Αφιερωμένο σε εκείνους τους ανθρώπους που τις ημέρες των εορτών νιώθουν να τους κυριεύει ανείπωτη θλίψη.
Φέτος για άλλη μια φορά θα περάσεις μόνος την αλλαγή του έτους κι αυτό σε θλίβει. Είσαι βυθισμένος σε αμέτρητες αρνητικές σκέψεις για τον εαυτό σου, αλλά και τους άλλους. Ψάχνεις να βρεις τι πήγε στραβά και δεν θα έχεις παρέα. Πέρα από τη θλίψη σε κυριεύει ο θυμός, η απογοήτευση, η απελπισία, η μελαγχολία, η αυτό-λύπηση, η αμηχανία, η ενοχή. Ενίοτε, η ζήλια κι ο φθόνος για όσους δεν είναι μόνοι. Αναπολείς εκείνες τις φορές που τα πράγματα δεν ήταν τόσο θλιβερά και μίζερα. Γυρνάς πίσω στο χρόνο και προσπαθείς να εξηγήσεις μέσα στο μυαλό σου όλα τα λάθη σου, όλα εκείνα τα βήματα και τις αποφάσεις που πήρες και που σε οδήγησαν στην απύθμενη μοναξιά που αυτές ειδικά τις μέρες γιγαντώνεται παντού μέσα και γύρω σου. Και ως διά μαγείας ένα δριμύ κατηγορώ ενάντια στο άτομό σου ξεπηδά στην αρχή σαν μια φλογίτσα που όσο περνά η ώρα δυναμώνει. Οι αδηφάγες φλόγες της αυτοκατηγόριας επιζητούν να σε κατασπαράξουν, να σε κάνουν παρανάλωμα του πυρός που θα θρέψει έστω για μια στιγμή τον δράκο σου, μια στιγμή που θα είναι καταστρεπτική, αλλά συνάμα λυτρωτική.
Κι έτσι γεννιούνται σχεδόν από το πουθενά σκέψεις θολές, μπερδεμένες, αυτοκαταστροφικές για το ίδιο το είναι σου. Αρχίζεις να πιστεύεις ότι ο αφανισμός σου θα σε απαλλάξει από τον αστείρευτο πόνο που σε έχει τσακίσει και που δεν τολμάς να εξομολογηθείς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό, καθώς από το βάρος του θα λύγιζες μια ώρα αρχύτερα. Φλερτάρεις, λοιπόν, με το θάνατο γιατί εκείνες τις ώρες σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι δεν είσαι μόνος. Ο θάνατος άξαφνα γίνεται φίλος σου γιατί είναι ο μόνος που πλέον συνδιαλέγεται μαζί σου κι ο μόνος που δεν αποστρέφεται την παρέα σου. Η ζωή αν και στον αντίποδα σε έχει από καιρό εγκαταλείψει, σου έχει γυρίσει την πλάτη και τώρα θεωρείς ότι ήρθε η δική σου σειρά για να της γυρίσεις την πλάτη σου.
Είναι τόσο βαρύς κι αβάσταχτος ο πόνος της μοναξιάς που δεν μπορείς να τον αντέξεις και θεωρείς ότι θα λυτρωθείς μονάχα αν βάλεις ένα τέλος σε ό,τι σε συνδέει με αυτού του είδους τον αφόρητο πόνο. Είναι ένας πόνος που ταλανίζει αρχικά τη σκέψη, έπειτα τα συναισθήματά σου και καταλήγει στο σώμα. Ο πόνος δεν κάνει διακρίσεις, μπορεί να συμβεί στον καθένα, ανεξαρτήτου φύλου, φυλής, θρησκείας, κοινωνικής τάξης κοκ. Ακόμη κι αν βλέπεις τη μοναξιά σαν μια ήττα σου, ποιος σου είπε ότι οι άνθρωποι δεν ηττούνται; Ένας πόλεμος δε θα κριθεί από μια νίκη ή μια ήττα. Στη ζωή όλοι μας δίνουμε αμέτρητες μάχες κι αυτός που γυρνάει την πλάτη στον πόλεμο είναι δειλός και ρίψασπις. Ναι, το να γυρίσεις την πλάτη και να βάλεις ένα τέλος είναι δειλία.
Δεν φταίει όμως το γεγονός ότι δεν έχεις μάθει να μάχεσαι. Αυτό που φταίει είναι ότι δεν έχεις υπομονή. Προσδοκάς όλα να γίνονται γρήγορα και το αποτέλεσμα να έρθει δίχως να κάνεις τα απαραίτητα για την έλευσή του. Θα έλεγε κανείς ότι προσπερνάς το πιο δύσκολο στάδιο, αυτό της «καλλιέργειας», δηλαδή της προσπάθειας επίτευξης του στόχου. Δεν αρκεί ένας αθλητής να κερδίζει στους αγώνες απλά και μόνο επειδή φόρεσε αθλητικά παπούτσια. Χρειάζεται να τρέξει πολλά χιλιόμετρα με αυτά. Δεν γίνεται ένας μαθητής να περάσει πρώτος στο Πανεπιστήμιο, απλά και μόνο επειδή έχει τα βιβλία. Χρειάζεται να τα ανοίξει και να τα διαβάσει.
Έτσι, κι εσύ που νιώθεις τη μοναξιά να σε πνίγει, χρειάζεται να εργαστείς και να δώσεις για να πάρεις. Να δώσεις αγάπη, καλοσύνη, συμπόνια, νοιάξιμο, κατανόηση, αποδοχή, ενσυναίσθηση, ειλικρίνεια, αλληλεγγύη, σεβασμό, υποστήριξη, εμπιστοσύνη, ενθουσιασμό και κυρίως χρόνο. Δώσε λοιπόν, για να λάβεις, κι αν τελικά δεν λάβεις, θα ξέρεις ότι τουλάχιστον το προσπάθησες. Η προσπάθεια έχει μεγαλύτερη αξία από όλα. Γι’ αυτό μην στέκεσαι στο αποτέλεσμα, στο αποτέλεσμα ότι είσαι μόνος, καθώς η προσπάθεια μπορεί να μεταβάλλει το αποτέλεσμα. Η απραξία, η καθήλωση στις αρνητικές κι απαισιόδοξες σκέψεις είναι πολύ πιθανό ότι θα σε οδηγήσουν στην παραίτηση.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου