Απόσπασμα από το βιβλίο "Τα πρώτα 6 χρόνια της ζωής"
«Το παιδί από την αρχή της ζωής του δημιουργεί στενές συναισθηματικές σχέσεις με το άτομο που το ταΐζει, οι οποίες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη μετέπειτα ψυχολογική ανάπτυξή του. Το παιδί τρώει όχι μόνο για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, αλλά και για να ‘κερδίσει’ την αγάπη της μητέρας ή/και των οικείων ατόμων. Άρα μπορεί το νήπιο να αντλεί ευχαρίστηση από την τροφή αλλά κατά τη διάρκεια του φαγητού να νιώθει ότι δε συναντά καν τη μητέρα. Στην περίπτωση λοιπόν που οι δυσκολίες εμμένουν, μια δεύτερη σειρά ερωτήσεων είναι αναγκαία, όπως:
1. Η μητέρα είναι αρκετά χαλαρωμένη, τρυφερή και ‘κοντά’ στο παιδί κατά την ώρα του φαγητού;
2. Η μητέρα είναι απορροφημένη στη δραστηριότητα αυτή ή κάνει χίλιες δύο άλλες δουλειές ενώ το παιδί κάθεται να φάει;
Πολλές φορές παρατηρούνται θετικότατες αλλαγές στη συμπεριφορά του παιδιού αν αρχίζει να το ταΐζει κάποιο άλλο πρόσωπο του οποίου η συμπεριφορά πληροί τις πιο πάνω προδιαγραφές.
Καθώς το νήπιο μεγαλώνει οι γονείς θα ανακαλύψουν ότι οι προσπάθειές του για ανεξαρτητοποίηση και αυτονομία αυξάνονται. Το καλύτερο που μπορούν να κάνουν όσον αφορά το φαγητό είναι να αφήσουν το παιδί να τρώει μόνο του. Το νήπιο θα προσπαθεί απεγνωσμένα, κάποτε, να μιμηθεί την επιδεξιότητα με την οποία οι γονείς χειρίζονται τα μαχαιροπίρουνα. Πολλές φορές οι προσπάθειές του θα στέφονται με επιτυχία ενώ άλλοτε θα αποτυγχάνουν. Είναι σημαντικό οι γονείς να αντιμετωπίζουν τις ανάγκες του παιδιού με σεβασμό, αν τα γεύματα θα γίνουν μια πηγή ικανοποίησης για το παιδί» (σελ. 482-483).
Δημητρίου- Χατζηνεοφύτου, Λ. (2009). Τα 6 πρώτα χρόνια της ζωής. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα, σελ. 479-483.
Κουραβάνας Νικόλαος, Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου