Ο Φόβος της δέσμευσης

Μη κάνεις ποτέ… τη σύντροφό σου να κλάψει!

«Η ανισορροπία που υπάρχει στο τρίγωνο πατέρας- μητέρα- γιος, η οποία ωθεί τη μητέρα και τον γιο να συνάψουν ένα συμβολικό γάμο, μπορεί να αποτελέσει απειλή για τη σχέση που θα συνάψει στο μέλλον με μια γυναίκα. Σε αυτή την περίπτωση η πρώτη σχέση ή οι πρώτες σχέσεις του χρησιμεύουν απλώς για να απομυθοποιήσει τη μητρική φιγούρα. Εννοείται ότι μεγάλο μέρος από αυτές τις περιπλοκές θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν ο πατέρας είχε πάρει τη θέση του ως συζύγου δίπλα στη γυναίκα του και είχε δώσει στον γιο την προσοχή που χρειαζόταν. Όμως, καθώς αυτό δε συνέβη, ο τελευταίος παλεύει με ένα μητρικό σύμπλεγμα που τον βασανίζει ασυνείδητα και το οποίο προβάλλει στη σύντροφό του. Με αυτή την προβολή επαναλαμβάνεται αυτόματα το παρελθόν, γιατί ο γιος θα αρχίσει να συμπεριφέρεται απέναντί της σαν να ήταν η μητέρα του» (σελ. 260).

«Πολλοί άνδρες δεν κατορθώνουν να νικήσουν το μητρικό τους σύμπλεγμα και μένουν παγιδευμένοι στα δίχτυα της ενοχής. Η δυνατότητα εκδήλωσης της προσωπικότητάς τους έχει ανασταλεί εξαιτίας αυτού».

«Από φόβο μην τη δυσαρεστήσει, γίνεται υπερπροστατευτικός. Κάνει εξυπηρετήσεις στη σύντροφό του όπως έκανε και στη μητέρα του. Όλα αυτά με σκοπό να την κάνει ευτυχισμένη και να της αποσπάσει ένα χαμόγελο» (σελ. 260-261).

«Συχνά Εκείνος κατορθώνει να καταπνίξει τον φόβο του μήπως δυσαρεστήσει τον άλλο, καθώς και την επιθετικότητά του, καταφεύγοντας στη σιωπή. Αν τον ρωτούσα γιατί του είναι τόσο δύσκολο να μιλήσει στη σύντροφό του μάλιστα, με την οποία έχει την πιο στενή σχέση, μπορεί τελικά να μου απαντούσε ότι ντρέπεται για αυτό που αισθάνεται. Ντρέπεται για την επιθετικότητά του και για τα αρνητικά του συναισθήματα. Δυσκολεύεται να πάρει μια θέση στους κόλπους του ζευγαριού, μην έχοντας πάρει θέση μέσα του για αυτόν τον ίδιο. Γιατί πρέπει να πούμε ότι το αντιστάθμισμα της ενοχής είναι η ντροπή, η ντροπή για τους εσωτερικούς του μηχανισμούς και για τις ίδιες του τις ανάγκες» (σελ. 262-263).

«Αυτό εξηγείται επίσης από το γεγονός πως οι άντρες ανατρέφονται με σκοπό να ζουν έξω από τον εαυτό τους. Ο εσωτερικός κόσμος τους είναι απαγορευμένος. Για αυτούς το να μιλάς για αισθήματα σημαίνει πως συμπεριφέρεσαι σαν γυναίκα. Επιπλέον, εκθέτοντας τις ενδόμυχες σκέψεις του, ένας άντρας φοβάται πως θα δώσει λαβές στη σύντροφό του. Φοβάται ότι θα τον ελέγχει και ότι θα χάσει το λίγο έδαφος που έχει στην κατοχή του. Προστατεύει έτσι την ταυτότητά του με τη σιωπή του» (σελ. 263).    

Guy Corneau, 2004, Υπάρχει ευτυχισμένος έρωτας; Τι μας εμποδίζει να απολαύσουμε την ερωτική μας σχέση;. Αθήνα: Κέδρος, σελ. 260-265.