Το συναίσθημα κείτεται νεκρό μέσα
σου. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό, παρά να το πενθήσω. Μια απώλεια… ναι,
αυτό βιώνων. Μόλις συνειδητοποίησαν την απώλεια. Είμαι συναισθηματικά νεκρός…
και πώς θα προσδιορίσω την ώρα και την αιτία του θανάτου; Τι σημασία έχουν όλα
αυτά μέσα σε ένα έρημο τοπίο όπου το συναίσθημα είναι ήδη νεκρό; Σε τι σε
βοηθάει η ιατροδικαστική έρευνα από τη στιγμή που δεν αλλάζει το αποτέλεσμα;
Ουσιαστικά
σε τίποτα; Κι αυτό νιώθεις… γιατί δεν ξέρεις τι να κάνεις με το ήδη νεκρό σου
συναίσθημα.
Να λυπηθείς; Να στεναχωρηθείς; Να
κλάψεις; Να νιώσεις τι και πώς; Πώς να νιώσεις; Όλα αυτά είναι συναισθήματα; Που
να τα βρεις; Πώς μπορείς να πενθήσεις τα χαμένα σου συναισθήματα μέσα από τη
δημιουργία άλλων συναισθημάτων; Τι δύσκολο; Κι αν είναι όλα μέσα σου νεκρά, πώς
θα συνεχίσεις να ζεις; Που θα μπορέσεις να βρεις λίγη ελπίδα; Ελπίδα; Κι αυτό
συναίσθημα δεν είναι; Υπάρχουν τελικά τόσα συναισθήματα και χωρίς κανένα από
αυτά είναι απλά συναισθηματικά νεκρός. «Νιώθεις» ή καλύτερα βλέπεις να
απλώνεται παντού μια μαυρίλα χωρίς να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις… πώς να
αντιδράσεις; Προς τα πού θέλεις να πας; Όλα είναι τόσο άδεια… τόσο κενά… τόσο
μάταια…
Συναισθηματικά νεκρός… αλλά πόσο
θα ζήσεις έτσι; Για πάντα; Πόσο «ζωντανός» μπορεί να είναι ένας «νεκρός»;
Αδιέξοδο… και τώρα τι κάνουμε; Τι πιθανότητες έχουν να ζωντανέψουν τα
συναισθήματα; Και πώς να το κάνεις αυτό; Μήπως απλά κοιμούνται; Μήπως όλα
μπορούν να γίνουν όπως πριν; Τι μπορεί να ζωντανέψει τα συναισθήματα; Ένας άνθρωπος,
μια κατάσταση, ένα ενδιαφέρον; Όποιο κι αν είναι το ερέθισμα μόνο εσύ θα
μπορέσεις να το καταφέρεις. Μήπως δεν είναι τελείως νεκρά και είναι απλά μισοπεθαμένα
περιμένοντας εσένα να τα δώσεις ξανά ζωή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου