Μια ιστορία του Eric Butterworth που θα σας εμπνεύσει.
Ένας καθηγητής κολεγίου ζήτησε από τους φοιτητές του στο τμήμα Κοινωνιολογίας, να πάνε στις φτωχογειτονιές της Βαλτιμόρης και να εξετάσουν το ιστορικό 200 νεαρών αγοριών. Επιπροσθέτως, τους ζήτησε να γράψουν μια δική τους εκτίμηση σχετικά με το τι πιστεύουν ότι επιφυλάσσει το μέλλον για καθένα από αυτά τα αγόρια. Για όλες τις περιπτώσεις οι φοιτητές, μηδενός εξαιρουμένου, έγραψαν: «καμία πιθανότητα εξέλιξης».
Εικοσιπέντε χρόνια αργότερα, ένας άλλος καθηγητής κοινωνιολογίας έτυχε να ανακαλύψει αυτή την παλιότερη έρευνα. Τότε ζήτησε από τους φοιτητές του να την συνεχίσουν και να ψάξουν, ώστε να βρουν ποια εξέλιξη είχαν τελικά αυτά τα παιδιά. Είκοσι από αυτά τα αγόρια είτε είχαν ξενιτευτεί, είτε είχαν πεθάνει, ενώ από τα υπόλοιπα 180, οι 176 πλέον άνδρες ήταν επιτυχημένοι δικηγόροι, γιατροί και επιχειρηματίες, με βαθμό επιτυχίας πολύ πάνω από τον μέσο όρο.
Έκπληκτος από τα ευρήματα των φοιτητών, ο καθηγητής αποφάσισε να συνεχίσει την έρευνα σε ακόμη μεγαλύτερο βάθος. Ευτυχώς, όλα αυτά τα άτομα δεν είχαν εγκαταλείψει την πόλη τους κι έτσι ο καθηγητής μπόρεσε να τους βρει και να μιλήσει με τον καθένα ξεχωριστά και να θέσει την εξής ερώτηση: «που αποδίδεις την επιτυχία σου;» Σε κάθε μία περίπτωση, η απάντηση συναισθηματικά φορτισμένη ήταν: «σε μια δασκάλα μου».
Η δασκάλα ζούσε ακόμα κι έτσι ο καθηγητής τη βρήκε και ρώτησε την ηλικιωμένη πλέον γυναίκα: «ποια ήταν η μαγική συνταγή που χρησιμοποιήσατε, ώστε να βγάλετε αυτά τα παιδιά από τα χαμόσπιτα και να τα εκτοξεύσετε στα ύψη που έχουν φτάσει;». Τα μάτια της δασκάλας έλαμψαν και στα χείλη διαγράφηκε ένα απαλό χαμόγελο: «είναι πολύ απλό», είπε. «Τα αγάπησα αυτά τα παιδιά!».
Πηγή:
https://kaching.socialwork.hku.hk/Workshop%20Notes/Resiliency/Baltimore%20Slums.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου