Η ταινία Love Hard είναι μια Αμερικάνικη ρομαντική κομεντί, σε σκηνοθεσία Herman Jimenez και σενάριο των Danny MacKey & Rebecca Weing, και προβλήθηκε στις μεγάλες οθόνες το 2021. Πρωταγωνιστούν οι Nina Dobrev στο ρόλο της Νάταλι και ο Jimmy O, στο ρόλο του Τζος.
Είναι μια ταινία που μας εξέπληξε ευχάριστα, καθώς η Νάταλι προσπαθεί να βρει την αγάπη χρησιμοποιώντας κάποιες εφαρμογές γνωριμιών στο διαδίκτυο. Βλέπει, λοιπόν, ότι το προφίλ της με τα ενδιαφέροντά της ταιριάζει με το προφίλ ενός όμορφου και γοητευτικού άνδρα κι έτσι ξεκινούν να επικοινωνούν αρχικά μέσω μηνυμάτων κι έπειτα μέσω τηλεφωνικών κλήσεων που κάποιες φορές διαρκούν αρκετές ώρες. Η Νάταλι αισθάνεται ότι ο έρωτας της έχει χτυπήσει την πόρτα κι ότι αυτή η φορά δεν θα θυμίζει σε τίποτα τα προηγούμενα καταστροφικά ραντεβού. Της αρέσουν οι φωτογραφίες αυτού του άνδρα, τις οποίες έχει προσθέσει στην εφαρμογή γνωριμιών, και με τις ατελείωτες συζητήσεις τους βλέπουν ότι κυριολεκτικά είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Σε κάποια από τις πολλές τηλεφωνικές συζητήσεις τους, ο Τζο της εκφράζει μια σκέψη: «τι ωραία που θα ήταν να περνούσαν τα Χριστούγεννα μαζί». Η Νάταλι το σκέφτεται κι αποφασίζει να το ρισκάρει, να εμπιστευτεί το ένστικτό της και να ταξιδέψει με αεροπλάνο στην πόλη που ζει ο Τζο κάνοντάς του έκπληξη, κι έτσι δεν τον ενημερώνει για την πρόθεσή της να τον επισκεφτεί. Από την στιγμή που θα φτάσει στο αεροδρόμιο και θα έχει χάσει την βαλίτσα της, εξακολουθούν να συμβαίνουν πολλά και διάφορα περίεργα πράγματα...
Η ταινία θίγει πολλά ευαίσθητα ζητήματα και περνάει και πολλά μηνύματα για το σύγχρονο τρόπο ζωής, για όλες αυτές τις νέες τεχνολογίες που έχουν εισβάλει στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια, για τους κινδύνους που εγκυμονούν όλες αυτές οι εφαρμογές γνωριμιών. Μπορεί, λόγου χάρη, το άτομο με το οποίο μιλάμε να μην είναι καν το ίδιο με τις φωτογραφίες που προβάλλονται στο προφίλ του, κι αυτές να ανήκουν σε κάποιο άλλο άτομο. Κάποιες φορές δεν υπάρχει ασφάλεια στις συνομιλίες μας, είτε γιατί αυτές οι εφαρμογές δεν εγγυώνται κάτι τέτοιο, είτε γιατί δεν ξέρουμε αν το ίδιο το άτομο με το οποίο μιλάμε προωθήσει τα μηνύματα ή τις φωτογραφίες μας σε τρίτα πρόσωπα τα οποία μας είναι παντελώς άγνωστα, αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις να μας απειλήσουν ότι θα μας εκθέσουν σε γνωστά μας πρόσωπα. Ως εκ τούτου χρειάζεται επαγρύπνηση και μεγάλη προσοχή από μέρους μας.
Θίγονται, λοιπόν, πολύ σοβαρά ζητήματα κι επίσης όχι μόνο θέματα που άπτονται των καινούργιων τεχνολογιών και της χρήσης αυτών, αλλά κυρίως η ταινία επικεντρώνεται και στην ψυχολογική πλευρά των καταστάσεων, καθώς θα λέγαμε ότι διεισδύει βαθιά στις στενές διαπροσωπικές σχέσεις, στην ανασφάλεια που όλοι λίγο ως πολύ έχουμε νιώσει στο ξεκίνημα της σχέσης, στα λάθη που ενδεχομένως κάνουμε από την πρώτη κιόλας προσέγγισή μας, αλλά κι αργότερα στο ότι βλέπουμε τα λάθη του άλλου, τα επικρίνουμε, θυμώνουμε, νιώθουμε αγανάκτηση πολλές φορές, νιώθουμε ένταση κι άλλα αρνητικά συναισθήματα και παρά ταύτα κι εμείς στην ουσία δεν διαφέρουμε από αυτόν που καταδικάσαμε. Τελικά, επιλέγουμε να κάνουμε ακριβώς αυτό που μας πλήγωσε, υιοθετούμε προφανώς άθελά μας την ίδια συμπεριφορά και ουσιαστικά προβάλλουμε τον εαυτό μας στους άλλους, όπως ακριβώς ο Φρόυντ είχε υπογραμμίσει.
Βλέποντας αυτή την ταινία, ίσως αρχικά να αποκομίσεις μια αίσθηση ότι πρόκειται για μια ακόμη χαζοαμερικάνικη ταινία, με την έννοια ότι θα είναι ανάλαφρη, δίχως να έχει να πει κάτι ωραίο ή σημαντικό. Όμως, δεν είναι καθόλου ανάλαφρη, καθώς το κεντρικό μήνυμα που θέλει να περάσει είναι ότι ο καλύτερος δρόμος για να πετύχει μια σχέση είναι η ειλικρίνεια. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό μήνυμα και θα πρέπει να το κρατήσουμε. Μέσα σε μια Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, δηλαδή σε μια περίοδο που οι περισσότεροι επιθυμούν να γιορτάσουν παρέα, μαζί με φίλους ή συγγενείς, τονίζεται η μοναξιά η οποία βρίσκεται στον αντίποδα. Εμείς οι ίδιοι δίνουμε έμφαση στην μοναξιά, και η μοναξιά αυτή μας πληγώνει γιατί συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους υπόλοιπους. Μόνο και μόνο η σκέψη ότι θα περάσεις τα Χριστούγεννα μόνος σε κάνει να μελαγχολείς, κι έτσι κινητοποιούμαστε προκειμένου να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
Το ερώτημα που ίσως θα έπρεπε να μας απασχολήσει σχετίζεται αφενός με το αν είναι σωστός ο τρόπος κινητοποίησής μας, κι αφετέρου με το που θα εστιάσουμε. Θα μείνουμε άραγε στην επιφάνεια, δηλαδή στην εξωτερική εμφάνιση ή θα κοιτάξουμε τον χαρακτήρα; Την εσωτερική ομορφιά αυτού του ανθρώπου; Επίσης, το δίπολο εσωτερικής – εξωτερικής ομορφιάς παρουσιάζεται με έναν πάρα πολύ εύστοχο τρόπο, καθώς η Νάταλι επιχειρεί να προσποιηθεί έναν άλλον άνθρωπο προκειμένου να γίνει αρεστή σε αυτόν τον άνδρα που της αρέσει εμφανισιακά και μόνο. Πόσοι από εμάς άραγε το έχουμε κάνει ή εξακολουθούμε να το κάνουμε αυτό; Πόσοι προσποιούμαστε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε, παρουσιάζοντας την καλύτερη πλευρά του εαυτού μας ή έχουμε εντοπίσει τι θα άρεσε και τι θα προσδοκούσε ο άλλος από εμάς κι έτσι καταβάλλουμε μεγάλη προσπάθεια, ώστε να προσποιηθούμε έναν ξένο σε εμάς εαυτό. Υποδυόμαστε δηλαδή, έναν ρόλο που δεν μας ταιριάζει, που δεν είναι ο πραγματικός μας εαυτός και αυτό κουράζει κι εμάς, αλλά κυρίως τον άλλο άνθρωπο. Ας μην υποτιμούμε τον άλλο άνθρωπο, γιατί κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα καταλάβει ότι αυτό που βλέπει δεν είναι αυθεντικό, ότι είναι προσποιητό, ότι είναι ψεύτικο και το ψεύτικο δεν κρατάει ποτέ για πολύ καιρό. Μονάχα όσοι είναι ψεύτικοι άνθρωποι, τότε ναι εκεί το ψεύτικο θα αντέξει στο χρόνο, αλλά και πάλι δεν θα είναι ευτυχισμένοι αυτοί οι άνθρωποι, απλά θα κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλον, και πρωτίστως τον εαυτό τους.
Αυτά τα όμορφα και χρήσιμα πράγματα έχει να μας πει αυτή η ταινία κι ακόμη περισσότερα. Την συνιστούμε να την βρείτε και να την δείτε αυτές τις μέρες και ευχόμαστε να περάσετε καλά και να αποτελέσει αυτή η ταινία το έναυσμα να σκεφτείτε λίγο βαθύτερα πάνω στις σχέσεις και στο πώς συμπεριφέρεστε στους άλλους, αλλά και στον ίδιο σας τον εαυτό.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου