Δυστυχία και προσδοκίες: Από τη σύγχυση στη συμβατικότητα (Μέρος Β’)

«Αν θεωρούμε πως η ματαίωση είναι κάτι αφύσικο, κάτι που δεν θα έπρεπε να βιώνουμε, πολύ σύντομα θ’ αναζητήσουμε κάποιον ένοχο.

Αν αισθάνομαι δυστυχισμένος, μάλλον θα έχω πέσει θύμα κάποιας κατάστασης, κάποιου ή κάποιων.

Μ’ αυτό το σκεπτικό, αυτός που μας τιμωρεί κάνοντάς μας να υποφέρουμε μπορεί να είναι η κυβέρνηση, το εκπαιδευτικό σύστημα, οι γονείς μας που μας κακοποιούν, η οικογένειάς μας που είναι δυσλειτουργική, το αντίθετο φύλο ή ο σύζυγός μας» (σελ. 101).

Η ομάδα των ΘΑΔ (Θυμάτων Άδικης Διάκρισης)

Μια ενδιαφέρουσα ομάδα δυστυχισμένων ανθρώπων είναι εκείνοι που θεωρούν τον εαυτό τους θύμα για ν’ αποφύγουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί στη δυστυχία τους.

Είναι σχεδόν αναπόφευκτο και απολύτως κατανοητό ότι, αν κάποιος είχε υποβληθεί κατά το παρελθόν σε συνεχείς ταπεινώσεις και επιθέσεις ή γίνεται αντικείμενο διαρκών διώξεων κατά το παρόν, θα καταλήξει να θεωρεί τον εαυτό του θύμα, έστω και προσωρινά. 

Ωστόσο, για πολλούς ανθρώπους, δεν είναι απαραίτητο να έχουν υποφέρει τέτοια πάθη για να γίνουν μέλη στη λέσχη των Θυμάτων Άδικης Διάκρισης» (σελ. 101-102).

«Όταν κατηγορούμε τους άλλους και κρατάμε για εμάς μια συμπεριφορά θύματος, κινδυνεύουμε, προφανώς, να διαιωνίσουμε έναν πόνο που κρύβει μέσα του μίσος, έναν πόνο που παρατείνεται και ενισχύεται από την πιο σκοτεινή πλευρά μας: τη μνησικακία» (σελ. 107).

«Το καθαρά εκδικητικό συναίσθημα μπροστά στην αδικία, μας στερεί την αναγκαία ενέργεια με την οποία θα δίναμε λύση στο αρχικό πρόβλημα» (σελ. 108).

Μπουκάι, Χόρχε. (2012). Ο Δρόμος της Ευτυχίας. Αθήνα: Opera, σελ. 100-108.