Βίντεο- απόσπασμα από το βιβλίο "Τα παιδιά χρειάζονται όρια- τα έχουν ανάγκη"
«Τι πρέπει να κάνει ένας γονιός που ‘φτάνει στα όριά του;’
Τα συναισθήματα ανικανότητας και κατωτερότητας που εισπράττει το παιδί, το οδηγούν στο ίδιο αδιέξοδο, όπως και το ξύλο. Πριν θίξουμε τα συναισθήματα και προσβάλλουμε τη σωματική και ψυχική ακεραιότητα του παιδιού υπάρχει ένα πλήθος εναλλακτικών χειρισμών. Και αν κάποιος που ‘έχει φτάσει στα όριά του’, τραυματίσει την αξιοπρέπεια του παιδιού, αλλά και τη δική του, τότε το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να αποδεχτεί το σφάλμα και την ατέλειά του. Και το επόμενο βήμα: Να ζητήσει τη συγνώμη του παιδιού του. Και να απαιτήσει τη συνεργασία του, έτσι ώστε, από τον μονόδρομο της σύγκρουσης και της απώλειας της αμοιβαίας εμπιστοσύνης, να χτιστεί αμοιβαία αναγνώριση και δημιουργική συνεργασία» (σελ. 206).
«Η θέσπιση ορίων είναι μια διαδικασία που διαρκεί σε όλη μας τη ζωή, μια διαδικασία που συνοδεύεται από λάθη- λάθη που μας χαρίζουν μοναδικές και μάλλον ανεπανάληπτες εμπειρίες» (σελ. 17).
«Το να θεσπίζεις όρια δεν κάνεις τίποτα περισσότερο από το να παρατηρείς και να αποκτάς εμπειρίες καθώς περνάς, κάθε τόσο, από την επιτυχία στην αποτυχία, από την ενθάρρυνση στην αποθάρρυνση, από τη σιγουριά στην αμφισβήτηση. Η θέσπιση των ορίων αποτελεί, μερικές φορές, ένα επιπρόσθετο βάρος στην καθημερινότητα της ανατροφής. Κι όμως, τα όρια, στο τέλος, μάλλον μας απελευθερώνουν από τις καθημερινές τριβές. Ωστόσο, δε θα πρέπει να μετατρέψουμε τη διαδικασία της θέσπισης ορίων σε αυτοσκοπό αλλά να τη χρησιμοποιούμε μόνο σαν μέσο ενδυνάμωσης της αυτονομίας. Τα όρια χαράζουν τη διαφορά ανάμεσα στην προσέγγιση και την απομάκρυνση, στην εμπιστοσύνη και την αμφιβολία, στη γνώση και την άγνοια» (σελ. 17).
Rogge, Jan- Uwe. (2005). Τα παιδιά χρειάζονται όρια- τα έχουν ανάγκη. Αθήνα: Θυμάρι.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου