«Και, όπως πάντα, κοντά σε αυτόν
που ξέρει, μαθαίνει κι αυτός που δεν ξέρει…
Έτσι κι έγινε. Σιγά- σιγά, ο βασιλιάς
γινόταν όλο και πιο δίκαιος.
Δεν ήταν πια ούτε δεσποτικός ούτε
αυταρχικός. Δεν είχε πια ανάγκη να αισθάνεται δυνατόν, και μάλλον για αυτό δεν είχε και την ανάγκη να επιδεικνύει τη
δύναμή του.
Άρχισε να καταλαβαίνει ότι και η
ταπεινοφροσύνη μπορούσε να έχει πλεονεκτήματα.
Άρχισε να κυβερνά με περισσότερη
σοφία και γενναιοδωρία.
Έτσι έγινε, κι ο λαός του άρχισε
να τον αγαπά όπως δεν τον είχε αγαπήσει ποτέ» (σελ. 28-29).
«Πορευόμαστε στη ζωή
απορρίπτοντας με βδελυγμία χαρακτηριστικά των άλλων, ή ακόμα και δικά μας, που
θεωρούμε ευτελή, απειλητικά ή άχρηστα… Όμως, αν καθόμασταν λίγο να το
σκεφτούμε, θα καταλαβαίναμε πόσο δύσκολο θα μας ήταν να ζήσουμε χωρίς αυτά που
πολλές φορές περιφρονούμε» (σελ. 31).
Αφήγηση μιας ιστορίας του Χόρχε
Μπουκάι από το βιβλίο "Ιστορίες να σκεφτείς", Αθήνα: Opera, σελ.
23-32.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου