Μια συναισθηματική ιστορία ενός μικρού αγοριού, που ανιδιοτελώς συμφώνησε να κάνει μετάγγιση για να σώσει την αδερφή του πιστεύοντας ότι η διαδικασία θα τον σκότωνε…
«Δηλαδή νομίζεις ότι είμαι θαρραλέα;» ρώτησε η νοσηλεύτρια.
«Ναι. Το πιστεύω!», της είπε.
«Ίσως, και να είμαι. Αλλά αυτό συμβαίνει επειδή είχα μερικούς εμπνευσμένους δασκάλους. Θα σας πω για έναν από αυτούς ».
Πριν από πολλά χρόνια, όταν δούλευα ως εθελόντρια στο Νοσοκομείο του Στάνφορντ, γνώρισα ένα μικρό κορίτσι που το έλεγαν Λίζα και που έπασχε από μια σπάνια και σοβαρή ασθένεια. Η μόνη της ευκαιρία για ανάκαμψη φάνηκε να ήταν μια μετάγγιση αίματος από τον πεντάχρονο αδελφό της, ο οποίος είχε επιβιώσει ως εκ θαύματος από την ίδια ασθένεια και είχε αναπτύξει τα αντισώματα που απαιτούνταν για την καταπολέμηση της συγκεκριμένης ασθένειας.
Ο γιατρός εξήγησε την κατάσταση στον μικρό της αδελφό και ρώτησε το αγόρι αν θα ήταν πρόθυμος να δώσει το αίμα του στην αδερφή του. Τον είδα να διστάζει μόνο μια στιγμή πριν πάρει μια βαθιά ανάσα και είπε:
«Ναι, θα το κάνω, αν θα σώσει τη Λίζα».
Καθώς η μετάγγιση προχωρούσε, ξάπλωσε στο κρεβάτι δίπλα στην αδερφή του και χαμογέλασε, όπως όλοι, βλέποντας το χρώμα να επιστρέφει στα μάγουλά της.
Τότε το δικό του πρόσωπο χλόμιασε και το χαμόγελό του έσβησε. Σήκωσε το βλέμμα του στον γιατρό και ρώτησε με τρεμάμενη φωνή:
«Θα πεθάνω αμέσως;» Όντας πολύ μικρό, το αγόρι είχε παρεξηγήσει τον γιατρό, σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να της δώσει όλο το αίμα του…
«Ναι, έμαθα να έχω θάρρος πρόσθεσε η νοσηλεύτρια, έμαθα να έχω θάρρος, γιατί είχα φοβερούς δασκάλους…».
Source:
Canfield, Jack, and Mark Victor Hansen (1993). Chicken Soup for the Soul: 101 stories to open the heart & rekindle the spirit. Deerfield Beach, FL, Health Communications.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου