό είναι να του δείξουμε ότι το μπάνιο είναι ο
προσωπικός του χώρος και εκεί πρέπει να πλένεται μόνο του και να φροντίζει την
υγιεινή του σώματός του, κάτι που θα του φανεί χρήσιμο όταν θα χρειαστεί να
μείνει εκτός σπιτιού» (σελ. 63).
«Το κρεβάτι μας δε χωράει τους τρεις
μας, ή τους τέσσερις, ή τους πέντε. Χωράει μόνο τους δυο μας. Το κρεβάτι μας είναι
για να κοιμάται ο μπαμπάς και η μαμά, και το παιδί μπορεί να έρχεται στο
κρεβάτι μας και να παίζουμε όλοι μαζί ή να βλέπουμε τηλεόραση ή να ακούμε
μουσική, όταν φτάνει όμως η ώρα που πρέπει να κοιμηθούμε, εκείνο πρέπει να
πηγαίνει στο δικό του κρεβάτι. Πολλές φορές το παιδί αυτό δεν το καταλαβαίνει
και επιμένει να θέλει να κοιμηθεί στο κρεβάτι μας, αναγκάζοντας τον γονιό να
υποχωρήσει, ενώ στο ίδιο δημιουργείται η εντύπωση ότι έτσι κέρδισε την παρουσία
του στον χώρο μας. Κάτι τέτοιο όμως θα προκαλέσει νοσηρή εξάρτηση στο παιδί μας
και θα περιορίσει τη δική του ψυχολογική ανάγκη να αυτονομηθεί στο δωμάτιό του,
να μάθει να κοιμάται στο κρεβάτι του και σιγά σιγά να αντιληφθεί την αξία του
ιδιωτικού του χώρου, που είναι το δωμάτιό του» (σελ. 64).
Αποσπάσματα από το βιβλίο του
Θάνου Ασκητή, "Γονείς και παιδί. Απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα",
Αθήνα: Λιβάνη, 2006, σελ.61-67.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου