Δεσμοί αίματος ή δεσμοί φθόνου και κακίας;

Άνθρωποι υπεράνω πάσης υποψίας και πώς σαμποτάρουν την ευτυχία μας;

Πώς η ζήλεια υπονομεύει τις στενότερές μας σχέσεις;

Πώς η τυφλή εμπιστοσύνη σε κοντινά μας πρόσωπα υπονομεύει τη ζωή μας;

Η ψευδαίσθηση της οικειότητας, το προσωπείο της καλοσύνης, το δήθεν νοιάξιμο και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν…

Μοιάζει τόσο αυτονόητο το να εμπιστευόμαστε την κρίση και τις συμβουλές κοντινών μας ανθρώπων, κυρίως αδελφών και φίλων. Είμαστε σίγουροι για την αγάπη τους και θα βάζαμε το χέρι μας στη φωτιά για το πόσο θέλουν το καλό μας. Δίνουμε αρκετό χώρο και χρόνο επιτρέποντάς τους να μας επηρεάζουν κρίνοντας τις επιλογές μας στον επαγγελματικό στίβο, αλλά επίσης και στις διαπροσωπικές, καθώς και στις ερωτικές μας σχέσεις. Η γνώμη τους αποκτά μια αυτονόητη βαρύτητα και σημαίνουσα σημασία, απλά και μόνο επειδή τα αδέλφια μας είναι αίμα μας ή απλά επειδή οι πολύ κοντινοί μας άνθρωποι μας ξέρουν καλά, άρα «ξέρουν» και τις ανάγκες μας. Πόσοι, όμως, έχουν σκεφθεί ότι ακόμη και στην αγάπη των κοντινών μας ανθρώπων είναι πιθανό να φυτρώσει ο σπόρος της ζήλειας;

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για περιπτώσεις όπου δύο πολύ καλές φίλες χάλασαν τη μοναδική και «αδελφική» φιλία τους, επειδή δήθεν τυχαία ή ακούσια μοιραστήκαν για κάποιο διάστημα τον ίδιο σύντροφο; Ή επειδή βάσει σχεδίου η μια έκλεψε τον εραστή της κολλητής της; Τέτοιου είδους περιστατικά λαμβάνουν χώρα και εκτυλίσσονται ακόμη και στις καλύτερες οικογένειες… μεταξύ αδελφών ή ακόμη χειρότερα μεταξύ μάνας και κόρης ή πατέρα και γιου, κ.ο.κ. 

Τα παραπάνω παραδείγματα απλά καταδεικνύουν το πόσο ευαίσθητες και περίπλοκες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, και ότι η ζήλεια σε συνδυασμό με τον φθόνο αποτελεί μια ύπουλη και βραδυφλεγή βόμβα ικανή να τινάξει στον αέρα σχέσεις με πολύ δικούς μας ανθρώπους, με άτομα υπεράνω πάσης υποψίας, όπως θα λέγαμε…

Κι όμως, αν το σκεφτεί κανείς αυτά τα υπεράνω πάσης υποψίας άτομα είναι που κάνουν τη ζημιά, και μάλιστα ορισμένες φορές εγκληματική ζημιά. Λόγου χάρη, στις περισσότερες περιπτώσεις παιδεραστίας, οι δράστες ήταν πρόσωπα που βρίσκονταν στον οικείο χώρο του παιδιού- θύματος, είτε συγγενείς, είτε παιδαγωγοί (δάσκαλος, προπονητής, κ.α.), είτε απλώς οικογενειακοί φίλοι. Συνεπώς, το παιδί- θύμα, δεν ήταν ποτέ εντελώς άγνωστο για τον υπεράνω πάσης υποψίας δράστη. Όλα αυτά τα παραδείγματα θα έπρεπε να μας προβληματίσουν σχετικά με το πώς εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους που μας περιστοιχίζουν. Δηλαδή, για το κατά πόσο ασφαλή είναι τα κριτήρια που έχουμε για τους δεσμούς αίματος ή «αδελφικής» φιλίας ώστε να εμπιστευτούμε τυφλά αυτά τα κοντινά μας πρόσωπα. 

Το πιο ουσιαστικό που πρέπει να προσέξουμε είναι να προλάβουμε τα χειρότερα, δηλαδή, να ενεργήσουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη φθάσουμε σε τέτοιου είδους τετελεσμένα πράξεων προδοσίας ή εγκληματικής ζημιάς, όπως προείπαμε. Αξίζει να σημειωθεί ότι στα παραπάνω χαρακτηριστικά παραδείγματα γίνεται εκ των υστέρων αντιληπτό ότι επενδύσαμε κυρίως συναισθηματικά σε ανθρώπους που δεν άξιζαν της εμπιστοσύνης μας. 

Τι συμβαίνει, όμως, με εκείνα τα κοντινά μας πρόσωπα που φορώντας το προσωπείο της καλοσύνης μας παραπλανούν καταστρώνοντας παρασκηνιακά ύπουλα σχέδια εις βάρος μας; 

Δεν είναι λίγοι οι διπρόσωποι άνθρωποι, αυτοί που ποτέ δεν θα παραδεχθούν ευθαρσώς και απροκάλυπτα ενώπιών μας ότι μας ζηλεύουν ή μας φθονούν και ότι υπονομεύουν, υποσκάπτουν και σαμποτάρουν την πρόοδο και την ευτυχία μας. Αν δήλωναν ευθέως το πόσο μας ζηλεύουν, το πόσο μας μισούν, για αυτό που είμαστε και για αυτόν με τον οποίο είμαστε, τότε θα ναυαγούσαν τα καταστροφικά για εμάς σχέδιά τους. Μάλιστα, δεν αποκλείεται αυτοί που μας ζηλεύουν φαινομενικά να έχουν περισσότερα από εμάς. Ωστόσο, αυτό που δεν αντέχουν είναι να μας βλέπουν ευτυχισμένους, διότι αυτοί δεν ένιωσαν ποτέ έτσι. Εξάλλου, ο πλούτος και τα υλικά αγαθά δεν φέρνουν την ευτυχία.  

Συνεπώς, η ζήλεια και ο φθόνος δεν έχουν πρόσωπο, αλλά προσωπείο με όμορφο και καλοσυνάτο χαμόγελο που ξέρει να κρύβει καλά τις αληθινές σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Ίσως και αυτοί οι ίδιοι που μας ζηλεύουν και μας φθονούν, να μην αντιλαμβάνονται επακριβώς ότι νιώθουν έτσι και ότι μας βλάπτουν με όσα μας συμβουλεύουν δήθεν για το καλό μας, όμως, αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει εμείς να μπορέσουμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από τέτοιου είδους άτομα. Να αντιληφθούμε ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε κυβερνήτες και ότι το τιμόνι της ζωής μας δεν θα πρέπει να το αφήνουμε στους άλλους, όσο κοντινοί κι αν είναι αυτοί οι άλλοι. 

Ας έχουμε στο νου μας το απόφθεγμα του Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ:

«Η ζήλεια γεννιέται ‘πάντα’ με την αγάπη… είναι μια μανία, που δεν μπορεί να υποφέρει το καλό των άλλων…»