Ο Φρόυντ είχε επισημάνει την υποκρισία με την οποία μεγαλώνουμε παριστάνοντας ότι δεν έχουμε σεξουαλικές ανάγκες, αλλά και ότι δεν έχουμε εχθρικές, επιθετικές και βίαιες τάσεις και συμπεριφορές. Από παιδιά μεγαλώνουμε με τέτοιο τρόπο που θεωρούμε ότι δεν είναι σωστό να εκφράζουμε οτιδήποτε αρνητικό. Όμως, σύντομα συνειδητοποιούμε ότι ο κόσμος δεν αποτελείται από καλοσυνάτους και ευγενικούς ανθρώπους, πρόθυμους να επιλύσουν τα προβλήματα με αλληλοϋποστήριξη και σεβασμό. «Όταν αρνούνται την κακόβουλη πλευρά της ανθρώπινης φύσης, τα παιδιά μεγαλώνουν με μια εξιδανικευμένη αντίληψη της ανθρωπότητας και νιώθουν μεγάλη ενοχή όποτε βιώνουν την ανάδυση εχθρικών και επιθετικών, ζηλόφθονων και κακόβουλων παρορμήσεων- για να μην αναφέρουμε την αναπόφευκτη απογοήτευση που προκύπτει στις κοινωνικές συναναστροφές» (Reik, 2020, σελ. 52).
Υπάρχουν αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι καλός, φιλόστοργος και ευγενής, καθώς αυτά τα στοιχεία συνδέονται με την ‘πραγματική φύση’ του ατόμου, που απαιτεί ένα υψηλό ηθικό μέτρο. Επομένως, ο σύγχρονος άνθρωπος εμφανίζεται ως «αναρριχητής μιας ηθικής που υπερβαίνει κατά πολύ τα φυσιολογική και ψυχολογικά του μέσα» (σελ. 53).
Ο Reik περιγράφει τον σύγχρονο άνθρωπο λέγοντας ότι διαρκώς μαζεύει τη σκόνη κάτω από το χαλάκι για να μη φαίνεται… αρνείται να δει την αληθινή του φύση, θεωρεί ότι ακολουθεί ένα ανώτερο ηθικό ιδεώδες, που τον κάνει μέτοχο σε μια σοφή και ευγενική ανθρωπότητα. Συγκεκριμένα, ο ίδιος αναφέρει: «Υπάρχουν γύρω μας εκατομμύρια θύματα ενός εξεζητημένου ηθικού ιδεώδους που αδυνατεί να εναρμονιστεί με την ανθρώπινη φύση. Ο άνθρωπος δεν πατά πάνω σε πτώματα που έχει δολοφονήσει αλλά σκοντάφτει πάνω στα σώματα όσων έχει σκοτώσει με τη σκέψη του. Ο κίνδυνος δεν προέρχεται πια από έξω αλλά από μέσα» (σελ. 54). Έτσι, το άτομο μπαίνει σε μια διαδικασία να απαιτεί όλο και περισσότερα από τον εαυτό του, θεωρώντας ότι μπορεί να διαφοροποιηθεί από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Ο άνθρωπος θα ήταν πιο ευτυχισμένος τόσο με τον εαυτό του όσο και με τους άλλους, αν μπορούσε να μετριάσει τις απαιτήσεις του και αν συμφιλιωνόταν με την ανθρώπινη φύση του.
Η ανάγκη να μας αγαπούν μας οδηγεί να αναζητούμε διαρκώς αυτή την αγάπη. Η αγάπη που δεχτήκαμε ως βρέφη μας οδηγεί να προσπαθούμε να αναβιώσουμε τη μητρική αγάπη, κάτι που πολλές φορές δεν είναι εφικτό. Επίσης, σε πολλές περιπτώσεις, ο άνθρωπος που δεν έχει γίνει αποδεκτός ή δεν έχει αγαπηθεί ποτέ παλεύει μια ζωή για αποδοχή και αγάπη. Η λαχτάρα του να αγαπηθεί είναι πολύ έντονη και θα κατέβαλε κάθε τίμημα για να το πετύχει…
Ζούμε μέσα σε έναν κόσμο, στον οποίο θα πρέπει να αποφεύγουμε τις απαγορευμένες και επικίνδυνες σκέψεις. Αυτή η απαγόρευση είναι σημαντικό να εξαλειφθεί, καθώς δεν υπάρχουν σωστές και λανθασμένες σκέψεις, νόμιμες και παράνομες σκέψεις… Αν θέλουμε να υπάρχει αυτοσεβασμός θα πρέπει να αναγνωρίσουμε τόσο τις θετικές όσο και τις αρνητικές σκέψεις, καθώς όλες αυτές παράγονται από τον εγκέφαλό μας…
Reik, T. (2020). Η ανάγκη να μας αγαπούν. Αθήνα: Αλεξάνδρεια.
Κουραβάνας Νικόλαος- Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου